صهبای حج نسخه متنی

امّا انسان كامل كه مَثَل اعلاي آن اُسْرَه عصمت و طهارت(عليهم السلام) است، گذشته از حوزه فراگير تكوين، از منطقه گسترده اعتبار نيز برخوردارند؛ زيرا انسانْ موجود متفكّر و مختاري است كه صرف‏نظر از قوانين كيان هستي، از مقرّرات اعتباري پيروي مي‏كند؛ گرچه پشتوانه اين مقرّرات اعتباري همان قوانين تكوين است و اصول آن نظام عيني، سايه‏افكن بر فروع اين منظومه اعتباري است. از اين جهت، هيچ موجودي به جامعيّت انسان كامل نخواهد بود و اوست كه مي‏تواند «كَوْنِ جامع» باشد.

2 ـ جامعيّت عيني و علمي اهل بيت نبوّت و امامت(عليهم السلام) به اين معناست كه هر كمال ممكن را بدون نقص، واجد و هر چه را دارا هستند، مصون از عيب است، و هر چه را در مرحله حدوث واجد بودند، در مرحله بقا نيز دارا خواهند بود. يعني از جهات چهارگانه مزبور كاملند؛ زيرا نه فاقد كمالي هستند تا در حوزه تكامل آنان نقص راه يابد، و نه آنچه دارند آفت‏زده است تا در قلمرو تعالي آنها عَيْب رخنه كند، و نه در مرحله حدوث، فاقد فضل و فيض ويژه بوده‏اند كه مسبوق به نقص باشند و نه در نشئه بقا فاقد فوز و فيض مي‏شوند تا ترقّي آنان ملحوق به نقص يا عيب گردد. اين مقام جمع‏الجمعي مربّع را مي‏توان از عديل بودن آنان با كتاب بي‏بديل الهي، يعني قرآن، استنباط كرد؛ رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم طبق نقل محدّثان اسلامي، اعمّ از شيعه و سنّي، فرموده‏اند:

«إنّي تاركٌ فيكم الثَّقَلَيْن ما إنْ تمسّكتم بهما لن تضلُّوا بعدي، أحدُهما أعظم من الآخر: كتاب الله، حبلٌ ممدودٌ من السّماء إلي الأرض، وعترتي أهل بيتي، ولن يفترقا حتّي يردا عليَّ الحوض، فانْظروا كيف تخلفوني فيهما»[1].

[1] ـ سنن ترمذي، ج 5، ص 663؛ بحار، ج2، ص100 و ج23، ص108.