اشاره به غرض سوره مباركه ملك‏ - ترجمه تفسیر المیزان جلد 19

و كسانى هم كه به پروردگار خود كافر شدند عذاب جهنم دارند و چه بد بازگشت گاهى است (6).

زمانى كه در آتش افكنده مى‏شوند از آتش صداى نفسى مى‏شنوند كه با همان نفس ايشان را چون هوا به داخل خود مى‏كشد در حالى كه فوران مى‏كند (7).

گويى از شدت غضب مى‏خواهد متلاشى شود هر فوجى كه داخل آن مى‏شود خازنان آتش مى‏پرسند مگر پيامبرى بيم‏رسان برايتان نيامد؟ (8).

مى‏گويند چرا آمد ولى ما تكذيب كرديم و گفتيم خدا هيچ پيامى نازل نكرده و شما با سايرين هيچ فرقى نداريد جز اينكه در ضلالتى بزرگ هستيد (9).

و نيز مى‏گويند (وا حسرتا) اگر گوش داده بوديم و تعقل مى‏كرديم از دوزخيان نمى‏بوديم (10).

و در آخر به گناه خود اعتراف مى‏كنند، پس خرد و نابود باد ياران دوزخ (11).

محققا كسانى كه از پروردگار خود با اينكه او را نديده‏اند حساب مى‏برند و نگرانى دارند آمرزش و اجرى كبير دارند (12).

و شما سخن خود را چه فاش بگوييد و چه پنهان بداريد، او داناى به اسرار نهفته در سينه‏ها است (13).

آيا كسى كه موجودات را آفريده از حال آنها آگاه نيست؟ در حالى كه او از اسرار دقيق با خبر و نسبت به همه چيز عالم است (14).

بيان آيات

اشاره به غرض سوره مباركه ملك‏

غرض اين سوره بيان عموميت ربوبيت خداى تعالى براى تمامى عالم است، در مقابل‏
مسلك وثنى‏ها كه معتقدند براى هر يك از نواحى عالم ربى جداگانه است كه يا از خيل فرشتگان است، و يا از مخلوقات ديگر، و خداى عز و جل رب همه عالم نيست، بلكه تنها رب آن ارباب است و بس.

و به همين جهت در اين سوره بسيارى از نعمت‏هاى الهى از خلقت و تدبير را نام مى‏برد، چون در حقيقت ذكر اين نعمت‏ها استدلالى است بر ربوبيت عامه الهى.