غزل 278 - آئ‍ی‍ن‍ه‌ ج‍ام‌ ‌ نسخه متنی

که تا يک دم بياسايم ز دنيا و شر و شورش
مذاق حرص و آز اي دل بشو از تلخ و از شورش
به لعب زهره چنگي و مريخ سلحشورش
که من پيمودم اين صحرا نه بهرام است و نه گورش
به شرط آن که ننمايي به کج طبعان دل کورش
سليمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش
وليکن خنده مي‌آيد بدين بازوي بي زورش
وليکن خنده مي‌آيد بدين بازوي بي زورش

خداوندا نگه دار از زوالش
که عمر خضر مي‌بخشد زلالش
عبيرآميز مي‌آيد شمالش
بجوي از مردم صاحب کمالش
که شيرينان ندادند انفعالش
چه داري آگهي چون است حالش
دلا چون شير مادر کن حلالش 144
که دارم خلوتي خوش با خيالش
نکردي شکر ايام وصالش
نکردي شکر ايام وصالش

به هر شکسته که پيوست تازه شد جانش
که دل چه مي‌کشد از روزگار هجرانش
ولي ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش
ولي ز شرم تو در غنچه کرد پنهانش