صهبای حج نسخه متنی

بلكه همه
برنامه‏هاي جزئي نيز حق بوده و در موطن مناسب خود ضروري و لازم بوده و اكنون دوره نفوذ آن به‏سرآمده است وگرنه «نسخ» به معناي «اِبطال برنامه و اظهار فساد آن» هرگز در احكام آسماني راه ندارد؛ چون تنظيم‏كننده همه برنامه‏ها خداوند است كه جز حق چيزي نمي‏گويد: (وَاللهُ يقولُ الحَقَّ وهو يَهْدي السَّبيل)[1].

به بيان ديگر، اسلامْ جامع همه ملتهاست و در امتداد زمان تا هنگامي كه عامل و موضوع زمان، يعني آسمانها و زمين، درهم پيچيده شود[2]، دايم و باقي است. پس روزگار و گذر روزها و شبها آن را كهنه و فرسوده نسازد بلكه هر روز تازه و شادابتر مي‏شود و فرقي ميان گذشته و آينده آن وجود ندارد؛ زيرا اسلام امري الهي است و غالب بر زمان و چيره بر حركت و فايق بر مادّه است؛ بنابراين، از زوال مصون بوده و تا روزگار باقي است آن هم باقي خواهد بود چنان كه از ديرزمان، يعني از هنگامي كه انسان بر زمين پديد آمد، وجود داشته است. چون اولاً هر انساني بايد ديني الهي داشته باشد و ثانياً هيچ دين الهي جز اسلام وجود ندارد، زيرا دين در نزد خداوند همان اسلام است: (إنّ الدّين عند الله الإسلام)[3]؛ و دين ديگري جز اسلام، پذيرفته نيست: (ومنْ يبْتغِ غيْرَ الإسلام ديناً فلن يُقبلَ منه)[4]؛ زيرا اسلام مطابق فطرتي الهي است كه مردم را بر آن سرشته و هيچ تبديلي براي خلقت خدا نيست و اين است دين استوار: (فطرت الله التي فطر الناس عليها لا تبديل لخلق الله ذلك الدين القيّم)[5].

شاهد ديگر بر جهان‏شمولي و جاودانگي اسلامْ اينكه، قرآن كريم مي‏گويد:

[1] ـ سوره احزاب، آيه 4.

[2] ـ سوره انبياء، آيه 104؛ و سوره زمر، آيه 67.

[3] ـ سوره آل عمران، آيه 19.

[4] ـ سوره آل عمران، آيه 85.

[5] ـ سوره روم، آيه 30.