لطفا منتظر باشید ...
خطبه 216-نيايش به خدا
از دعاهاى آن حضرت (ع)اين دعا با عبارت «اللهم صن وجهى باليسار و لا تبذل جاهى بالاقتار، فاسترزق طالبى رزقك...» (بار خدايا آبروى مرا با توانگرى نگهدار و حرمت مرا با تنگدستى بر باد مده كه ناچار از كسانى كه خود خواهان روزى تو هستند روزى طلب كنم...) [اين دعا را قطب راوندى در كتاب الدعوات با افزونيهايى آورده است. سيد يمانى هم آن را در الطراز ج 1، ص 119 با تفاوتهايى آورده است خود ابن ابى الحديد هم در بخش كلمات قصار و حكم آن را با مغايرتهايى نقل كرده است و اين دعا ميان اهل بيت عليهم السلام چنان مشهور بوده كه حضرت سجاد در دعاى مكارم الاخلاق آن را آورده اند. براى اطلاع بيشتر به مصادر نهج البلاغه ج 3، ص 160 مراجعه فرماييد. م. شروع مى شود (ابن ابى الحديد پس از شرح و تفسير يكى دو عبارت يكى دو نكته لطيف ذكر كرده است كه در چهار چوبه تاريخ مى گنجد و در خور توجه است.)
]روايت شده است كه عبدالله بن جعفر بن ابى طالب [عبدالله بن جعفر (1 -80 ه. ق) از شدت بخشش و كرم به «بحر الجود» معروف بوده است او همسر حضرت زينب است. براى اطلاع بيشتر به الاصابه، صفحه ى 4582 مراجعه فرماييد. م. كه معروف به جواد است در پايان عمر تنگدست شد و اين بدان سبب بود كه عبدالملك بن مروان به او ستم ورزيد. عبدالله روز جمعه يى به نماز جمعه رفت و دعا كرد و عرضه داشت: پروردگارا، تو مرا به كارى عادت داده اى كه من هم بر آن رفتار كرده ام اينك اگر آن موضوع سپرى شده است مرا پيش خود فروگير، عمر عبدالله به جمعه آينده نرسيد.
]امام حسن بن على عليهما السلام هم دعا مى كرد و مى گفت «پروردگارا بر من وسعت ارزانى فرماى كه جز بسيار چيزى مرا در نمى گنجد».
