صهبای حج نسخه متنی

(والفجر* وليالٍ عشرٍ* والشَّفع والوتر* والَّيل إذا
يسرِ* هل في ذلك قسم لذي حِجر)[1] و «ترويه» و «عرفه» ويژگيهاي خود را از دست مي‏دهد و طواف‏كنندگان گرد كعبه همانند فرشتگاني كه در حريم عرش خداوند به طواف مشغولند نخواهند بود و قدمگذاران كعبه و مطاف، به قدمگاه پيامبران الهي در زمين، قدم نخواهند نهاد: «ووقفوا مواقف أنبيائه وتشبَّهوا بملائكته المطيفين بعرشه»[2].

خلاصه اينكه، زائران محروم از شناخت امامت و ولايت هرگز «وَفْد» و مهمانان الهي نبوده، از ضيافت معنوي خدا برخوردار نيستند، از اين‏رو نه براي زيارتشان ارج و حرمتي است و نه بر ديگران لازم است هر چه زودتر پس از بازگشت آنان از حج به زيارتشان بروند و از وفد و مهماناني اين چنين بهره بگيرند، زيرا آن دستوري كه مي‏گويد: هنوز گرد و غبار سفر حج از زائران كعبه زدوده نشده به زيارتشان برويد و تا به گناهي آلوده نشده‏اند آنها را ملاقات كنيد[3] و مي‏گويد: ثواب مُعانقه و ملاقات با زائري كه گرد و غبار سفر حج را به همراه دارد، همانند استلام و بوسيدن حجرالأسود است[4]، شامل همه زائران نمي‏شود.

راز عدم استحباب تكريم اين گونه زائران اين است كه زائري كه امام معصوم(عليه السلام) را نمي‏شناسد و امامت را كنار مي‏گذارد و سرپرستي امور مسلمانان جهان را به ياوه مي‏گيرد و رهبري توده مردم را از حج و زيارت و ديگر فرازهاي عبادي جدا مي‏داند و آن را امري عادي و در اختيار هر فرد قرار مي‏دهد و كرامتي براي هدايت خلق خدا و تدبير امور آنان قائل نيست، در حقيقت انسان را نشناخته و خود نيز به حريم ارزشمند انسانيت قدم نگذاشته است، از اين‏رو امام محمد باقر(عليه السلام) فرمود:

[1] ـ سوره فجر، آيات 5 ـ 1.

[2] ـ نهج البلاغه، خطبه 1، بند 52.

[3] ـ وسائل الشيعه، ج 8، ص327.

[4] ـ همان، ص328.