صهبای حج نسخه متنی

اين جامع ميان دو فقه، بنده محبوبي است كه رسول خداصلي الله عليه و آله و سلم درباره‏ء او از خداوند نقل كرد كه فرمود: بنده‏ام با من اظهار دوستي نكرد با چيزي محبوبتر از فرايض، و او همواره با نافله با من اظهار دوستي مي‏كند تا او را دوست بدارم و چون دوستش داشتم، گوشش مي‏شوم كه بدان مي‏شنود و چشمش مي‏شوم كه بدان مي‏بيند و زبانش مي‏شوم كه بدان سخن مي‏گويد و دستش مي‏شوم كه بدان تلاش مي‏كند و پايش مي‏شوم كه بدان مي‏رود و چون مرا بخواند، پاسخش گويم و چون بخواهدم، بدو عطا خواهم كرد...: «ما تحبّب إليّ عبدي بشي‏ء أحبّ إليّ مما افترضته عليه وإنه ليتحبّب إليّ بالنافلة حتي أُحبّه فإذا أحببته كنتُ سمعه الذي يسمع به وبصره الذي يبصر به ولسانه الذي ينطق به ويده التي يبطش بها ورجله التي يمشي بها، إذا دعاني أجبته وإذا سألني أعطيته... »[1]. اين «قُرب نوافل» در برابر «قرب فرايض» است كه درباره‏ء پيامبران(عليهم‏السلام) كه خداوند به واسطه آنان به بندگانش مي‏نگرد: «بهم ينظر الله إلي عباده»[2] وارد شده است.

سُراينده‏اي كه اگر آهش نمي‏بود اشكهايش او را در خود غرق مي‏ساخت و اگر اشكهايش نمي‏بود آه‏هايش او را مي‏سوخت، به اين «قرب نوافل» چنين اشاره كرده است:

[1] ـ بحار، ج 67، ص 22.

[2] ـ اسرار العبادات، ص 185.