لطفا منتظر باشید ...
مؤلف
از آنچه در ذيل آيه گذشت روشن شد كه اين روح يكى از مراتب روح انسانى است كه تنها مؤمن آن هم بعد از آنكه ايمان خود را به حد كمال رسانيد به آن مرتبه مىرسد، و ديگر از آن جدا نمىشود، همانطور كه روح نباتى و حيوانى و انسانى كه بين مؤمن و كافر مشترك است، از مراتب روح آدمى است، و هرگز از آن جدا نمىگردد. چيزى كه هست اين مرتبه از روح بعد از آنكه در نفس پيدا شد، گاهى هم چنان در نفس باقى مىماند، و رو به رشد مىگذارد، و در نفس هيئتى و صورتى خوب پديد مىآورد. و گاهى دچار هيئت زشتى مىشود، هيئتى كه در اثر گناه پيدا شده، و با آن معارضه مىكند، و پس از توبه يا عوامل ديگر از شر آن خلاصى يافته، موانع ناسازگارش از بين مىرود، تا آنكه خودش در نفس مستقر گشته، آن صورت نيكو در نفس رسوخ يابد، و ديگر دستخوش زوال و دگرگونگى نشود.با اين بيان روشن مىشود كه مراد امام (ع) از" روحى كه به سراغش مىآيد" و اينكه فرمود:" اين روح همواره با او هست" اين است كه صورت آن روح در نفس پيدا مىشود، چون اين صورت است كه گاهى در اثر برخورد با صورتى زشت از بين مىرود، نه اصل روح. و نيز روشن شد كه مرادش از اينكه فرمود:" در زمين فرو مىرود" اين است كه بطور كنايه بفهماند آن صورت خوب از بين مىرود. و همچنين است مرادش در روايت قبلى كه مىفرمود:" روح ايمان از او جدا مىشود".
