صهبای حج نسخه متنی

بر اين اساس، واقعه‏اي كه در عام‏الفيل روي داد و در آن سپاه اَبرهه به عذاب الهي گرفتار آمد: (ألم تر كيف فعل ربُّك بأصحاب الفيل* ألم يجعل كيدهم
في تضليل* وأرسل عليهم طيراً أبابيل* ترميهم بحجارةٍ من سجّيل* فجعلهم كعصفٍ مأكول)[1]، اتفاقي منحصربه فرد يا تصادفي تاريخي يا جرقّه‏اي گذرا نبوده كه در طول تاريخ تنها يك بار اتفاق مي‏افتد و تمام مي‏شود، بلكه بر طبق سنت تغييرناپذير الهي است كه قرآن كريم قاطعانه و به نحو فراگير و بر اساس حكم جاودانه الهي بنيان نهاده است كه: هر كه را قصد كجروي و ستمكاري در كعبه داشته باشد، عذابي دردناك مي‏چشانيم:

(ومنْ يُرد فيه بإلحادٍ بظلمٍ نذقه من عذابٍ أليم)[2].

اين سخن همانند تعهد الهي در صيانت قرآن كريم از تحريف است كه خداوند درباره آن فرمود: (إنَّه لكتابٌ عزيزٌ* لا يأتيه الباطل من بين يديه ولا من خلفه تنزيلٌ من حكيمٍ حميد)[3]. سرّ نگاهداشت آن از نفوذ باطل بدان و نيز راز صيانت آن از نسخ و تحريف و نابودي، اين است كه خودِخداوندسبحان عهده‏دار حفاظت از آن است: (إنّا نحن نزَّلنا الذّكر وإنّا له لحافظون)[4].

بنابر اصلي كه قرآن كريم آن را بنيان نهاده، حرمت كعبه(زادها الله شرفاً) نيز به خاطر حرمت حقّ است كه نابودشدني نيست و به خاطر حيات دين است كه هيچ گاه نمي‏ميرد و به دليل دوام وحي است كه بر اساس عهد الهي هرگز به دست فراموشي سپرده نمي‏شود. بنابراين، هر كس قصد بدي درباره كعبه داشته باشد و در آرزوي خويش انديشه محو حقّ را بپروراند، خداوند او را به عذابي سخت كه در آن وعيد و تعذيب نه اختلافي است و نه تخلّفي، شكنجه خواهد كرد.

[1] ـ سوره فيل، آيات 5 ـ 1.

[2] ـ سوره حج، آيه 25.

[3] ـ سوره فصلت، آيات 41 و 42.

[4] ـ سوره حجر، آيه 9.