لطفا منتظر باشید ...
خطبه 089-در بيان صفات خداوندى
از خطبه هاى آن حضرت عليه السلام است كه در آن اوصاف خداوند تعالى را بيان فرموده و مردم را بسوى عمل براى آخرت ترغيب ميفرمايد: سپاس (ذات مقدس) خداوندى را سزا است كه شناخته شده است بدون ديده شدن با چشم (بلكه از تفكر در آثار و او صافش پى بذاتش برده اند) و خلايق را (به قدرت كامله اش بدون بكار افتادن انديشه بيافريد، خداونديكه هميشه باقى و برقرار بوده و ميباشد) در هنگاميكه نه از آسمان بر جدار (پر ستاره) و نه از حجابهاى صاحب درهاى بزرگ، و نه از شب تاريك، و نه از درياى آرام، از هيچيك اثر و خبرى نبود، كوه و دره، و راههاى پر پيچ و خم، وجود نداشت زمين گسترده شده (و معدن و حيوان و نبات) و خلقى توانا (در جهان) پديدار نبود، اوست كه (نقشى بديع و شكلى غريب بكار زده و) همه آفرينش را بيافريده، خداى روزى دهنده، و ارث برنده از خلق خود او است، خورشيد و ماه (در روز و شب) بر طبق رضا و اراده او (در سپهر) ميچرخند و هر نوى را كهنه، و هر دورى را نزديك ميسازند، خداونديكه به تقسيم ارزاق، و شماره آثار، و كردار، و عدد نفوس و خيانت چشمان (از روى طمع به مال و ناموس مردم نگريستن) و آنچه خلايق در درونها و سينه ها پنهان ميسازند واز قرارگاه ايشان در رحمها، و پيدا شدنشان (در دنيا) تا انتهاء كار بشر همه را دانسته (و به تمامى اينها بينا و توانا است) و هم اوست پروردگارى كه در عين اينكه عذابش بر دشمنانش رحمتش (بر دوستان) واسع است، نقمت و عذابش (بر دشمنانش) سخت است و در عين اينكه عذابش بر دشمنانش سخت است، رحمتش بر دوستانش وسيع است (در آن واحد دشمنش دچار عذاب و دوستش قرين ثواب است) بر هر كه در مقام غلبه بر او برآيد مسلط، و هر كه در صدد مخالفتش برآيد نابود، هر كه از او دورى گزيند خوار، و بر هر كس كه با او به دشمنى برخيزد غالب است، هر كه (امور دنيا و آخرت خود را به او واگذارد و) بر او توكل كرد كفايت، و هر كه از او چيزى در خواست كرد عنايت، هر كه (در دنيا در راه او انفاق كرد و) به او قرض داد (در آخرت) ادا، و هر كه از او سپاسگذارى كرد، پاداش و سزايش را داد،
بندگان خداى (در دنيا ميزان سعادت و شقاوت) خود را بسنجيد پيش از آنكه شما را (در ميزان آخرت) به حسابتان رسيدگى كند، و نفس بكشيد پيش از آنكه (پنجه مرگ) راه گلو را بگيرد (و نگذارد نفس از سينه خارج شود) و منقاد و فرمانبردار (خدا) شويد پيش از آنكه شما را به قهر و جبر (بسوى آخرت و دادگاه بازپرسى) بكشانند، (خلاصه تا وقت باقى و فرصت در دست و زمينه براى اطاعت پروردگار مساعد و پيك اجل از در نيامده از عمر و زندگى خود براى آخرت توشه تهيه كرده، از كارهاى زشت توبه و به كردارهاى نيك خويش بيفزائيد، تا آنجا از گرفتاريها رها، و به رستگاريها نائل شويد) و بدانيد هر كه از جانب خود كمك و يارى كرده نشود (خداوند به او توفيق اطاعت ندهد) تا اينكه از نزد خودش براى خودش پند دهنده، و جلوگيرنده (از گناهان) نداشته باشد، براى او از جانب ديگرى پند دهنده و جلوگيرنده نخواهد بود (انسان تا خودش در صدد اصلاح كار خودش برنيايد، ديگرى نميتواند امورات دنيويه و اخرويه او را اصلاح نمايد).
