شمیم ولایت نسخه متنی

2. رعايت عهد و امانت؛ نمازگزاران امانت‏هاي مالي و غيرمالي خود را رعايت
مي‏كنند و به تعهداتِ ميان خود و خدا و بين خود و ديگران پايبند هستند؛ (والّذين هُم لأماناتهم و عَهدهم راعون)[1].

برخي از بزرگان، مانند ابن سينا رساله‏هايي به نام «رساله عهد» نوشته‏اند و در آن عهد كرده‏اند كه زبان جز به ذكر خدا بازنكنند و در مجالس گناه و محافلي كه سودي ندارد، حضور نيابند. در اين عهدنامه‏ها مواد عهدي بين خود و خدا را توضيح مي‏دهند. پس مؤمن با خداي خود هم عهدي دارد و خدا آن قدر نزديك است كه مؤمن مي‏تواند با او عهد ببندد.

3. استواري در شهادت؛ نمازگزاران بر شهادت خود به وحدانيّت حق و رسالت انبيا استوار هستند ونيز در مسايل حقوقي، شهادتِ حق مي‏دهند و بر آن پايداري مي‏ورزند؛ (والّذين هم بشهاداتهم قائمون)[2].

4. محافظت بر اوقات نماز؛ نمازگزاران بر نماز خويش مواظبت دارند و اوقات آن را حفظ مي‏كنند:

(والّذين هُم علي صَلاتهم يُحافظون)[3].

امام صادق(عليه‌السلام) فرمود:

إنّ العبد إذا صلّي الصلاة في وقتها وحافظ عليها ارْتفعت بيْضاء نقيّة تقول حَفِظتني، حفظك الله وإذا لم يصلّها لوقتها ولم يُحافِظ عليها ارْتفعت سوْداء مُظْلمة تقول ضيّعتني، ضيّعك الله[4]؛ هنگامي كه انسان نماز را در اول وقت خواند، نوري سفيد و پاكيزه به آسمان مي‏رود و مي‏گويد:

[1] ـ سوره معارج، آيه32.

[2] ـ سوره معارج، آيه33.

[3] ـ سوره معارج، آيه34.

[4] ـ من لا يحضر، ج1، ص209، ح627.