مقصود از" اميين" و اشاره به عدم منافات بين امى بودن پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و مبعوث شدنش در اميين، با جهانى بودن دعوت آن جناب‏ - ترجمه تفسیر المیزان جلد 19

يكى ديگر از مقتضيات نزاهتش اين است كه اگر در نظام تشريع براى خلق خود دينى تشريع مى‏كند، از اين جهت نيست كه احتياجى به عبادت و اطاعت آنان داشته باشد، و بخواهد با عبادت آنان نقصى از خود جبران و حاجتى از خود برآورد، چون او قدوس و منزه از هر نقص و حاجت است.

يكى ديگر اين است كه اگر دينى براى خلقش تشريع كرد و آن را به وسيله رسولش به اطلاع خلق رسانيد، و خلق دعوت آن رسول را نپذيرفتند، و در نتيجه خدا را اطاعت و عبادت نكردند، نقصى بر ساحت مقدسش عارض نمى‏شود، و بر دامن كبريايى‏اش گردى نمى‏نشيند، و نه چنان است كه خلق او را شكست داده باشند، چون او عزيز است، يعنى مقتدرى است شكست ناپذير.

و باز اگر به مقتضاى ملك بودن و قدوس و عزيز بودنش دينى براى بندگانش تشريع مى‏كند، ممكن نيست بيهوده و بدون نتيجه تشريع كرده باشد، براى اينكه او حكيم على الاطلاق است، آنچه مى‏كند جز به خاطر مصلحتى كه دارد نمى‏كند، و نيز آنچه اراده مى‏كند جز به نفع بندگانش و خيرى كه به خود آنان عايد شود نمى‏كند، تنها سعادت دنيا و آخرت آنان را در نظر دارد.

و كوتاه سخن اينكه:

تشريع دين، و انزال كتب آسمانى، و بعث رسولان براى تلاوت آيات آن كتاب براى مردم، و تزكيه و تعليم خلق، همه‏اش فضل و منتى است از خدا، و به همين جهت در آيه بعدى منت آن فضل را بر مردم مى‏گذارد و مى‏فرمايد:

مقصود از" اميين" و اشاره به عدم منافات بين امى بودن پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و مبعوث شدنش در اميين، با جهانى بودن دعوت آن جناب‏

" هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ ..."

كلمه" اميين" جمع كلمه" امى" است، يعنى كسى كه قادر بر خواندن و نوشتن نيست. و منظور از اين بى‏سوادان- به طورى كه گفته شده- مردم عرب هستند، كه در عصر رسول خدا (ص) بيشترشان بى‏سواد بودند، و جز افرادى انگشت‏شمار قادر بر خواندن و نوشتن نبودند، و خود رسول خدا (ص) هم صرفنظر از رسالتش از همان اكثريت بود، و لذا فرمود:

" هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولًا مِنْهُمْ":

او كسى است كه در ميان مردمى بى‏سواد رسولى از جنس خود آنان و براى همه آنان مبعوث كرد.