شمیم ولایت نسخه متنی

نعمت‏هاي معنوي مراتب و درجاتي دارد كه برترين آن‏ها نعمت رسالت و امامت است. از اين رو، در قرآن كريم از هر دو نعمت به «منّت» (نعمت سنگين و توان فرسايي كه حمل و هضم آن دشوار باشد، نه منّت زباني) ياد مي‏كند؛ درباره رسالت
و بعثت پيامبران مي‏فرمايد: (لقد منّ اللّه علي المؤمنين إذ بعث فيهم رسولاً من أنفسهم)[1] و درباره امامت نيز مي‏فرمايد: (ونريد أن نمنّ علي الذين اسْتُضعفوا في الأرض ونجعلهم أئمّةً ونجعلهم الوارثين)[2]؛ زيرا پيامبران و امامان تأمين كنندگان سعادت ابدي انسان هستند.

فرشتگان با همه قداست و شرافتي كه دارند، تنها واسطه فيض هستند و نمي‏توانند هدايت و رهبري مستقيم جامعه بشري را برعهده بگيرند. موجود كامل و جامعي كه مي‏تواند فيض الهي را معصومانه از خدا دريافت كند و معصومانه به جوامع بشري ابلاغ كند و خود نيز معصومانه به آن عمل كند، انسان كامل مانند پيامبر و امام است. از اين رو خداي سبحان در قرآن كريم بر نبوّت و امامت كه جامع آن دو «ولايت» است، تكيه كرد و آن را مورد امتنان قرار داد، در حالي كه درباره آفرينش آسمان‏ها و زمين و بهشت و قيامت به «منّت» ياد نكرد؛ زيرا آسمان‏ها و زمين گرچه بزرگ است، ليكن در برابر نعمت سنگين و توانفرساي[3] رسالت و امامت كوچك است.

در قرآن كريم تنها درباره جريان غدير خم و ولايت اميرمؤمنان(عليه‌السلام) تعبير منحصر به فرد «اتمام نعمت» آمده است: (اليوم أكملت لكم دينكم و أتممت عليكم نعمتي)[4].

[1] ـ سوره آل‏عمران، آيه 461.

[2] ـ سوره قصص، آيه 5. چون نبوت به خاتميت مي‏انجامد، در آي‏ءه اول از آن با فعل ماضي «مَنّ» ياد كرد، ولي درباره امامت كه تا قيامت ادامه دارد، در آيه دوم با فعل مضارع «يمنّ» كه نشانه استمرار است، ياد مي كند.

[3] ـ تحمل و هضم نبوت و امامت براي نوع انسان‏ها ميسّر نيست. پيامبر شناسي و امام شناسي و دريافت درست پيام اين برگزيدگان الهي و عمل كردن به آن بسيار دشوار است.

[4] ـ سوره مائده، آيه 3.