صهبای حج نسخه متنی

به عرش مي‏پيوست چنان كه ميان او و خدا حجابي نمي‏بود: «...حتي يلصق بالعرش، ما بينه وبين الله حجاب»[1].

از امام صادق(عليه السلام) در دعاي سفر حج، روايت شده است كه پس از اداي كلمات فرج فرمود: «... بسم الله دخلت، بسم الله خرجت وفي سبيل الله... » تا آنكه فرمود: «فإنّما أنا عبدك وبك ولك»[2].

كسي كه به زبان دعا آگاهي و احاطه دارد تفاوت ميان اين سخن آن حضرت كه فرمود: «فإنّما أنا عبدك وبك ولك» را با ديگر ادعيه و اوراد، به خوبي درمي‏يابد. چون هدف مهم در اين نيايش ويژه، ذات خداي سبحان و لقاي اوست، نه اسمي از اسماي حسناي حضرتش.

بر اساس اين روايت، حج سير به سوي خدا و رفتن براي ديدار او و تلاش براي نزديكي به خدايي است كه در عين علوّ و والايي، نزديك و در عين نزديكي بس والا و بالاست: «في علوه دان وفي دنوه عال»[3] و نيل به جوار كسي است كه از رگ گردن به آدمي نزديكتر است: (أقرب إليه من حبل الوريد)[4] و روشن است كه بنده جز با توحيد دايم و ناب و طرد شرك جلي و خفي به مولايش تقرب نمي‏جويد.

شاهد ديگر، سخن پيغمبر گرامي‏صلي الله عليه و آله و سلم است كه در سفر حج پس از حمل جهاز بر راحله‏اش فرمود: اين حجّي است كه در آن نه ريايي است و نه سمعه‏اي: «هذه حجة لا رياء فيها ولا سُمْعة».

[1] ـ وسائل الشيعه، ج 9، ص 422.

[2] ـ همان، ج 8، ص 279.

[3] ـ بحار، ج 87، ص 189.

[4] ـ سوره ق، آيه 16.