گفته اند: دو تن غلام بيت المال، و ديگرى غلام مردم آزاد از بيت المال چيزى دزديده و آن دو را نزد حضرت عليه السلام آوردند، حضرت فرمودند: غلامى كه از بيت المال است حدى بر وى نيست (و بريدن دستش جايز نباشد) چون برخى از مال خدا برخى ديگر را خورده است، اما بر ديگرى بايستى حد زد آنگاه دست او را بريد (اين شخص دوم اگر بيت المال حقى داشت و بهمان اندازه حقش دزدى كرده بود، يا اينكه آقا و مولايش در جنگ حاضر شده و به بيت المال حقى پيدا كرده بود و بهمان اندازه مال دزديده بود، البته دستش بريده نميشد، لكن چون نه خودش، و نه آقايش بر بيت المال حقى پيدا نكرده بودند، و بيش از حد نصاب يعنى يكربع درهم از طلا دزدى كرده است لذا حد شرعى بر وى واجب گشته و بريدن دستش فرمان راندند).
حکمت 264
اگر در اين لغزشگاه پايدار ماندم البته چيزهاى (بسيارى) را دگرگون خواهم ساخت
حکمت 265
براستى و درستى بدانيد كه بنده هر اندازه چاره گر و نيرنگباز و پر كيد و توانا باشد بيشتر از آنچه كه در علم و حكمت الهى برايش مقرر گشته است بوى نرسد، و اگر كم چاره و ناتوان هم باشد باز آنچه كه خداوند در لوح قدرتش برايش مقرر فرموده است از وى باز گرفته نيايد و آنكه اين مرتبه را بشناسد، و بكار بندد از حيث سود و آسايش برترين مردم است، و آنكه آن را واگذارد و در آن بشك و ترديد گرايد، از جهت زيان و گرفتارى بزرگترين كسان است، اى بسا نعمت داده شده، كه در اثر نعمت بسر مستى گرايد، و بكيفر نزديك شود، و چه بسا گرفتارى كه در اثر ابتلا در حقش نيكى شده است، هان اى شنونده بشكرت بيفزاى و از شتابت بكاه، و به آنچه از روزى كه رسيده خورسند باش.
لطفا منتظر باشید ...
