نزول آيه ولايت در شاءن على و امامان (ع ) - داستان های اصول کافی نسخه متنی

نزول آيه ولايت در شاءن على و امامان (ع )

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

نجاشى (از زمامداران عادل و مهربان حبشه بود، كه اسلام را پذيرفت و از علاقمندان مخلص اسلام و
پيامبر(ص ) گرديد، هدايائى براى پيامبر(ص ) فرستاد از جمله ) فرستاد، پيامبر(ص ) آن را گرفت و به على (ع )
بخشيد.

على (ع ) آن را پوشيد(ولى على (ع ) زاهد بود، گوئى آن لباس گرانقيمت را براى خود شايسته نمى دانست ، در
انتظار فقيرى بود، تا آن را به او بخشيد).

على (ع ) (به مسجد رفت و در آنجا) مشغول نماز شد، هنگامى كه در ركعت دوم به ركوع دوم رفت ، مستمندى به
پيش آمد و گفت :

السلام عليك يا ولى الله واولى بالمومنين من انفسهم تصدق على سزاوارتر هستى ، به فقير صدقه اى بده
.

حضرت على (ع ) در همان حالت ركوع ، آن روپوش را به سوى فقير انداخت و اشاره كرد كه بردار.

در اين هنگام اين آيه (55 مائده ) نازل شد:

انما وليكم الله ورسوله والدين آمنوا الدين يقيمون الصلوة و يؤ تون الزكاة و هم راكعون .

(سرپرست و رهبر شما، تنها خدا است ، و پيامبر او، و آنها كه ايمان آورده اند، و نماز را بر پا مى
دارند و در حال ركوع ، زكات مى پردارند).

خداوند پس از نزول اين آيه در شاءن على (ع )، صدقه دادن فرزندان على (ع ) (امامان معصوم ) را به صدقه دادن
على (ع ) متصل ساخت ، پس هر كس از فرزندان على (ع ) كه به مقام امامت برسد، در حال ركوع صدقه مى دهد، و آن
سائلى كه (به عنوان فقير) از على (ع ) تقاضاى كمك كرد، از فرشتگان بود، و آنها كه از امامان بعد از او
تقاضا كنند و نيز از فرشتگانند. (182)