غزل 314 - آئ‍ی‍ن‍ه‌ ج‍ام‌ ‌ نسخه متنی

دوش بيماري چشم تو ببرد از دستم
عشق من با خط مشکين تو امروزي نيست10
از ثبات خودم اين نکته خوش آمد که به جور
عافيت چشم مدار از من ميخانه نشين
در ره عشق از آن سوي فنا صد خطر است
بعد از اينم چه غم از تير کج انداز حسود
بوسه بر درج عقيق تو حلال است مرا
صنمي لشکريم غارت دل کرد و برفت
رتبت دانش حافظ به فلک برشده بود
کرد غمخواري شمشاد بلندت پستم

به غير از آن که بشد دين و دانش از دستم13
اگر چه خرمن عمرم غم تو داد به باد
چو ذره گر چه حقيرم ببين به دولت عشق
بيار باده که عمريست تا من از سر امن
اگر ز مردم هشياري اي نصيحتگو
سخن به خاک ميفکن چرا که من مستم