شمیم ولایت نسخه متنی

سوم. مجلاي صفات اِلهي

1. مظهر ولايت خدا

«ولي» از اسماي فعلي خداوند است، چنان‏كه قرآن مي‏فرمايد: (وهوالذي ينزّل الغيث من بعد ما قنطوا وينشر رحمته وهو الولي الحميد)[1]؛ خداي سبحان پس از يأس همگان باران را نازل مي‏كند و رحمت خويش را مي‏گستراند و تنها او سرپرست و ولي است.

هم‏چنين در جاي ديگر مي‏فرمايد: (إنّ ولِيّي اللّه الذي نزّل الكتاب وهو يتولّي الصّالحين)[2]؛ سرپرست من خدايي است كه قرآن را نازل كرد و او دوستدار شايستگان است.

ولايت، خواه تكويني يا تشريعي، مانند ساير اوصاف فعلي خداي سبحان، تنها از آن اوست و هيچ‏كس در آن شريك نيست، چون نظام تكوين و تشريع همه به دست خداي سبحان است، ليكن چون «ولي» از اسماي فعلي خداوند است، مظهر طلب مي‏كند. از اين‏رو، قرآن كريم با وجود حصر ولايت در خداي سبحان، از ولايت غير او نيز سخن به ميان آورده است؛ يعني برخي به جايي مي‏رسند كه مظهر ولايت خداي سبحان مي‏شوند.

ترديدي نيست كه مظاهر ولايت مراتب مختلف دارند و مظهر اَتّم و اكمل اين اسم شريف صاحب «ولايت كلّيه»، يعني اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) است. آن حضرت(عليه‌السلام) در تكوين و تشريع مظهر ولايت اَتمّ خداي سبحان است. از اين‏رو، در كاينات تصرف مي‏كند و قواي زميني و آسماني را زير تسخير و سلطه خويش دارد.

[1] ـ سوره شوري، آيه28.

[2] ـ سوره اعراف، آيه196.