صهبای حج نسخه متنی

حاصل اينكه، قرآن و عترت در عين حال كه معادل يكديگرند، ملازم هم نيز هستند؛ چون پيام حديث معروف و متواتر ثَقَلين گذشته از تعادل و تعامل آنها با هم، تلازم و تصاحب آنها را نيز به همراه دارد. بنابراين، آنچه درباره عدم انفكاك اين دو از يكديگر وارد شده به مثابه شرح همان اصل عدم افتراقي است كه از حديث ثَقَلين استنباط مي‏شود؛ چنانكه اميرالمؤمنين امام علي(عليه السلام) فرمود: «إنّ الله تبارك وتعالي طهَّرنا وعصمنا وجعلنا شهداءَ علي خلقه وحجَّته في أرضه وجعلنا مع القرآن وجعل القرآن معنا لا نفارقه ولا يفارقنا»[1].

3 ـ براي شناخت كُنه انسان كامل، چاره‏اي جز انسان كامل شدن نيست كه در آن حال، معناي اسم اعظم مشهود، و واقعيّت «كتاب مُبين» مُبَيَّن مي‏گردد، حقيقتِ اُمّ‏الكتاب، آشكار مي‏شود و عِدل قرآن كريم بودن واضح مي‏شود و شرط حصن بودن توحيد احراز مي‏گردد و همه آنچه درباره خليفة الله شدن و متعلّم بدون‏واسطه خدا قرار گرفتن و معلّم فرشتگان شدن وارد است، به طور علم حضوري يافت مي‏شود، نه آنكه به طور علم حصولي فهميده شود.

اكنون كه دسترسي به آن مقام عزيزالمنال ميسور نيست، چاره‏اي جز ترسيم مفهومي از آن مَنزلت كبرا و تصوير ذهني از آن مظهريّتِ أتمّ نخواهد بود. براي غير آن ذوات نوري نه شناخت عارفانه و شهودي اكتناهي آنان مقدور است و نه معرفت حكيمانه حصولي عمق يا اوج شخصيّت آنان ميسور؛ زيرا اينان خاندان طاها و ياسين و اُسْره رسالت و امامتند. از اين‏رو حضرت علي‏بن‏ابي‏طالب(عليه السلام) به عنوان نمونه از شخص خود ياد مي‏كند تا معلوم گردد كه به منزلت و بارگاه رفيع انسان كه مبدأ نزول فيض وافر دانش بوده و سيل‏گونه معارف علمي و فضايل عملي از آن مي‏جوشد و مي‏ريزد: «ينْحدر عنّي السيل»[2]

[1] ـ كافي، ج 1، ص 191.

[2] ـ نهج البلاغه، خطبه 3، بند 1 (شقشقيه).