آيه:" فَسَأَكْتُبُها لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ ..." استجابت و تقييد دعاى موسى (ع) را مىرساند
" فَسَأَكْتُبُها لِلَّذِينَ يَتَّقُونَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ الَّذِينَ هُمْ بِآياتِنا يُؤْمِنُونَ" اين جمله تفريع بر جمله" عَذابِي أُصِيبُ بِهِ مَنْ أَشاءُ وَ رَحْمَتِي ..." است، و معناى آن اين است كه لازمه وجوب اصابه عذاب به پارهاى از مردم و شمول رحمت بر تمامى موجودات اين است كه رحمت را بر آن بعض ديگر كه عبارتند از: پرهيزكاران و دهندگان زكات واجب كنم.خداى سبحان مشمولين رحمت خود را به اوصاف عامى توصيف كرده و فرموده:" هر كس تقوى داشته باشد و زكات دهد و به آيات خدا ايمان آورد"، و نفرموده:" هر كس از شما چنين و چنان باشد" هم چنان كه مشمولين عذاب را هم بطور عموم ذكر كرد، و به قوم و قبيله موسى (ع) اختصاص نداد و فرمود:" هر كه را بخواهم" تا نتيجه اين بيان عام نيز عموميت داشته باشد.و اين بيان عام نسبت به درخواست موسى (ع) يك نحوه تقييد است، براى اينكه موسى درخواست حسنه و رحمت را براى قوم خود با جمله" إِنَّا هُدْنا إِلَيْكَ" تعليل كرده، و در حقيقت خواسته است بگويد: پروردگارا از قوم من همه آن افرادى را كه بازگشت كردهاند بخاطر همان بازگشتشان مشمول رحمت و حسنه خود كن، و خداوند درخواست اين عموميت و وسعت را اجابت نكرد، بلكه آن را تقييد نمود و فرمود: من به زودى رحمت خود را براى آن افرادى كه هم بازگشت كردند و هم تقوا پيشه خود ساخته و هم به آيات من ايمان آوردند مىنويسم.و اين تقييد كسر شان موسى (ع) نيست، زيرا راهنما و معلم انبياء (ع) خداى سبحان است، و اين خدا است كه به كليم خود روش درخواست كردن را مىآموزد، و دستور مىدهد كه درخواست خود را مقيد به پرهيز از محرمات و ايمان به آيات خدا و تسليم در برابر احكام نازل بر انبياء كند، و موسى چنين نكرده بود، او تنها مساله بازگشت را
لطفا منتظر باشید ...
