لطفا منتظر باشید ...
شماره مقاله:508
آملي، عزّالدّين بن جعفربن شمس‌الدّين، از علماي مازندران در سد? 10ق/16م. وي از
معاصران و همدرسان محقق کَرَکي (د 940ق/1533م) و ابراهيم بن سليمان قطيفي (د پس از
945ق/1538م) بوده است و هر سه تن از درس علي بن هلال جزايري، از شيوخ اجازات سد? 9،
10ق، بهره برده‌اند. آملي در ساري درگذشت و آرامگاه وي در بيرون آن شهر زيارتگاه
است. از آثار عزالدين آملي اين کتابها ياد شده است: 1. حسنيه در اصول ديو و فروع
عبادي آن به فارسي که آن را براي تاج‌الدين اقا حسن وزير مازندران نوشته است؛ 2.
ترجم? شرح نهج‌البلاغه تأليف ابن ميثم بحريني (د 679ق/1280م) که آن را در
944ق/1537م به پايان رسانيده است. نسخه‌هايي خطي از نيم? اول اين کتاب در
کتابخانه‌هاي آستان قدس رضوي و سپهسالار (سابق) موجود است؛ 3. شرح يک رباعي از
شهاب‌الدين عمر سهروردي (ز 632ق/1234م) که چاپ شده است؛ 4. لمعه در نکاح دائم و
متعه به فارسي که در 4 باب است و نسخه‌هاي خطي از آن در کتابخانه مرکزي و ملي ملک
موجود است. ملامير قاري گيلاني آن را به عربي ترجمه کرده و در کتاب زبده الحقايق که
در 1000ق/1591م نوشته، گنجانيده است.
مآخذ: آستان قدس، فهرست، 1/25؛ آقابزرگ، الذريعه، 1/222-223، 4/213، 7/20، 9/478،
12/25، 14/135، 18/353؛ افندي اصفهاني، عبداللـه، رياض العلماء به کوشش محمود مرعشي
و احمد حسيني، قم، 1401ق، 3/312؛ سپهسالار، خطي، 2/57؛ کحاله، عمررضا، معجم
المؤلفين، بيروت، 6/279؛ مدرس، محمدعلي، ريحانه الادب، تبريز، 1346ش، 1/64.
بخش معارف اسلامي
