لطفا منتظر باشید ...
تحصيل رضاى همسرانش بوده، و به خاطر دلخوشى آنان چيزى را بر خود حرام كرده، علاوه بر اين در اين روايات نيامده كه چرا مساله توبه را به دو نفر از زنان آن حضرت اختصاص داد و فرمود:" إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ ...".
رواياتى راجع به اينكه منظور از" صالح المؤمنين" على (عليه السلام) است و اينكه چگونه اهل خود را از آتش حفظ كنيم (قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً ...)
و در تفسير قمى به سند خود از ابى بصير روايت آورده كه گفت:من از امام باقر (ع) شنيدم مىفرمود:منظور از صالح المؤمنين در آيه شريفه" إِنْ تَتُوبا إِلَى اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُما وَ إِنْ تَظاهَرا عَلَيْهِ فَإِنَّ اللَّهَ هُوَ مَوْلاهُ وَ جِبْرِيلُ وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ" على بن ابى طالب (ع) است «1».و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از اسماء بنت عميس روايت كرده كه گفت:از رسول خدا (ص) شنيدم آيه" إِنْ تَتُوبا ..." را تلاوت مىكرد تا مىرسيد به جمله" و صالح المؤمنين" و مىفرمود:صالح المؤمنين على بن ابى طالب است «2».مؤلف
صاحب تفسير برهان بعد از نقل روايت ابى بصير كه در سابق نقل كرديم گفته است:محمد بن عباس در اين معنا پنجاه و دو حديث از طرق خاصه و عامه جمع آورى كرده، آن گاه خود صاحب برهان مقدارى از آن احاديث را نقل كرده است «3».و در كافى به سند خود از عبد الاعلى مولاى آل سام از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود:وقتى آيه" يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً" نازل شد، مردى از مؤمنين نشست و شروع كرد به گريه كردن، و گفتن اينكه من از نگهدارى نفس خودم عاجز بودم، اينك مامور نگهدارى از زن و فرزند خود نيز شدهام. رسول خدا (ص) به او فرمود:در نگهدارى اهلت همين بس است كه به ايشان امر كنى آنچه را كه به خودت امر مىكنى، و ايشان را نهى كنى از آنچه كه خودت را نهى مىكنى «4».و نيز در كافى به سند خود از سماعه از ابى بصير روايت كرده كه ذيل آيه" قُوا أَنْفُسَكُمْ وَ أَهْلِيكُمْ ناراً" گفته:از امام پرسيدم چگونه زن و فرزند را از آتش دوزخ حفظ كنم؟فرمود:آنها را امر كن بدانچه كه خدا امر كرده، و نهى كن از آنچه خدا نهى كرده، اگر اطاعتت كردند كه تو ايشان را حفظ كردهاى، و به وظيفهات عمل نمودهاى، و اگر نافرمانيت كردند خودشان گنهكارند، تو آنچه را بر عهده داشتهاى ادا كردهاى«5».
مؤلف
اين روايت را به طرقى ديگر از ذرعه از ابى بصير از آن امام بزرگوار نقل كرده «6».(1) تفسير قمى، ج 2، ص 377.(2) الدر المنثور، ج 6، ص 244.(3) تفسير برهان، ج 4، ص 353، ح 2.(4 و 5) كافى، ج 5، ص 62، ح 1 و 2.(6) تفسير قمى، ج 2، ص 377.
