بحث روايتى :(رواياتى در ذيل برخى آيات گذشته)

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

نتيجه اين يادآورى هم، ايمان به خداست.

و نيز به دست مى‏آيد كه منظور از" شكور" آن عمل و قولى است كه ثناى بر خدا را برساند، ثناى بر آن نعمت‏هاى جميلى كه ارزانى داشته و اين عمل و قول، قهرا بر عبادت و اعمال صالح او منطبق مى‏شود. (چون عمل و قولى كه حمد و ثناى خدا باشد جز عبادت و اعمال صالح نمى‏تواند چيز ديگرى باشد).

بنا بر اين، آيه شريفه در مقام اعتزاز و يا امتنان است، امتنان به اين منت كه شب و روز را طورى قرار داده كه هر يك پشت سر ديگرى درآيد تا اگر كسى در يكى از اين دو زمان ايمان به خدا از او فوت شد در زمان بعدى آن را تدارك كند و اگر كسى در يكى از اين دو موفق به عبادت خدا و هر عمل صالح ديگر نشد در زمان بعدى آن را تلافى نمايد.

اين آن معنايى است كه آيه شريفه آن را افاده مى‏كند و در عين حال ارتباط و اتصالش به آيه قبل نيز محفوظ است، چون در آيه قبل يعنى آيه" وَ جَعَلَ فِيها سِراجاً وَ قَمَراً مُنِيراً" فرمود:

خدا با شهاب ثاقبش نمى‏گذارد شيطانهاى متكبر به ساحت قربش نزديك شوند و در اين آيه مى‏فرمايد: در عين حال بندگانش را از تقرب به درگاهش مانع نمى‏شود، و از اينكه به نور او استضائه كنند جلوگيرى نمى‏كند و به همين جهت شب و روز را پشت سر هم قرار داد تا اگر يكى از بندگانش در يكى از اين دو زمان به درگاه پروردگارش تقرب نجسته باشد، در زمان ديگر تقرب بجويد.

بعضى «1» از مفسرين" تذكر" در آيه مورد بحث را به نمازهاى واجب، و" شكورا" را به نمازهاى مستحبى تفسير كرده‏اند و آيه شريفه قابل انطباق بر اين دو معنا هست هر چند كه متعين در آن دو به تنهايى نيست.