اين عمل ظاهرا در سفر جنگ بدر واقع شد كه رسول خدا صلّى الله عليه وآله وسلّم در سوم يا هشتم رمضان از مدينه براى جنگ بدر خارج گرديد، و آن وقت روزه واجب شده بود و در آيات آن خوانديم كه روزه بر مسافر نيست. از اينجا سخن واقدى در مغازى ج 1، ص 47 تاءييد مىشود كه حضرت به آنان كه افطار نكردند فرمود:يا معشرالعصاة انى مفطر فافطروا ؛اى گروه سركش من افطار كردم شما نيز افطار كنيد.افطار براى مسافر يك حكم ارفاقى است و مسافر نبايد روزه بگيرد و براى او حرام است، از روايات معلوم مىشود: بعضى ها افراط به خرج داده با وجود آيه قرآن و عمل رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم باز در سفر روزه مىگرفتند. چنان كه گذشت، و نيز كلينى در كافى از حضرت صادق عليه السلام نقل كرده كه رسول الله صلّى الله عليه وآله وسلّم در ماه رمضان از مدينه به سوى مكه خارج شد، عده اى با او پياده مىرفتند، چون به كراع الغميم رسيد كاسه آبى خواست و آشاميد و افطار كرد، مردم نيز افطار كردند، ولى جمعى همچنان روزه ماندند حضرت آنها را عصاة (گناهكاران) ناميد(179) و در روايت ديگرى از امام باقر عليه السلام آمده كه فرمود:شمى رسول الله صلّى الله عليه وآله قوما صاموا حين افطر و قصر عصاة و قال هم العصاة الى يوم القيامة (180).گروهى را كه روزه گرفتند زمانى كه رسول خدا افطار كره و روزه خود را شكست، گناهكار ناميد و فرمود ايشان تا روز قيامت گناهكارند...اهل سنت مسافر را در روزه گرفتنت و افطار كردن مخير دانسته اند و اين برخلاف نص صريح قرآن است، مذهب اهل بيت عليهم السلام به تبع قرآن و جدشان، حرمت روزه در سفر مىباشد.
لطفا منتظر باشید ...
