عبداللّه بن علي بن حسين (ع) - راویان مشترک نسخه متنی

عبداللّه بن علي بن حسين (ع)

177عبداللّه بن علي بن حسين (ع)

(حدود 55 - پس از 110 ه . ق).

كنيه: .

نسب: قرشى، هاشمي.

لقب: باهر.

طبقه: پنجم.

وي برادر پدري و مادري امام باقر (ع)بود. نسلي اندك آن هم تنها از فرزند خود محمّد، كه از محدّثان مدينه به شمار مي رفت، از خود به جاي گذارد. صدوق وي را يكي از شش نواده امام حسين (ع)دانسته است كه نسل آن حضرت را تداوم دادند. او را به دليل زيبايي فوق العاده (باهر) (خيره كننده) لقب دادند.

شيخ مفيد وي را كثير الحديث و فاضل و فقيهي دانسته است كه مردم از او اخذ حديث مي كردند و آثار اهل بيت (ع)را از او فرا مي گرفتند.

توليت موقوفات رسول اكرم (ص) و حضرت علي (ع)بر عهده او بود.

طبقه و منزلت روايي عبداللّه .

ابن حجر وي را كه از طبقه پنجم راويان است، مقبول دانسته و ابن حبّان نيز اورا در شمار ثقات و راست گويان ذكر كرده است.

رجاليون شيعي نيز همگي به نقل مدح شيخ مفيد درباره او بسنده كرده، افزون بر آن چيزي نگفته اند.و ي كه از اصحاب امام سجّاد (ع)است، از پدر بزرگوارش و جدّ مادري اش، حسن بن علي ي (1) و نيز به طور ارسال از امام علي (ع)نقل حديث كرده است و عمارة بن غَزِيّه، موسي بن عقبه، عيسي بن دينار و يزيد بن ابي زياد از او نقل حديث كرده اند.

احاديث وي در صحيح ترمذى، صحيح نسائي و نيز در ارشاد مفيد نقل شده است. (2) .و ي از رسول خدا(ص) نقل كرده است كه فرمود: بخيل واقعي كسي است كه نام من نزد او برده شود، ولي بر من درود نفرستد. (3) .تا ريخ درگذشت او را به طور مشخّص نقل نكرده اند، امّا بيش تر رجاليون شيعي عمر او را هنگام وفات 57 سال دانسته اند و ذهبي نيز وي را در شمار درگذشتگان سال هاي 111 تا 120 ه . ق. ياد كرده است.

منابع ديگر

التاريخ الكبير 5/ 148؛ الجرح والتعديل 2/ ق 2/ 114؛ كتاب الثقات 7/ 2؛ كتاب الخصال 2/ 466؛ رجال طوسي 95؛ الفخري 33؛ رجال ابن داوود 209؛ تاريخ الاسلام 7/ 402؛ عمدة الطالب 282؛ تقريب التهذيب 1/ 434؛ تهذيب التهذيب 5/ 324؛ سراج الانساب 94؛ منهج المقال 209؛ مجمع الرجال 4/ 30؛ جامع الرواة 1/ 498؛ تنقيح المقال 2/ 199؛ معجم رجال الحديث 10/ 264؛ قاموس الرجال 6/ 529 (چاپ جديد)؛ مستدركات علم رجال الحديث 5/ 59.

1. با توجّه به سال احتمالي درگذشت و نيز طول عمر او، نقل حديث وي از امام حسن (ع)نيز بايد به طور ارسال باشد، چرا كه از كم كردن عمر او از سال احتمالي ارتحال او سال حدوداً 53 ه.ق. به دست مي آيد كه سال ها با شهادت آن حضرت فاصله دارد و اين، نكته اي است كه ابن حجر نيز در تهذيب التهذيب 5/ 325 بدان اشاره كرده است.

2. نك: تهذيب الكمال 15/ 322؛ الارشاد 267 و مكارم الاخلاق 2/ 251 (ح 2603).

3. الارشاد 267.