اختلاف هست در اينكه نماز خوف در كدام جنگ خوانده شد طبرسى در اعلام الورى و بعضى ديگر آن در جنگ بنى لحيان گفته اند، ولى ديگران در غزوه ذات الرقاع مىدانند، به نظر ما ذات الرقاع درست است زيرا كه در روايت امام صادق عليه السلام چنان كه خواهد آمد ذات الرقاع تعيين شده است.و نيز اختلاف است كه آن در سال چهارم بوده يا در سال پنجم ؛ ولى نگارنده سال چهارم را انتخاب كرده ام. ابن اثير نقل مىكند: رسول خدا صلّى الله عليه وآله بعد از جريان بنى نضير ماه ربيع الاول و ربيع الثانى را در مدينه ماند و بعد به جنگ ذات الرقاع رفت و در آن صلوة خوف نازل شد(447)على هذا آن جنگ در ماه جمادى الاولى از سال تسميه ذات الرقاع گفته اند: آن كوهى بود كه رگه هاى سرخ و سياه و سفيد داشت و ذات الرقاع خوانده مىشد و به قولى پاهاى مسلمانان تاول زد و شكافته شد، رقعه ها بر پاها مىبستند(448).مرحوم طبرسى در مجمع البيان ذيل آيه 102 از سوره نساء فرموده: در اين آيه دلالت هست بر صدق رسول الله صلّى الله عليه وآله و صحت نبوت وى، زيرا اين آيه در وقتى نازل شد كه حضرت در عسفان بود و كفار در ضجنان رسول خدا نماز ظهر را با تمام ركوع و سجود خواند، مشركان به فكر شبيخون افتادند گفتند: صبر كنيد اينها نماز ديگرى دارند، (نماز عصر) كه از اين نماز پيششان محبوبتر است، چون آن نماز را شروع كردند، حمله را آغاز كرده و غافل گيرشان مىكنيم، به دنبال اين نقشه آيه و اذا كنت فيهم فاقمت لهم الصلوة (449)نازل گرديد، و حضرت نماز عصر را نماز خوف خواندند.در كافى از امام صادق عليه السلام نقل شده: رسول خدا صلّى الله عليه وآله در ذات الرقاع با اصحابش صلوة خوف خواندند، اصحاب را دو گروه كردند گروه اول روبروى دشمن ايستادند و گروه ديگر به آن حضرت اقتدا كردند ركعت اول كه خوانده شد، حضرت در حال قيام ايستاد، اقتداكنندگان، ركعت ديگر را خود خواندند، بعد فى الفور در مقابل دشمن ايستادند، گروه ديگر آمده و اقتدا كردند، حضرت ركعت دوم را با آنها خواند و سلام داد و آنها ركعت دوم را خود خواندند(450)
لطفا منتظر باشید ...
