لطفا منتظر باشید ...
بدانچه خدا دوست مىدارد امرشان كنيد، و از آنچه خدا كراهت دارد نهى كنيد «2».
چند روايت پيرامون مراد از توبه نصوح و راجع به نور مؤمنين در روز قيامت
و در كافى به سند خود از ابى الصباح كنانى روايت كرده كه گفت:از امام صادق (ع) پرسيدم آيه شريفه" يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَى اللَّهِ تَوْبَةً نَصُوحاً" به چه معنا است؟ فرمود:به اينكه بنده خدا از گناهى توبه كند، و ديگر آن گناه را مرتكب نشود (اين توبه نصوح و خالص است). محمد بن فضيل مىگويد:من از حضرت ابى الحسن (ع) از اين آيه پرسيدم. فرمود:اينكه از گناه توبه كند و ديگر آن را تكرار نكند (تا آخر حديث) «3».و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از ابن عباس روايت كرده كه گفت:معاذ بن جبل بن رسول خدا (ص) عرضه داشت:يا رسول اللَّه توبه نصوح چيست؟فرمود:اينكه بنده خدا از گناهى كه كرده پشيمان شود و به درگاه خدا عذرخواهى كند، و ديگر آن گناه را مرتكب نشود، همانطور كه شير بعد از دوشيدن ديگر به پستان برنمىگردد «4».
مؤلف
روايات در اين معنا از طرق شيعه و سنى بسيار است.و در كافى به سند خود از صالح بن سهل همدانى روايت آورده كه گفت:امام صادق (ع) در تفسير آيه" يَسْعى نُورُهُمْ بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ بِأَيْمانِهِمْ" فرمود:اينان امامان مؤمنينند، كه در روز قيامت نورشان جلو پاى مؤمنين و طرف راست آنها به حركت در مىآيد. در نسخهاى ديگر آمده كه خود امامان جلو مؤمنين و طرف راست آنان به حركت در مىآيند، و با نور خود راه مؤمنين را روشن مىكنند، تا آنان را به منزلهاى اهل بهشت برسانند «5».و در تفسير قمى آمده كه ابى الجارود از امام باقر (ع) نقل كرده كه در تفسير آيه بالا فرموده:هر كس آن روز نور داشته باشد نجات مىيابد، و البته هر مؤمنى در آن روز نور دارد «6».(1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 244.(3) اصول كافى، ج 2، ص 432، ح 3.(4) الدر المنثور، ج 6، ص 245.(5) اصول كافى، ج 1، ص 195، ح 4.(6) تفسير قمى، ج 2، ص 378.
