هرگز دوستى با دشمنان خدا و رسول (صلّى الله عليه وآله وسلّم) با داشتن ايمان قابل جمع نيست‏ - ترجمه تفسیر المیزان جلد 19

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 19

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

آرى، خداى تعالى هرگز نعمتى را كه به مردمى داده تغيير نمى‏دهد، مگر وقتى كه مردمى نياتشان را تغيير دهند، و خداى تعالى در آن روزى كه دين مسلمانان را تكميل نمود و از شر دشمنان ايمنشان ساخت، با آنان شرط كرد
كه تنها از او بترسند، و فرمود:

" الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ دِينِكُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ" «1»

و در مسلم بودن اين غلبه كافى است كه در آيه 139، در سوره آل عمران مؤمنين را خطاب نموده مى‏فرمايد:

" وَ لا تَهِنُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ" «2».

هرگز دوستى با دشمنان خدا و رسول (صلّى الله عليه وآله وسلّم) با داشتن ايمان قابل جمع نيست‏

" لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ أَوْ أَبْناءَهُمْ أَوْ إِخْوانَهُمْ أَوْ عَشِيرَتَهُمْ ..."

در اين آيه شريفه يافتن قومى با چنين صفتى را نفى نموده، مى‏فرمايد:

چنين مؤمنينى نخواهى يافت. و اين كنايه است از اينكه ايمان راستين به خدا و روز جزا با چنين صفاتى نمى‏سازد آن كس كه واقعا به خدا و رسول و روز جزا ايمان دارد، ممكن نيست با دشمنان خدا دوستى كند، هر چند كه همه قسم سبب و انگيزه دوستى در آنان وجود داشته باشد، مثل اينكه پدرش يا پسرش يا برادرش باشد، و يا قرابتى ديگر داشته باشد، براى اينكه اين چنين دوستى با ايمان به خدا منافات دارد.

پس روشن گرديد كه جمله" وَ لَوْ كانُوا آباءَهُمْ ..." به مطلق اسباب مودت اشاره دارد. و اگر تنها مودت ناشى از قرابت را ذكر كرد، به خاطر آن است كه مودت خويشاوندى قوى‏ترين محبت، و هم با ثبات‏ترين آن است و زوالش از دل به آسانى صورت نمى‏گيرد.

" أُولئِكَ كَتَبَ فِي قُلُوبِهِمُ الْإِيمانَ"- كلمه" اولئك" اشاره به مردمى است كه به خاطر ايمانى كه به خدا و روز جزا دارند با دشمنان خدا هر چند پدر و يا پسر يا برادرشان باشد دوستى نمى‏كنند. و" كتابت" به معناى اثبات غير قابل زوال است. و ضمير در" كتب" به خداى تعالى برمى‏گردد. و اين آيه تصريح و نص در اين است كه چنين كسانى مؤمنين حقيقى هستند.

مراد از تاييد مؤمنين به روحى از او و بيان اينكه مؤمنان علاوه بر حيات طبيعى از حيات طيبه برخوردارند

" وَ أَيَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ"- كلمه" تاييد" به معناى تقويت است. و ضمير فاعل در جمله" ايدهم" به" اللَّه" برمى‏گردد، و همچنين ضمير در" منه".

و كلمه" من" ابتدائيه است. و معناى جمله اين است كه:

خداى تعالى اين گونه انسانها را به روحى از خود تقويت نمود.

و بعضى «3» گفته‏اند:

ضمير به ايمان برمى‏گردد، و معناى جمله اين است كه:

خداى تعالى آنان‏
را به روحى از جنس ايمان تقويت كرد، و دلهايشان را با آن روح زنده ساخت. اين معنا هم عيبى ندارد.

(1) امروز ديگر كفار از دين شما مايوس گشتند، پس از ايشان نترسيد، و از من بترسيد. سوره مائده، آيه 3.

(2) سست مشويد، و اندوهگين نگرديد كه شما بالاترين هستيد ما دام كه مؤمن باشيد. سوره آل عمران، آيه 139.

(3) مجمع البيان، ج 9، ص 255.

/ 676