لطفا منتظر باشید ...
شماره مقاله:507
آملي، شيخ محمّدتقي (1304-1391ق/1887-1971م)، فقيه امامي، فرزند موامحمد آملي، در
تهران زاده شد و مقدّمات علوم را نزد پدر آموخت. پس از آن نزد عالمان ديگري مانند
شيخ عبدالنّبي نوري و ميرزاحسن کرمانشاهي درس خواند. در 1340ق به نجف اشرف رفت و تا
1353ق از محضر استاداني چون ميرزاي ناييني، و آقاضياء عراقي (اراکي) و اقا سيّد
ابوالحسن اصفهاني بهره يافت. سپس به تهران بازگشت و به تصنيف و تدريس مشغول شد.
آملي فقيهي گوشه‌نشين بود. از پذيرفتن مسئوليت رياست گريزان بود و تا پايان زندگي
نيز از نوشتن رسال? فتوايي خودداري کرد. جمعي از فقهاي فاضل از محضرش بهره مي‌بردند
و بسيار گرامي‌اش مي‌داشتند. وي در تهران درگذشت. از آثار اوست: حاشيه بر منظوم?
سبزواري، حاشيه بر شرح اشارات ابوعلي، حاشيه بر مکاسب شيخ انصاري، شرح عذوه الوثقي،
کتاب الصّلوه (تقريرات ميرزاي ناييني).
مآخذ: آقابزرگ، طبقات اعلام الشّيعه، قرن 4، 1/267-268؛ سازمان اوقاف، «مختصري از
شرح احوال و آثار استاد محمدتقي آملي»، معارف اسلامي، س 1، شم 2، اسفند 1345، ص
54؛ مطهري، مرتضي، خدمات متقابل اسلام و ايران، تهران، 1354، 2/618.
محمدعلي مولوي
