فرياد از آن دو چشمك جادوى دلفريب اين همبر دو تركش دلگير جان ستان بردوش غايه كش او زهره مي رود يوسف نبود هرگز چون او به نيكويى آسيب عاشقى و غم عشق و گمرهى غمخانه برگزيد و ره عشق و گمرهىبسترد و گفت چون كه سنايى همه ز جهل بسترد و گفت چون كه سنايى همه ز جهل
فرياد از آن دو كافر غازى با نهيب وان پيش دو شمامه ى كافور يا دو سيب چون كيقباد و قيصر پانصدش در ركيب چون سامرى هزارش چاكر گه فريب تا روى او بديد پس آن طرفه ها و زيب هر روز مى برآرد نوعى دگر ز جيببنبشت در هواى غم عشق صد كتيب بنبشت در هواى غم عشق صد كتيب
لطفا منتظر باشید ...
