شمیم ولایت نسخه متنی

تعلّق به دنيا، رهزن و پاي‏بند است و قدرت را از سالك سلب مي‏كند. از اين‏رو،
تلاش قرآن كريم اين است كه انسان را نسبت به دنيا بي‏رغبت كند و بگويد: در عين‏حال كه دنيا جلال و جمال فراوان دارد، ولي جز ابزار چيز ديگري نيست و اگر كسي به اين ابزار دل ببندد، خود را متعلِّق مي‏سازد و با دست خويش پاي خود را مي‏بندد و از سلوك باز مي‏ماند.

حضرت علي(عليه‌السلام) همگان را به بي‏رغبتي و زهد نسبت به دنيا سفارش كرده، مي‏فرمايد:

أيها الناس أُنظروا إلي الدنيا نظر الزاهدين فيها الصادفين عنها فإنّها والله عمّا قليل تزيل الثاوي الساكن وتفجع المترف الأمن[1]؛
يعني اي مردم! به دنيا هم‏چون زاهدان و اعراض‏كنندگان از آن بنگريد. به خدا سوگند! دنيا به زودي ساكنان خود را از ميان مي‏برد و هوس‏بازاني كه به آن اطمينان دارند به مصيبت مي‏كشاند.

خداي سبحان نيز به پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم مي‏فرمايد:

(ولاتمدّنّ عينيك إلي ما متّعنا به أزواجاً منهم زهرة الحيوة الدنيا لنفتنهم فيه ورزق ربك خير وأبقي)[2]؛ به شكوفه‏هايي كه در دست ديگران است و ما به آنان داده‏ايم، چشم مدوز، زيرا ما مي‏خواهيم آنان را با آن شكوفه‏ها بيازمايم، ولي رزق پروردگار تو بهتر و ماندني‏تر است، زيرا شكوفه‏هاي دنيا براي كسي ميوه نخواهد شد. عالَم طبيعت چنان سرد است كه تا اين شكوفه بخواهد به‏بار بنشيند و به ثمر تبديل شود، سرماي زودرس طبيعت از راه مي‏رسد و شكوفه مي‏ريزد.

[1] ـ نهج البلاغه، خطبه 103.

[2] ـ سوره طه، آيه 131.