ترجمه تفسیر المیزان جلد 15
لطفا منتظر باشید ...
و جنب و جوش و سپس منتشر كردنشان در روز براى سعى و عمل، حالش حال همان گستردن سايه و دليل قرار دادن آفتاب بر وجود سايه و گرفتن سايه به وسيله آفتاب به سوى خود مىباشد." وَ هُوَ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ وَ أَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ ماءً طَهُوراً" كلمه" بشر"- به ضمه باء و سكون شين- مخفف" بشر"- به دو ضمه- است كه جمع" بشور" به معناى مبشر است و معناى آيه اين است كه: خداى تعالى كسى است كه بادها را مىفرستد تا قبل از آمدن رحمتش (باران)، بشارت آن را بياورد.و مقصود از" سماء" در جمله" و از سماء آبى طهور نازل كرديم" جهت بالا است كه همان جو بالاى زمين است، و" ماء طهور" به معناى نهايت درجه پاكى است كه هم خودش طاهر است و هم طاهر كننده غير خودش مىباشد، چركها و كثافات را مىبرد و رفع حدث مىكند، بنا بر اين، كلمه طهور به طورى كه ديگران هم گفتهاند صيغه مبالغه است." لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً وَ نُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنا أَنْعاماً وَ أَناسِيَّ كَثِيراً" كلمه" بلدة" معروف است، ولى بعضى «1» گفتهاند: مراد از آن مطلق مكان است، هم چنان كه در آيه" وَ الْبَلَدُ الطَّيِّبُ يَخْرُجُ نَباتُهُ بِإِذْنِ رَبِّهِ" «2» همين معنا منظور است و به همين جهت وقتى براى كلمه" بلد" صفت مىآورد، مذكر (ميت) مىآورد، نه مؤنث (ميته)، و اين به اعتبار معناى منظور از كلمه مىباشد كه مكان است، زيرا اگر معناى مكان منظور نبود بلكه معناى" شهر" منظور بود بايد صفتش را مؤنث مىآورد و مىفرمود:" بلدة ميتة".و مكان ميت، آن سر زمينى است كه گياه نروياند، و احياى آن به همين است كه با فرستادن باران، سبز و خرمش كند، و كلمه" اناسى" جمع انسان است، و معناى آيه روشن است.حال شامل شدن مرگ بر زمين و احتياج چارپايان و انسانها به آب و نازل كردن آب پاك كننده از آسمان و زنده كردن زمين مرده را با آن و سيراب كردن چارپايان و انسانهاى بسيار، حال همان گستردن سايه است و سپس قرار دادن آفتاب را دليل بر آن و سپس از بين بردنش به وسيله آفتاب، كه بيانش گذشت." وَ لَقَدْ صَرَّفْناهُ بَيْنَهُمْ لِيَذَّكَّرُوا فَأَبى أَكْثَرُ النَّاسِ إِلَّا كُفُوراً" از ظاهر اتصال آيه به ما قبل برمىآيد كه ضمير در" صرفناه" به كلمه" ماء" بر
