شيوخ ثلاثه: ابوبكر و عمر وعثمان در هيچ جنگى وارد ميدان نشده و با دشمن روبرو نگرديدند، نه زخمى خوردند و نه زخمى زدند و نه آدمى كشتند، در احد هر سه از فراركنندگان بود، شيعه و سنى در آن متفقند، در بدر نزديك رسول خدا صلّى الله عليه وآله درعريش بودند، و فرارشان در خيبر زبانزد خاص و عام است و حتى ابن ابى الحديد آن را به نظم درآورده و گويد: ان انس لاانسى الذين تقدما.امام على بن ابيطالب عليه السلام كه از خودگذشتگى و دلاورى هايش احتياج به گفتن ندارد، لذا بعضى از اهل سنت در توجيه اين مطلب خواسته اند بگويند كه كار نظامى گرى غير از حكومت و سياستمدارى است، على عليه السلام كارش نظامى گرى بود و آنها سياستمدار و نمى بايست جنگ بكنند، آن ها در محضر حضرت رسول صلّى الله عليه وآله در جنگ بودند، و به اتفاق آن حضرت تدبير امور نموده و ميدان را اداره مىكردند.همچنان كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله نيز در جنگها شركت مىكرد ولى نه آدمى مىكشت ونه كسى را زخمى كرد، او فقط اداره ميدان مىفرمود. ولى اين سخن باطل و عارى از حقيقت است، رسول خدا صلّى الله عليه وآله در بعضى از جنگها مثل احد دو تا زره مىپوشيد و جنگ مىكرد و از على عليه السلام نقل شده: چون تنور جنگ شعله ور مىشد ما آن حضرت را براى خود پناهگاهى مىيافتيم: كنا اذا اشتد الباءس اتقينا برسول الله صلّى الله عليه وآلهدر جنگ احد آن حضرت ابى بن خلف را با حربه خود كشت: عبارت ابن هشام در سيره، ج 13، ص 135، و واقدى در مغازى، ج 1، ص 308 چنين است: و ابى بن خلف بن وهب، قتله رسول الله صلّى الله عليه وآله بيده ؛ مرحوم طبرسى در شاءن نزول آيه و يوم يعض الظالم على يديه (390) فرموده: و اما ابى بن خلف فقتله النبى صلّى الله عليه وآله يوم احد بيده فى المبارزة (391)
لطفا منتظر باشید ...
