روايتى از پيغمبر اكرم (ص) در باره كيفيت مرگ مؤمن و كافر
و نيز در الدر المنثور مىگويد طيالسى، ابن ابى شيبه، احمد، هناد بن سرى، عبد بن حميد و ابو داوود در سنن خود و ابن جرير، ابن ابى حاتم، حاكم- وى روايت را صحيح شمرده-، ابن مردويه و بيهقى در كتاب عذاب قبر همگى از براء بن عازب نقل كردهاند كه گفت: ما با رسول خدا (ص) بدنبال جنازهاى از انصار براى تشييع بيرون شديم، وقتى به قبر رسيديم كه هنوز لحد را نچيده بودند، حضرت نشست ما نيز در اطراف آن جناب نشستيم، ليكن چنان مرعوب و مجذوب بوديم كه تو گويى مرگ بر سر ما سايه افكنده، نفس از كسى بيرون نمىآمد. حضرت چوبى در دست داشت و آن را به زمين مىزد، ناگاه سر بلند كرد و دو يا سه نوبت فرمود:" پناه ببريد به خداوند از عذاب قبر".سپس فرمود: بنده مؤمن اگر در دنيا دل از دنيا كنده باشد و دلبستگيش همه به آخرت باشد در دم مرگ فرشتگانى نورانى و سفيد روى با كفنهاى بهشتى و حنوطى از حنوط بهشت نازل مىشوند و در چشمانداز مؤمن مىنشينند، بطورى كه مؤمن همه را مىبيند. آن گاه ملك الموت فرود آمده در بالين او مىنشيند و مىگويد: اى جان پاك بيرون شو به سوى مغفرت پروردگارت و رضوان او، پس جانش مانند آبى كه از دهان مشك فرو مىريزد بيرون(1) اصول كافى ج 2 ص 31 حديث شماره 1 باب 17(2) الدر المنثور ج 3 ص 3 ط بيروت