لطفا منتظر باشید ...
رواياتى در ذيل آيات مربوط به بهشت و نعمتهاى بهشتى
و در الدر المنثور است كه ابن ابى الدنيا در كتاب" صفة الجنة"، و بزار، ابن مردويه، و بيهقى در كتاب" البعث"، از عبد اللَّه بن مسعود روايت كردهاند كه گفت:رسول خدا (ص) به من فرمود:همين كه در بهشت نگاهت به مرغى بيفتد و هوس بريان شده آن را بكنى، همان مرغ در حالى كه بريان شده پيش رويت مىافتد «1».مؤلف
در اين معنا روايات بسيارى رسيده و در بعضى از آنها آمده كه مؤمن هوس هر چيز را بكند برايش حاضر مىشود، و او از آن چيز مىخورد، و بقيهاش به همان حالت اول بر مىگردد، مثلا اگر مرغ باشد به سوى محل خود پرواز مىكند، و تازه در بين مرغان افتخار هم مىكند.و در تفسير قمى در ذيل آيه شريفه" لا يَسْمَعُونَ فِيها لَغْواً وَ لا تَأْثِيماً" امام فرموده:لغو و تاثيم عبارت است از فحش و دروغ و غنا «2».مؤلف
شايد مراد از" غنا"، لهو باشد، و ممكن هم هست كلمه غنا تصحيف شده" خناء" باشد، يعنى ناقل حديث آن را درست ننوشته باشد و خناء به معناى ناسزاگويى و فحش است.و نيز در همان كتاب در ذيل آيه" وَ أَصْحابُ الْيَمِينِ ما أَصْحابُ الْيَمِينِ" نقل مىكند كه امام فرمود:اصحاب يمين عبارتند از على بن ابى طالب و شيعيان او «3».مؤلف
اين روايت نظر دارد به رواياتى كه در تفسير آيه" يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ فَمَنْ أُوتِيَ كِتابَهُ بِيَمِينِهِ" «4» وارد شده، كه در آن روايات كلمه يمين به امام حق معنا شده. و معناى روايت قمى اين مىشود كه:يمين، على (ع) است، و اصحاب يمين اصحاب آن جناب و شيعيان او هستند. و به هر حال روايت از باب نشان دادن مصداق بارز آيه است، نه اينكه بخواهد بفرمايد آيه شريفه در خصوص على (ع) و شيعيانش نازل شده.باز در آن كتاب در ذيل آيه" فِي سِدْرٍ مَخْضُودٍ" آمده كه اين سدر درختى است كه نه برگ دارد و نه خار، و وقتى امام صادق (ع) آيه" وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ" را تلاوت كرد، در معنايش فرمود يعنى رويهم چيده شده «5».(1) الدر المنثور، ج 6، ص 155.(2 و 3) تفسير قمى، ج 2، ص 348.(4) روزى كه ما هر جمعيتى را به نام امامش صدا مىزنيم، پس هر كس نامه عملش به دست راستش داده شود. سوره اسراء، آيه 71.(5) تفسير قمى، ج 2، ص 263.
