روايت ديگرى هست كه لحنش از اين هم شنيع‏تر است، و آن روايتى است كه باز الدر المنثور از ابن مردويه، از عبد اللَّه عمر، نقل كرده كه گفت:

رسول خدا (ص) در حالى كه داشت بالاى منبر براى مردم ايراد خطبه مى‏كرد چشمش به حسين بن على افتاد كه داشت مى‏آمد، پا بر دامن خود نهاد و افتاد و گريه كرد، ناگزير رسول خدا
(ص) از منبر پايين آمد، مردم وقتى چنين ديدند، دويدند و حسين را برداشتند، و او را دست به دست گردانيده تا به رسول خدا رساندند، رسول خدا (ص) آن گاه فرمود:

خدا شيطان را بكشد كه فرزند چه فتنه‏اى است، به آن خدايى كه جانم به دست اوست، من متوجه نشدم كه از منبر پايين آمده‏ام «1».

نظير اين روايت در شناعت لحن روايتى است كه از ابن منذر، از يحيى بن ابى كثير نقل شده كه گفت:

وقتى رسول خدا (ص) صداى گريه حسن و حسين را شنيد، فرمود:

اولاد فتنه است، براى اينكه گريه اين دو كودك آن چنان مرا بى‏خود كرد كه برخاستم در حالى كه عقل از من سلب شده بود «2». بنا بر اين يا بايد اين روايات را طرد نموده قبولش نكرد، و يا آنكه تاويل و توجيهش كرد.

روايتى در ذيل آيه:
" اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ" و" فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ" و روايتى در باره بخل ورزيدن‏

و در تفسير برهان از ابن شهرآشوب از تفسير وكيع روايت شده كه گفت:

سفيان بن مره همدانى از عبد خير برايمان نقل كرد كه گفته بود، من از على بن ابى طالب از اين كلام خداى تعالى پرسيدم كه مى‏فرمايد:

" اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ"، فرمود:

به خدا سوگند غير از اهل بيت كسى به اين دستور عمل نكرده، اين ماييم كه همواره به ياد خداييم، و هرگز فراموشش نمى‏كنيم، و ماييم كه شكرش را به جاى آورده، هرگز كفرانش نمى‏كنيم، و ماييم كه او را اطاعت نموده، هرگز نافرمانيش نكرده‏ايم.

و چون اين آيه نازل شد اصحاب گفتند ما توانايى چنين تقوايى را نداريم، خداى تعالى آيه" فَاتَّقُوا اللَّهَ مَا اسْتَطَعْتُمْ" را نازل فرمود، (تا آخر حديث) «3».

و در تفسير قمى آمده كه پدرم از فضل بن ابى مره برايم حديث كرد كه:

من امام صادق (ع) را ديدم كه از اول شب تا صبح طواف مى‏كرد و مى‏گفت:

بار الها مرا از شر بخل نفسم نگه بدار. عرضه داشتم:

فدايت شوم من امشب از شما به غير از اين دعا را نشنيدم.

فرمود:
چه بلايى بالاتر از بخل نفس سراغ دارى؟

خداى تعالى مى‏فرمايد:

" وَ مَنْ يُوقَ شُحَّ نَفْسِهِ فَأُولئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ" «4».

(1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 228.

(3) تفسير برهان، ج 4، ص 343.

(4) تفسير قمى، ج 2، ص 372.