لطفا منتظر باشید ...
13ـ قرآن و لزوم دشمنى و برائت جستن از دشمنان
نتيجه گرفتيم كه اولاً خدايى كه اسلام معرفى مى كند هم رحمت دارد و هم غضب، و گرچه رحمتش افزونتر استو بر غضب او پيشى مى گيرد، اما چنان نيست كه رحمت خداوند غضب او را نفى كرده باشد چنان كه خداوند بر
پاره اى از اقوام كه بر گناهان خويش اصرار ورزيدند، غضب كرد و آنان را گرفتار عذاب خود ساخت.ثانياً، اسلام احكام تند و خشنى عليه دشمنان و معاندان با اسلام دارد و از مردم مى خواهد كه نسبت به
دشمنان خدا صريحاً اظهار نفرت و اظهار برائت كنند.جا دارد كه دوستان سوره ممتحنه را مطالعه كنند كه
در آن شيوه برخورد مسلمانان با مشركان و كفّار ترسيم شده است و كسانى كه طرح دوستى با دشمنان خدا مى
ريزند، مورد نكوهش قرار مى گيرند و خداوند ما را از اين كه پنهانى و مخفيانه با دشمنان اسلام سازش
كنيم و نرد دوستى ببازيم، بر حذر مى دارد.در آن سوره، خداوند از مسلمانان مى خواهد كه از ابراهيم و
ياران او پند گيرند و شيوه برخورد او با مشركان و دشمنان خدا را الگوى خويش سازند، نه اين كه بر روى
دشمنان و منافقان و عوامل آشكار و پنهان دشمن كه كمر به نابودى اسلام و مسلمين بسته اند، لبخند
بزنند!«يَا اَيُّهَا الَّذِينَ امَنُوا لاَ تَتَّخِذُوا عَدُوِّى وَعَدوَّكُمْ أَوْلياءَ تُلْقُونَ
إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ
الرَّسُولَ وَإِيّاكُمْ أَنْ تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِنْ كُنْتُمْ خَرَجْتُمْ جِهاداً
فِى سَبِيلِى وَابْتِغَاءَ مَرْضَاتِى تُسِرُّونَ إِلَيْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ أَنَا أَعْلَمُ
بِمَا أَخْفَيْتُمْ وَمَا أَعْلَنْتُمْ وَمَنْ يَفْعَلْهُ مِنْكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَواءَ
السَّبِيلِ.»اى كسانى كه ايمان آورده ايد، دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگيريد. شما نسبت به آنان اظهار محبت مى
كنيد، در حالى كه آنها به آنچه از حق براى شما آمده كافر شده اند و رسول الله و شما را به جهت ايمان به
خداوندى كه پروردگار همه شماست از شهر و ديارتان بيرون مى رانند.اگر شما براى جهاد در راه من و جلب
خشنودى ام هجرت كرده ايد، (پيوند دوستى با آنان برقرار نسازيد،) شما مخفيانه با آنها رابطه دوستى
برقرار مى كنيد; در حالى كه من به آنچه پنهان يا آشكار مى سازيد از همه داناترم و هر كس از شما چنين
كارى كند، از راه راست گمراه شده است.«قَدْ كَانَتْ لَكُمْ أُسْوَةٌ حَسَنَةٌ فِى إِبْرَاهِيمَ وَالَّذِينَ مَعَهُ إِذْ قَالُوا
لِقَوْمِهِمْ إِنَّا بَرَءَاءُ مِنْكُمْ وَمِمَّا تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ كَفَرْنَا
بِكُمْ وَبَدَا بَيْنَنَا وَبَيْنَكُمْ الْعَدَاوَةُ وَالْبَغْضَاءُ أَبَدَاً حَتَّى
تُؤْمِنُوا بِاللّهِ وَحْدَهُ...» [1]
