ترجمه تفسیر المیزان جلد 19

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

ترجمه تفسیر المیزان - جلد 19

سید محمدحسین طباطبایی؛ ترجمه: سید محمدباقر موسوی همدانی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
لیست موضوعات
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

و گويا آيه شريفه در اين مقام است كه اين معنا را بيان كند كه در انفاق در راه خدا
هر قدر بيشتر عجله شود نزد خدا محبوب‏تر و منزلت و اجرش بيشتر است، (و خلاصه آيه شريفه در مقام تربيت انسانها است، و مى‏خواهد توصيه كند عمل خير و از آن جمله انفاق را كه به خاطر اينكه خير است و مرضى خداست دوست بدارند، و در آن عجله كنند، و چون فرصت طلبانى كه صبر مى‏كنند تا وقتى پيروزى قطعى شد آن وقت دست به جيب مى‏كنند نباشند)، و گرنه اگر اين نكته در بين نبود، گفتن اينكه در حوادث گذشته و انفاق كنندگان دو طايفه بودند، آنها كه قبل از جنگ و فتح انفاق كردند اجر بيشترى دارند، تا آنهايى كه بعد از فتح انفاق كردند، مطلبى روشن بود، چون همه مى‏دانند كه اين آيات بعد از فتح مكه و جنگ محتملى كه مسلمانان اقدام به آن نمودند، و بعضى جنگها كه بعد از فتح مكه رخ داد نازل شده.

" وَ كُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‏"- يعنى خداى تعالى وعده اجرى نيكو به هر دو طايفه داده، چه آنهايى كه قبل از فتح قتال و انفاق مى‏كنند، و چه آنهايى كه بعد از فتح انفاق و قتال مى‏كنند، هر چند كه طايفه اول اجر و درجه‏اى عظيم‏تر از طايفه دوم دارند، اين وعده مى‏خواهد طايفه دوم را كه دير جنبيدند دلخوش سازد، و بفرمايد:

آنها نيز مشمول رحمت خدا مى‏شوند، و چنان نيست كه از آن محروم شوند، پس جاى آن نيست كه از رحمت خدا نوميد باشند، هر چند كه دير جنبيدند.

" وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ"- اين ذيل مربوط به همه مطالب گذشته است، و مى‏خواهد هم توبيخ قبلى را شدت بخشد، و هم برابر نبودن دو طايفه از انفاقگران و وعده حسناتى كه خدا به هر دو طايفه داده را تثبيت كند، ممكن هم هست تنها مربوط به جمله اخير يعنى جمله" وَ كُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‏" باشد، ولى تعلقش به همه مطالب گذشته فايده عمومى‏تر دارد.

" مَنْ ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ وَ لَهُ أَجْرٌ كَرِيمٌ" راغب مى‏گويد:

آن مالى را كه آدمى به ديگرى مى‏دهد به شرط آنكه مثل آن را پس بدهد قرض مى‏نامند «1».

ولى صاحب مجمع البيان مى‏گويد:

معناى اصلى اين كلمه قطع است، و اگر عمل قرض گيرنده را هم قرض خوانده‏اند به اين مناسبت بوده كه او آن مال را از صاحبش- البته با اذن او- بريده، و شرط كرده كه عوض آن را به وى بدهد، و سپس در معناى مضاعفه گفته است:

اين كلمه به معناى دو چندان و يا چند برابر هر چيز است، (مثلا عدد بيست مضاعف و چند برابر عدد چهار است) «2».

(1) مفردات راغب، ماده" قرض".

(2) مجمع البيان، ج 9، ص 234.

/ 676