صهبای حج نسخه متنی

معناي اين كلام نوراني آن است كه فرزند راستين «مكّه»كسي است كه پاسدار روح قبله و مرزبان جان مطاف باشد. فرزند واقعي «منا» كسي است كه براي حفظ ره‏آورد وحي از ايثار و نثار خون دريغ نكند و با فداكاري و قرباني دادن، پيوند خود را با سرزمين قرباني محكم كند. مولود واقعي «زمزم»، كسي است كه با نثار بهترين و شايسته‏ترين خون به پاي نهال اسلام آن را بارور كند و همچنين فرزند راستين «صفا» كسي است كه در حرمِ قلب او هيچ رجس و رجزي راه نداشته باشد و بر اساس آيه تطهير[1] از هر رجسي منزّه و از تيرگي و آلودگي پاك باشد.

اين انسان كامل همان امام معصوم(عليه السلام) است كه بدون او حرمتي براي حرم و مواقف آن نيست؛ زيرا نه در عرفات، «معرفت» و نه در مشعر، «شعور» ونه در منا، «ذبح عظيم و قرباني باتقوا» و نه در زمزم، «نشانه حيات» و نه در صفا،«علامت نزهت و صافي» و نه در رمي جمرات، «رمي شيطان و رجم طاغوت» و نه در حج و زيارات، «آيات بيّنات الهي» ظهور نخواهد كرد

بدون امامت هيچ يك از آن مواقف درشمار «شعائرالله» نخواهد بود و نظم خاص اختران آسماني، به ويژه مسير نظم ماه، براي شناخت موسم حج و انجام مناسك آن نخواهد بود: (يسئلونك عن الأهلّة قل هي مواقيت للنّاس والحج)[2] و زائران به عنوان (امّين البيت الحرام)[3] از احترام ويژه بهره‏مند نبوده، قصد كعبه جنبه شعار الهي نخواهد داشت و ماه ذيحجه از اوج حرمت خاص «الشهر الحرام»[4] نازل شده و در رديف ديگر ماههاي عادي قرار مي‏گيرد و دهه فجر هرگز فروغ خاصي نخواهد داشت تا مورد سوگند خداوند واقع شود و «شفع» و «وتر» آن نيز بهاي مخصوصي پيدا نمي‏كند:

[1] ـ سوره احزاب، آيه 33.

[2] ـ سوره بقره، آيه 189.

[3] ـ سوره مائده، آيه 2.

[4] ـ همان.