نوع دوم به بيانى آن را اثبات نمود كه در عين اثبات مطلب، كلام اللَّه بودن قرآن را نيز اثبات مى‏كند، و مسجل مى‏سازد كه قرآن كلام خدا و محفوظ نزد او و نازل شده از ناحيه او است، و بالأخره آن را به بهترين وصفى توصيف كرد.

پس جمله" إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِيمٌ" جواب قسم سابق است، و ضمير در آن به قرآنى كه از سياق استفاده مى‏شود بر مى‏گردد، و از توصيف خداى تعالى قرآن را به لفظ كريم و بدون هيچ قيد- البته با در نظر داشتن اينكه مقام آيه مقام مدح است- چنين بر مى‏آيد كه قرآن به طور مطلق كريم و محترم است، و هم نزد خدا كريم و عزيز است، و هم بدين جهت كريم است كه صفاتى پسنديده دارد، و هم بدين جهت كه سودرسان براى خلق است، سودى كه هيچ چيز جاى آن را نمى‏گيرد، چون مشتمل بر اصول معارفى است كه سعادت دنيا و آخرت بشر را تضمين مى‏كند.

و جمله" فِي كِتابٍ مَكْنُونٍ" توصيف دوم قرآن است، مى‏فرمايد:

قرآن محفوظ و مصون از هر دگرگونى و تبديل است، چون در كتابى است كه آن كتاب اينطور است و آن كتاب عبارت است از لوح محفوظ، هم چنان كه در جاى ديگر فرموده:

" بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَجِيدٌ فِي لَوْحٍ مَحْفُوظٍ" «1».

مراد از" مس" و" مطهرون" در آيه:
" لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ"

و جمله" لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ" صفت كتاب مكنون و لوح محفوظ است، البته احتمال اين نيز هست كه صفت سومى براى قرآن باشد، و بنا بر اينكه حرف" لا" در آن لاى نافيه باشد برگشت هر دو احتمال به يك معنا است.

و معنايش اين است كه:

آن كتاب مكنون كه قرآن در آن است و يا قرآنى كه در آن كتاب است، از دسترس اغيار و ناپاكان محفوظ است، و به جز پاكان كسى با آن مساس ندارد.

(1) بلكه آن قرآن مجيد است كه در لوح محفوظ است. سوره بروج، آيه 21 و 22.