ارزش شاد كردن مؤ منان - داستان های اصول کافی نسخه متنی

ارزش شاد كردن مؤ منان

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

عبادالله بن وليد مى گويد: از امام باقر(ع ) شنيدم كه فرمود: حضرت موسى (ع ) با خدا مناجات مى كرد،
خداوند به موسى (ع ) وحى كرد:

(من داراى بندگانى هستم كه بهشتم را براى آنها مباح و روا داشته ام ، و
آنها را فرمانرواى بهشت نموده ام .)

موسى : آنها با اين ويژگى كيانند؟

خداوند: آنها هر بنده اى است كه مؤ منى را شاد كند.

سپس امام صادق (ع ) فرمود: مؤ منى در كشور يكى از طاغوتهاى ستمگر بود، و آن طاغوت او را تكذيب و سرزنش
مى كرد، آن مؤ من از آن كشور، به كشورى كه مشركان در آن كشور زندگى مى كردند گريخت و بر يكى از آنها
وارد گرديد، آن مشرك از او پذيرائى كرد و به او جا و منزل داد و او را شادمان كرد، هنگامى كه آن مشرك
مرد، خداوند به آن مشرك الهام كرد:

(به عزت و جلالم سوگند، اگر در بهشت جاى داشتى ، تو را در آن ساكن
مى كردم ، بهشت بر كسى كه مشرك بميرد، حرام است ، اما اى آتش او را بترسان ولى نسوزان ، و روزى چنين
شخصى در آغاز و پايان روز، به او مى رسد).

عبيدالله مى گويد: به امام صادق (ع ) عرض كردم : (آيا غذاى او از بهشت مى آيد؟)

فرمود: (از هر كجا كه خدا بخواهد)(466)