لطفا منتظر باشید ...
دنبال اين فرمايش آيه" وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ" نازل شد «1».و در همان كتاب است كه ابو نعيم در كتاب حليه از على (ع) نقل كرده كه گفت:رسول خدا (ص) فرمود:يا على خدا مرا دستور داده كه تو را نزديك كنم، و تعليمت دهم تا تو فرا بگيرى، پس از آن اين آيه نازل شد:" وَ تَعِيَها أُذُنٌ واعِيَةٌ" پس اى على تو هستى اذن واعيه (گوش فرا گيرنده) علم من «2».
مؤلف
اين معنا در تفسير برهان هم از سعد بن عبد اللَّه آمده كه او به سند خود از امام صادق (ع) آن را روايت كرده «3». و نيز از كلينى «4» است كه او به سند خود از آن جناب نقل كرده. و نيز از ابن بابويه «5» است كه او هم به سند خود از جابر از امام صادق (ع) نقل كرده است.و باز همين مطلب را از ابن شهرآشوب از حلية الاولياء از عمر بن على آورده، و از واحدى در كتاب اسباب النزول از بريده آورده، و از ابى القاسم بن حبيب، در تفسير خود از زر بن حبيش از على (ع) نقل كرده است «6».و كوتاه سخن اينكه:صاحب غاية المرام اين مطلب را از طرق شيعه و سنى در شانزده حديث آورده «7». و صاحب تفسير برهان گفته:محمد بن عباس در اين باره سى حديث از طرق شيعه و سنى آورده است «8».(1 و 2) الدر المنثور، ج 6، ص 260.(3) تفسير برهان، ج 4، ص 375.(4) اصول كافى، ج 1، ص 350.(5) تفسير برهان، ج 4، ص 375.(6) تفسير برهان، ج 4، ص 376، ح 9.(7) غاية المرام، باب 69، ص 366.(8) تفسير برهان، ج 4، ص 376.
