ولايت فقيه - داستان های اصول کافی نسخه متنی

ولايت فقيه

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

عمربن حنظله مى گويد: از امام صادق (ع ) پرسيدم :

(دو نفر از خودمان در مورد ارث يا وام ، نزاع دارند،
براى محاكمه و داورى ، نزد سلطان و قاضيات وقت (سلاطين جور) مى روند)

(آيا كار درستى مى كننند؟).

امام صادق (ع ) فرمود:

كسى كه در موضوعى ، حق يا باطل نزد آنها براى محاكمه برود، همانند كسى است كه
نزد طاغوت براى محاكمه رفته است، و آنچه دستگاه طاغوتى ، حكم كند- گر چه حق مسلم باشد - آنچه مى گيرد
مال حرام است ، زيرا آن را به حكم طاغوت گرفته است ، با اينكه خداوند در قران فرمان مى دهد كه به طاغوت
، كافر باشند، آنجا كه مى فرمايد:

(يريدون ان يتحا كموا الى الطاغوت و قد امروا ان يكفروا به .)

(مى خواهند محاكمه خود را نزد طاغوت ببرند، با اينكه خداوند آنها را ماءمور كرده كه به طاغوت ،
كافر گردند) (نساء - 60)

پرسيدم : پس اين دو نفر در نزاع خود به چه كسى مراجعه كنند؟.

امام صادق (ع ) فرمود: نظر كنند به شخصى از خود شما كه حديث ما را روايت مى كند، و در حلال و حرام ما نظر
مى افكند، و احكام ما را مى فهمد، حكميت و داورى او را بپذيرد، قد جعلته عليكم حاكما...

(
همانا من او را حاكم شما قرار دادم ، اگر طبق دستور ما حكم داد، و يكى از آن دو نفر از او نپذيرفت ،
حكم خدا را سبك شمرده ، و ما را رد كرده است ، و آنكه ما را رد كند، خدا او را رد كرده است ، و (گناه ) اين
، در مرز شرك به خدا است ).

پرسيدم : اگر هر يك از آن دو نفر (فقيه ) در حكم خود اختلاف داشتند، و اين اختلاف ، به خاطر در حديث شما
پديده آمده بود، و به حكم آن ديگرى ، اعتنا نشود... (20)