مجازات خود بينى و حسادت - داستان های اصول کافی نسخه متنی

مجازات خود بينى و حسادت

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيمْ

حضرت عيسى (ع ) كه برنامه سياحت و بيابان گردى ، از دستورهاى دينش ‍ بود، در يكى از سياحتهاى خود، يكى
از دوستانش كه قد كوتاه بود و همواه در كنار حضرت عيس (ع ) ديده مى شد، به همراه عيسى (ع ) به راه افتاد،
تا باهم به دريا رسيدند، عيسى (ع ) با يقين خالص و راستين گفت :

بسم الله ، سپس روى آب حركت كرد، بى آنكه
غرق شود.

آن شخص قد كوتاه وقتى كه عيسى (ع ) را ديد كه بر روى آب راه مى رود، با يقين خالصانه گفت :

بسم الله ، بعد
بر روى آب به راه افتاد، بى آنكه غرق بشود، تا به عيسى (ع ) رسيد، ولى در همين حال (خود بينى ) او را
گرفت و با خود گفت :

(اين عيسى روح الله است كه بر روى آب گام برمى دارد، من نيز روى آب حركت مى كنم ،
فما فضله على ؟

(بنابراين عيسى (ع ) چه برترى بر من دارد؟)

هماندم زير پايش بى قرار شد و در آب فرو
رفت و فرياد مى زد: (اى روح الله ! دستم بدامنت ، مرا بگير و از غرق نجات بده ).

عيسى (ع ) دست او را گرفت و از آب بيرون كشيد و به او فرمود: (اى كوتاه قد، مگر چه گفتى ؟)

(كه در آب
فرو رفتى ).

كوتاه قد: گفتم ؛ اين روح الله است كه بر روى آب مى رود، من نيز بر روى آب مى روم (بنابراين چه فرقى بين
ما هست ) خود بينى مرا فراگرفت (و در نتيجه به مكافاتش رسيدم ).

عيسى (ع ) فرمود: (تو خود را بر اثر خود بينى ) به مقامى كه خدا آن را براى تو قرار نداده ، نهادى ،
خداوند بر تو غضب كرد، اكنون آنچه گفتى توبه كن ).

او توبه كرد، آنگاه به مرتبه اى كه خداوند برايش قرار داده بود، بازگشت .

امام صادق (ع ) پس از نقل ماجراى فوق فرمود:

فاتقوا الله و لا يحسدون بعضكم بعضا .

(پس از خدا بترسيد و پرهيزكار باشيد، و نسبت به همديگر، حسد نبريد).(489)