لطفا منتظر باشید ...
خطبه 044-سرزنش مصقله پسر هبيره
اين خطبه با عبارت «قبح الله مصقله!» (خداوند مصقله را تقبيح نمايد) شروع مى شود.و از سخنان اميرالمومنين عليه السلام، هنگامى كه مصقله بن هبيره شيبانى به معاويه پيوسته بود. او اسيران بنى ناجيه را از كارگزار على (ع) خريد و آنان را آزاد كرد، ولى چون اموال را از او مطالبه كردند، از پرداخت آن خوددارى كرد و به شام گريخت و على (ع) اين سخنان را ايراد فرمود.
نسب بنى ناجيه
سخن درباره ى نسب بنى ناجيه چنين است كه آنان خود را از نسل سامه بن لوى بن غالب بن فهر بن مالك بن نضر بن كنانه بن خزيمه بن مدركه بن الياس بن مضر بن نزار بن معد بن عدنان مى شمرند. در حالى كه قريش اين نسب را درباره ى ايشان نفى مى كنند و آنان را «بنى ناجيه» مى نامند. ناجيه- مادر اين طايفه- همسر سامه بن لوى بن غالب بوده است و مى گويند سامه به سبب نزاع و ستيزى كه ميان او و برادرش، كعب بن لوى، پيش آمد خشمگين به جانب بحرين رفت. ميان راه، ناقه ى او براى خوردن خار و علف سر فرود آورد كه يك افعى به بينى او آويخت. ناقه بينى خود را به جهاز و نمدزين ماليد و افعى در آن جاى گرفت و ساق پاى سامه را گزيد و او را كشت. كعب بن لوى برادر سامه در مرثيه اش چنين سرود: [و روايت شده است كه سراينده اين ابيات زنى از قبيله ى ازد است كه سامه ميهمان شوهرش بوده است.]«اى چشم! بر سامه بن لوى فراوان اشك ببار كه مرگ بر ساق پايش آويخت...»
گويند: همسر او ناجيه همراهش بود و چون سامه درگذشت او در بحرين با مردى ازدواج كرد و حارث را از او به دنيا آورد و در حالى كه او كودك بود پدرش درگذشت. و چون حارث نوجوان و بالنده شد مادرش طمع بست كه او را به قريش ملحق سازد. از اين رو به فرزند خود گفت كه او پسر سامه بن لوى است.
حارث همراه مادرش از بحرين به مكه رفت و به كعب بن لوى چنين گزارش داد كه او پسر برادرش سامه است و چون كعب مادرش ناجيه را مى شناخت چنين پنداشت كه او در ادعاى خود صادق است، پس او را به عنوان برادرزاده ى خود پذيرفت و حارث مدتى نزد كعب زندگى مى كرد تا آنكه كاروانى از بحرين به مكه آمد و افراد كاروان حارث را ديدند، بر او سلام دادند و با او گفتگو كردند. كعب بن لوى از آنان پرسيد: چگونه او را مى شناسند؟ گفتند: اين پسر مردى از شهر ما مى باشد كه نامش فلان بود و داستان او را براى كعب شرح دادند. كعب او و مادرش را از مكه تبعيد كرد و آن دو به بحرين برگشتند و همانجا مقيم شدند و حارث ازدواج كرد و بنى ناجيه از اعقاب اويند.
اين گروه (از قريش) همچنين مى گويند از پيامبر (ص) روايت شده كه فرموده است: «عمويم سامه فرزند و اعقابى نداشته است». [دنباله اين روايت در كتاب اغانى چنين است: بنى ناجيه پس از مسلمان شدن مرتد شدند و چون على (ع) به خلافت رسيد آنان را به اسلام دعوت فرمود. برخى مسلمان شدند و برخى همچنان كافر ماندند كه على (ع) آنان را به اسيرى گرفت. مصقله آنان را آزاد ساخت و همان شب به نزد معاويه گريخت. آنان آزاد شدند در حالى كه تعهد بر گردن مصقله باقى بود، على (ع) اندكى از خانه او را ويران كرد و گفته اند تمام خانه را ويران كرده است و مصقله تا هنگامى كه على (ع) كشته شد به كوفه برنگشت.
]ابن كلبى چنين پنداشته است كه سامه بن لوى دو پسر به نامهاى غالب و حارث داشته است- و مادر غالب، ناجيه بوده- و پس از اينكه سامه درگذشت پسرش حارث، نامادرى و زن پدر خويش را به همسرى گرفت [اين ازدواج و نكاح به نكاح مقت موسوم و از سنتهاى معمول جاهلى بوده است كه اسلام آن را حرام كرده است. و چون غالب و پسران سامه درگذشتند نسلى از آن دو باقى نماند و گروهى از بنى ناجيه بن جزم بن ربان بن علاف مدعى شدند كه آنان از اعقاب سامه هستند و مادرشان همين ناجيه است و براى خود اين نسب را برگزيدند و خود را به حارث بن سامه منسوب مى دانند و همانها گروهى هستند كه على عليه السلام ايشان را به مصقله بن هبيره فروخت و همين گفتار، سخن هيثم بن عدى هم هست و تمام اين موضوع را ابوالفرج اصفهانى در كتاب الاغانى الكبير آورده است.
]من هم (ابن ابى الحديد) در كتاب جمهره النسب ابن كلبى گفتارى ديده ام كه در آن تصريح كرده، كه سامه بن لوى فرزند داشته است. او گفته است سامه پسرى به نام حارث داشته و مادرش هند دختر تيم است و پسرى ديگر به نام غالب كه مادرش ناجيه، دختر جرم بن ربان، از قبيله قضاعه است. غالب پس از پدر خود در دوازده سالگى درگذشت. حارث بن سامه فرزندانى داشت كه عبارتند از: لويا، عبيده، ربيعه و سعد و مادرشان سلمى دختر تيم بن شيبان و شيبان پسر محارب بن فهر است و عبدالبيت كه مادرش ناجيه دختر جرم مى باشد و حارث پس از مرگ پدر خويش با ناجيه كه زن پدرش بود ازدواج كرد و آنان كسانى هستند كه على عليه السلام ايشان را كشته است.
ابوالفرج اصفهانى مى گويد: زبير بن بكار، بنى ناجيه را از قريش دانسته و گفته است كه آنها تيره يى از قريش هستند كه به عازبه معروفند و بدين سبب آنان به اين لقب معروف شده اند كه از قوم خود كناره گرفتند و به مادر خود، ناجيه دختر جرم بن زبان بن علاف، مشهور شدند. او (ابن علاف) نخستين كسى است كه زينهاى علافيه را ساخته و لذا به او منسوب شده است. نام اصلى ناجيه ليلى است، زيرا او همراه سامه در بيابانى خشك مى رفت كه دچار تشنگى شد و از سامه آب خواست. سامه به او گفت آب در برابر توست، در حالى كه سراب را به او نشان داده بود. سرانجام به آب رسيد و آن را نوشيد و بدينسان ناجيه ناميده شد.
ابوالفرج اصفهانى مى گويد: زبير بن بكار در اين موضوع كه آنان را در زمره قريش شمرده نظر خاصى داشته است و آن عبارت بود از مخالفت و ستيز او با اميرالمومنين على عليه السلام و گرايش به آن گروه، از اين جهت كه آنان همگى دشمنان على بوده اند و اين شيوه زبير بن بكار مشهور و معروف است.
نسب على بن جهم و برخى از اخبار و اشعار او
از جمله كسانى كه نسبش به سامه بن لوى مى رسد على بن جهم شاعر است و نسب او چنين است: على بن جهم بن بدر بن جهم بن مسعود بن اسيد بن اذينه بن كراز بن كعب بن جابر بن مالك بن جابر بن مالك بن عتبه بن حارث بن عبدالبيت بن سامه بن لوى بن غالب.او خودش را چنين منتسب مى كند. او با على عليه السلام دشمن بوده و همچون مروان بن ابى حفصه، [مروان بن ابى حفصه متولد به سال 105 و درگذشته 182 هجرى است. مروان بن ابى حفصه، بنى عباس را مى ستوده و براى خوشامد آنان، علويان را نكوهش مى كرده است. شرح حال و نمونه هايى از شعرش به تفصيل در تاريخ بغداد، ج 13، صفحات 142 -145، چاپ افست مدينه آمده است. م. در هجو بنى طالب و نكوهش شيعه شعر مى سروده است و همو مى گويد:
]«چه بسيار مردم رافضى كه مى گويند در شعب رضوى امامى است، چه امام درمانده اى...» [يعنى اعتقاد «كيسانيه»! در مورد جناب محمد بن حنفيه كه شرح آن به تفصيل در كتابهاى ملل و نحل آمده است. م.
]
ابوعباده بحترى
[شاعر معروف قرن سوم هجرى، متولد به سال 204 و درگذشته 284 هجرى، براى اطلاع بيشتر از شرح حالش به مقاله ى مفصل مارگليوث در دائره المعارف اسلام و ص 365 ج 3 ترجمه عربى آن مراجعه فرماييد. م. او را هجو گفته و چنين سروده است:]«چون علو و بزرگى قريش سنجيده شود، تو نه از زمره آن كاروانى و نه از زمره كوچ كنندگان براى جنگ... به چه سبب با كوشش على را هجو مى گويى آن هم با دروغ و بهتان...»
ابوالعيناء
[محمد بن قاسم بن خلاد اهوازى از اديبان حاضر جواب و شعر شناس كه به سال 283 يا 284 هجرى درگذشته است، به ص 124 ج 1 الكنى و الالقاب مرحوم محدث قمى مراجعه فرماييد. م. روزى شنيد كه على بن جهم به اميرالمومنين على (ع) طعنه مى زند. گفت: من مى دانم به چه سبب به على (ع) طعنه مى زنى. گفت: آيا مقصودت داستان فروختن او خويشاوندان مرا به مصقله بن هبيره است؟ گفت: نه، كه تو فرومايه تر از اين هستى و على عليه السلام، هم لواط كننده و هم مفعول را كشت و تو از آن دو نيز فروتر هستى.]از جمله اشعار على بن جهم هنگامى كه متوكل او را به زندان انداخته بود اين ابيات است:
«آيا نمى بينى اينان كه امروز نكوهش و عتاب بر من را اظهار مى دارند، ديروز خود را برادران با صفاى من مى دانستند ولى همين كه گرفتار شدم صبحگاهان و شامگاهان براى من سخت ترين اسباب گرفتارى و بلا شدند...» [در دنباله اين اشعار از نجاح بن مسلمه بن روافض و از بختيشوع به نصارى و از على بن يحيى منجم به معتزله تعبير كرده است. م.
]ابوالفرج اصفهانى مى گويد: على بن جهم از «حشويه» [حشويه: فرقه اى از مرجئه بودند. بوده و به شدت ناصبى و نسبت به اهل توحيد و عدل دشمن بوده است و هنگامى كه متوكل بر احمد بن ابى دواد ][احمد بن ابى داود از قاضيان بزرگ معتزله متولد به سال 160 و درگذشته 240 كه مدتى قاضى القضاه بود و سرانجام مورد بى مهرى متوكل قرار گرفت، به مقاله شارل پلا در ص 1228 دانشنامه ايران و اسلام مراجعه فرماييد. م. خشم گرفت و او را در بند كشيد، على بن جهم او را سرزنش و هجو كرد و چنين سرود:
]«اى احمد بن ابى دواد، ادعا و دعوتى كردى كه براى تو بند و زنجيرها را به ارمغان آورد...» [ابيات مفصل ديگرى هم در هجو او سروده است كه ترجمه اش ضرورى به نظر نيامد. م.
]ابوالفرج اصفهانى در كتاب اغانى ضمن شرح حال مروان بن ابى حفصه اصغر مى گويد: على بن جهم، زنى از قريش را خواستگارى كرد به او ندادند. اين خبر به متوكل رسيد از سبب آن پرسيد. موضوع داستان بنى سامه بن لوى را به او گفتند و گزارش دادند كه ابوبكر و عمر آن گروه را از تيره ى قريش حساب نمى كردند، عثمان آنان را در شمار قريش آورد و على (ع) آنان را از قريش بيرون كرد و آنان از دين برگشتند و مرتد شدند و على (ع) از دين برگشتگان ايشان را كشت و بازماندگان را به اسيرى گرفت و آنان را به مصقله بن هبيره فروخت. متوكل خنديد و على بن جهم را احضار كرد و آنچه را قوم گفته بودند به او خبر داد. مروان بن ابى حفصه كه كنيه اش ابوالسمط و همان مروان اصغر است حضور داشت و متوكل او را بر على بن جهم مى شوراند و وادار مى كرد او را هجو بگويد و معايب او را برشمرد و از بگو و مگوى آن دو مى خنديد. مروان چنين سرود:
«چون نسب جهم را بخواهى، نه از عرب است و نه از عجم. بدون سبب در دشنام دادن من لج مى كند و حال آنكه شعر و نسب را مى دزدد. او از مردمى است كه خود را به پدرى منسوب مى دانند كه ميان مردم هيچ فرزندى از او باقى نمانده است».
على بن جهم خشمگين شد و به مروان بن ابى حفصه پاسخ نداد، زيرا او را كوچكتر از اين مى دانست كه پاسخش دهد. متوكل به مروان اشاره كرد كه بيشتر بگويد و او چنين گفت:
«اى پسر جهم آيا شما از قريش هستيد و حال آنكه شما را فروختند به هر كس كه مى خواست؟ آيا اميدوارى كه آشكارا بر ما افزون طلبى كنى آن هم با اصل و نسب خودتان و حال آنكه نياكان فروخته شده اند؟».
ابن جهم باز هم به او پاسخ نداد و مروان همچنين درباره ى او سرود:
«اى فرومايه! از گمراهى و به سبب جهل خود در شعر بر من تعريض مى زنى...» [سال تولد على بن جهم روشن نيست، او به سال 249 هجرى در جنگى زخمى شد و از آن زخم درگذشت. براى اطلاع بيشتر، به وفيات الاعيان ابن خلكان، ج 3، ص 39، چاپ محمد محيى الدين عبدالحميد مصر 1367 ق مراجعه فرماييد. م.
]
نسب مصقله بن هبيره
درباره ى نسب مصقله بن هبيره، ابن كلبى در كتاب جمهره النسب چنين آورده است: مصقله بن هبيره بن شبل بن تيرى بن امروالقيس بن ربيعه بن مالك بن ثعلبه بن عكابه بن صعب بن على بن بكر بن وائل بن قاسط بن هنب بن افضى بن دعمى بن جديله بن اسد بن ربيعه بن نزار بن معد بن عدنان.خبر بنى ناجيه با على (ع)
اما داستان بنى ناجيه با اميرالمومنين على عليه السلام را ابراهيم بن هلال ثقفى در كتاب الغارات چنين آورده است:محمد بن عبدالله بن عثمان، از نصر بن مزاحم، از عمر بن سعد، از قول كسى كه خود در داستان بنى ناجيه حضور داشته است برايم چنين نقل كرد كه چون مردم بصره پس از شكست، با على (ع) بيعت كردند و به اطاعت او درآمدند، بنى ناجيه از اين كار خوددارى كردند و خود لشكرگاه ساختند. على (ع) مردى از ياران خود را پيش آنان فرستاد و سوارانى را همراه او روانه كرد تا با آنان جنگ كند، آن مرد نزد ايشان آمد و پرسيد: به چه مناسبت لشكرگاه ساخته ايد و حال آنكه مردم همگى، غير از شما، به اطاعت درآمده اند؟ آنان سه گروه شدند. گروهى گفتند: ما نخست مسيحى بوديم و مسلمان شديم و همچون ديگر مردم در اين فتنه (جنگ جمل) درافتاديم، اينك هم همان گونه كه مردم بيعت كرده اند بيعت مى كنيم، آن مرد به اين گروه فرمان داد كناره بگيرند و آنان كناره گرفتند. گروهى گفتند: ما مسيحى بوديم و مسلمان نشديم و ما همراه قومى كه (براى جنگ جمل بيرون) آمدند بيرون آمديم و در واقع ما را با زور و اجبار بيرون آوردند و ما همراهشان شديم و همگان شكست خوردند و اينك ما هم مانند مردم به هر كارى كه درآيند در مى آييم و جزيه ى خود را همانگونه كه به ايشان مى پرداختيم به شما مى پردازيم. آن مرد به آنان گفت: از ايشان كناره بگيريد و آنان كناره گرفتند. گروه ديگرى گفتند: ما مسيحى بوديم مسلمان شديم ولى اسلام، ما را به خود جذب نكرد، از اين رو به مسيحيت خويش بازگشتيم و اكنون همان گونه كه مسيحيان به شما جزيه مى پردازند جزيه خواهيم پرداخت. به آنان گفت: توبه كنيد و به اسلام برگرديد. آنان نپذيرفتند در نتيجه جنگجويان ايشان را كشت و بازماندگان ايشان را به اسيرى گرفت و ايشان را به حضور على (ع) آورد.
داستان خريت بن راشد ناجى و خروج او بر على (ع)
ابن هلال ثقفى مى گويد: محمد بن عثمان، از ابوسيف، از حارث بن كعب ازدى، از قول عمويش عبدالله بن قعين ازدى چنين نقل مى كرد كه خريت بن راشد، از بنى ناجيه بود [براى اطلاع بيشتر در مورد اين موضوع به صفحات 2645 -2660 ترجمه تاريخ طبرى به قلم مرحوم ابوالقاسم پاينده و صفحات 225 -231 ج 5 ترجمه نهايه الارب به قلم اين بنده مراجعه فرماييد. م. كه همراه على عليه السلام در جنگ صفين شركت كرده بود، پس از جنگ صفين و داستان حكميت در حالى كه سى نفر از يارانش همراهش بودند و او ميان ايشان حركت مى كرد آمد و مقابل على (ع) ايستاد و گفت: به خدا سوگند فرمان تو را اطاعت نمى كنم و پشت سرت نماز نمى گزارم و فردا از تو جدا خواهم شد. على (ع) به او گفت: مادرت بر سوگ تو بگريد در اين صورت عهد خود را شكسته اى و از فرمان خدايت سرپيچى كرده اى و به كسى جز خودت زيان نرسانده اى، ولى به من بگو چرا اين چنين مى كنى؟ گفت: براى اينكه در مورد احكام قرآن حكميت را پذيرفتى و چون كوشش به نهايت رسيد از حق ضعف و سستى كردى و به قومى گرايش پيدا كردى كه بر خود ستم روا داشتند از اين رو ما (اين انديشه) تو را رد مى كنيم و برايشان خشمگين و از شما جدا هستيم. على عليه السلام به او گفت: اى واى بر تو! پيش من بيا تا با تو درباره سنتها گفتگو و مذاكره كنم و امورى از حق را كه من بر آن از تو داناترم براى تو شرح دهم، شايد آنچه را كه اينك نمى شناسى بازشناسى و آنچه را كه اينك نسبت به آن بينش ندارى به آن بينش پيدا كنى. خريت گفت: من فردا پگاه پيش تو خواهم آمد. على (ع) فرمود: فراپگاه بيا و مبادا شيطان تو را گمراه كند و راى نادرست بر تو چيره شود و نادانان كه چيزى نمى دانند تو را خوار و زبون كنند، به خدا سوگند اگر از من راهنمايى و نصيحت بخواهى و سخن مرا بپذيرى براستى كه تو را به راه راست هدايت خواهم كرد.]خريت از پيش على (ع) بيرون رفت و به اهل خود پيوست.
عبدالله بن قعين مى گويد: من شتابان از پى او بيرون شدم و چون با پسرعموى خريت دوست بودم خواستم پسرعمويش را ببينم و آنچه را اميرالمومنين به خريت گفته بود به او بگويم و از او بخواهم خريت را سخت نصيحت كند و به او فرمان دهد تا نسبت به اميرالمومنين فرمانبردار و خيرانديش باشد و به او بگويد كه اين كار براى او مايه ى خير اين جهانى و آن جهانى خواهد بود.
گويد: بيرون آمدم و چون به منزل خريت رسيدم معلوم شد او پيش از من به خانه رسيده است. من بر در خانه ايستادم و در آن خانه گروهى از يارانش بودند كه با او به هنگام گفتگويش با على (ع) حضور نداشتند. به خدا سوگند نه از عقيده خود برگشته بود و نه از آنچه به اميرالمومنين گفته بود پشيمان بود و نه پاسخ او را پذيرفته بود، ليكن به ياران خود گفت: اى قوم! من چنين به مصلحت مى بينم كه بايد از اين مرد جدا شوم و اينك هم از او جدا شدم كه فردا براى مذاكره پيش او برگردم و چاره و مصلحتى جز جدايى نمى بينم. بيشتر يارانش گفتند: پيش از آنكه به حضورش بر وى چنين كارى مكن كه اگر پيشنهاد و كار پسنديده اى عرضه دارد از او خواهى پذيرفت و اگر چنان نبود به راحتى مى توانى از او جدا شوى. به آنان گفت: آرى نيك انديشيده ايد. گويد: در اين هنگام اجازه ورود خواستم به من اجازه دادند وارد شدم و به پسرعمويش، مدرك بن ريان ناجى كه از پيرمردان عرب بود روى كردم و گفتم: تو را بر من حقى است كه نسبت به من احسان و دوستى كرده اى و حق مسلمان بر مسلمان محفوظ است. از اين پسر عموى تو چيزى سرزده است كه براى تو گفته شد، اينك با او خلوت كن و او را از اين انديشه بازدار و كار او را گناهى بزرگ بدان و توجه داشته باش من بيم آن دارم كه اگر از اميرالمومنين جدا شود تو را و خود و عشيره اش را به كشتن دهد. گفت: خدايت پاداش خير دهاد كه حق برادرى را ادا كردى. اگر او بخواهد از اميرالمومنين جدا شود در اين كار نابودى او خواهد بود و حال آنكه اگر خيرخواهى او را برگزيند و با او همراه باشد بهره و هدايت او در اين كار خواهد بود.
گويد: من خواستم نزد على (ع) برگردم تا آنچه را اتفاق افتاده است به او بگويم ولى به سخن دوست خود اطمينان كردم و به خانه ى خويش بازگشتم و شب را به صبح رساندم و چون روز برآمد به حضور اميرالمومنين عليه السلام رسيدم و ساعتى نزد او نشستم و مى خواستم گفتگوى خود را در خلوت به اطلاعش برسانم از اين رو مدتى نشستم ولى بر شمار مردم افزوده مى شد. ناچار نزديك رفتم و پشت سرش نشستم على (ع) سرش را نزديك من آورد و من آنچه را از خريت شنيده بودم و آنچه را به پسرعمويش گفته بودم و نيز پاسخى را كه به من داده بود نقل كردم. فرمود: رهايش كن، اگر حق را پذيرفت و بازگشت براى او منظور مى داريم و از او مى پذيريم. گفتم: اى اميرالمومنين، چرا هم اكنون او را فرونمى گيرى تا از او اطمينان پيدا كنى؟ فرمود: اگر ما اين كار را نسبت به هر كس از مردم كه متهم است انجام دهيم بايد زندانها را از آنان انباشته كنيم و حال آنكه مناسب نمى بينم تا زمانى كه مردم مخالفتى با من نكرده اند نسبت به آنان سختگيرى كنم و ايشان را به كيفر و حبس دچار سازم.
عبدالله بن قعين مى گويد: سكوت كردم و گوشه يى رفتم و اندكى با ياران خود نشستم. در اين هنگام على عليه السلام به من فرمود: نزديك بيا و نزديك رفتم. پوشيده به من فرمود: به خانه ى آن مرد برو و ببين چه كرده است زيرا كمتر روزى اتفاق افتاده است كه پيش از اين ساعت نزد من نيايد. من به خانه اش رفتم و ديدم در خانه او هيچ كس از آن گروه نيست. بر گرد درهاى خانه هاى ديگر گشتم كه گروهى ديگر از ياران خريت در آن خانه ها بودند، ديدم آنجا هم هيچ فراخواننده و هيچ پاسخ دهنده اى نيست. پس نزد اميرالمومنين على برگشتم. همينكه مرا ديد فرمود: آيا هوشيارى كرده و مانده اند يا ترسيده و كوچ كرده اند؟ گفتم: نه، كه كوچ كرده و رفته اند. فرمود: خداى آنان را از رحمت خود دور بدارد، همچنان كه قوم ثمود از رحمت خدا به دور ماندند. همانا به خدا سوگند پيكان نيزه ها براى آنان آماده است و شمشيرها بر فرق سرشان فروخواهد آمد و در آن حال پشيمان خواهند شد. امروز شيطان آنان را به هوس انداخته است و به گمراهى كشانده و فردا از آنها بيزارى نشان مى دهد و از آنان كناره مى گيرد. در اين هنگام زياد بن خصفه برخاست و گفت: اى اميرالمومنين اگر فقط مسئله ى جدايى ايشان از ما مى بود، نبودن آنان با ما چندان اهميتى نداشت، زيرا اگر با ما باشند چندان بر شمار ما نمى افزايند و جدايى آنان هم چيزى از ما نمى كاهد ولى بيم آن داريم كه گروه بسيارى از فرمانبرداران تو را كه پيش آنان مى روند تباه سازند. اجازه فرماى تا ايشان را تعقيب كنم و به خواست خداوند آنان را پيش تو برگردانم.
على عليه السلام فرمود: در پى ايشان با راستى و هدايت حركت كن و چون زياد خواست بيرون برود على (ع) از او پرسيد: آيا مى دانى اين قوم به كجا رفته اند؟ گفت: به خدا سوگند نمى دانم ولى بيرون مى روم و مى پرسم و نشان ايشان را تعقيب مى كنم. فرمود: برو خدايت رحمت كناد تا آنكه به دير ابوموسى برسى، آنجا باش و از جاى خويش حركت مكن تا فرمان من به تو برسد كه اگر آنان به صورت آشكار و براى مبارزه و همراه جماعتى خروج كرده باشند، همانا كارگزاران من برايم بزودى خواهند نوشت و اگر پراكنده و پوشيده حركت كنند اين كار براى آنان پوشيده تر خواهد بود و من به زودى براى كارگزاران اطراف خود درباره ايشان نامه يى خواهم نوشت. و على (ع) بخشنامه يى نوشت و براى همه كارگزاران فرستاد و چنين بود:
«از بنده ى خدا على امير مومنان به هر يك از كارگزاران كه اين نامه بر او خوانده خواهد شد. اما بعد، مردانى كه از لحاظ ما گنهكارند گريخته و بيرون رفته اند. چنين مى پنداريم كه به سوى بصره رفته اند. از مردم سرزمين خود درباره ى ايشان بپرس و برايشان در هر ناحيه از نواحى سرزمين خود جاسوسان بگمار و هر خبرى كه از ايشان به تو مى رسد به ما گزارش كن. و السلام.»
زياد بن خصفه از حضور على (ع) بيرون رفت و چون به خانه ى خويش رسيد ياران خود را جمع كرد و نخست خدا را ستود و نيايش كرد و سپس گفت: اى گروه بكر بن وائل! همانا اميرالمومنين مرا مامور انجام كار مهمى از كارهاى خويش فرموده و مقرر داشته است كه همراه عشيره ى خود بر آن قيام كنم تا فرمان بعدى او به من برسد. شما پيروان و شيعيان اوييد و مورد اعتمادترين قبيله از قبايل عرب هستيد، هم اكنون شتابان آماده شويد و با من بيرون آييد. به خدا سوگند هنوز ساعتى نگذشته بود كه يكصد و سى نفر نزد او جمع شدند. زياد گفت: ما را بس است و بيش از اين نمى خواهيم. او حركت كرد و از پل گذشت و خود را به دير ابوموسى رساند و همانجا فرود آمد و بقيه ى آن روز را همانجا ماند و منتظر رسيدن فرمان على (ع) بود.
ابراهيم بن هلال مى گويد: همچنين محمد بن عبدالله، از ابوالصلت تيمى، از ابوسعيد، از عبدالله بن وال تيمى نقل مى كرد كه مى گفته است نزد اميرالمومنين على بودم كه ناگاه پيكى شتابان دررسيد و در حالى كه همچنان مى دويد نامه يى از قرظه بن كعب بن عمرو انصارى كه يكى از كارگزاران او بود آورد و در آن نامه چنين آمده بود:
«براى بنده ى خدا على اميرالمومنين، از قرظه بن كعب. درود بر تو، نخست همراه با تو خداوندى را مى ستايم كه خدايى جز او نيست. اما بعد، اى اميرالمومنين گزارش مى دهم كه گروهى سوار از كوفه به سوى نفر [نفر: نام شهركى كنار رود نرس است. رفته اند و در پايين فرات به دهقانى به نام زادان فروخ كه اسلام آورده بود و نماز مى گزارد و از پيش داييهاى خود برمى گشت برخورد كرده و از او پرسيده اند آيا مسلمانى يا كافر؟ گفته است: مسلمانم. گفته اند: درباره على چه مى گويى؟ گفته است: خير و نيكى مى گويم و معتقدم كه او امير مومنان و سرور بشر و وصى رسول خداست. به او گفته اند: اى دشمن خدا در اين صورت تو كافرى و گروهى از ايشان بر او حمله برده و با شمشيرهاى خويش او را پاره پاره كرده اند. همراه او مردى از اهل ذمه را هم كه يهودى بوده است گرفته اند و از او پرسيده اند: آيين تو چيست؟ گفته است: يهودى هستم. آنان به يكديگر گفته اند او را آزاد بگذاريد و شما را بر او بهانه و راهى نيست. آن مرد يهودى پيش ما آمد و اين خبر را آورد. من درباره ى آنان پرسيدم و هيچ كس درباره آنان چيزى به من نگفت. اينك اميرالمومنين در مورد ايشان راى خود را براى من بنويسد تا به خواست خداوند آن را انجام دهم.»
]اميرالمومنين عليه السلام در پاسخ او چنين مرقوم فرمود:
«اما بعد، آنچه را در مورد گروهى كه از منطقه حكومت تو گذشته اند نوشته اى دانستم. آرى آنان مسلمان نيكوكار را مى كشند و حال آنكه مشرك مخالف نزد آنان در امان است. آنان گروهى هستند كه شيطان ايشان را فريفته و گمراه شده اند همچون كسانى كه پنداشته اند هيچ آزمايش و فتنه يى نيست و كور و كر شده اند، پس آنان را نسبت به عرضه ى اعمالشان در قيامت شنوا و بينا كن. اينك به عمل خود پايبند باش و بر جمع خراج خود مواظبت كن و همان گونه كه خود گفته اى در اطاعت و خيرخواهى هستى. و السلام».
گويد: على عليه السلام همراه عبدالله بن وال براى زياد بن خصفه نامه يى نوشت كه چنين بود:«اما بعد، من به تو فرمان داده بودم در دير ابوموسى فرود آيى تا فرمان من به تو برسد و اين به آن جهت بود كه نمى دانستم آن قوم به كجا رفته اند اينك به من خبر رسيده است كه آنان به سوى دهكده يى از دهكده هاى سواد (عراق) رفته اند، آنان را تعقيب كن و درباره ى ايشان بپرس. كه آنان مردى مسلمان و نمازگزار از مردم سواد را كشته اند و چون به ايشان رسيدى آنان را پيش من برگردان و اگر نپذيرفتند از خداوند يارى بخواه و با آنان جنگ كن كه آنان از حق جدا شده و خونى حرام را ريخته اند و راهها را ترسناك كرده اند. و السلام».
عبدالله بن وال مى گويد: من كه در آن هنگام جوان بودم نامه را از على عليه السلام گرفتم و چون اندكى رفتم، برگشتم و گفتم: اى اميرالمومنين آيا (اجازه مى دهى كه) من هم همراه زياد بن خصفه پس از اينكه نامه را به او سپردم به جنگ دشمن تو بروم؟ فرمود: اى برادرزاده! چنين كن، به خدا سوگند اميداوارم كه تو از ياران بر حق من و از نصرت دهندگان من بر قوم ستمگر باشى. عبدالله بن وال مى گويد: به خدا سوگند اين گفتار اميرالمومنين براى من دوست داشتنى تر از شتران سرخ موى بود و گفتم: اى اميرالمومنين! به خدا سوگند كه من از همان گروه هستم و به خدا سوگند چنانم كه تو دوست مى دارى.
سپس در حالى كه بر اسبى نژاده و جوان سوار بودم و سلاح با خود داشتم نامه را به زياد رساندم. زياد گفت: اى برادرزاده به خدا سوگند من از تو بى نياز نيستم و دوست مى دارم كه در اين سفر همراه من باشى. گفتم: من خود در اين مورد از اميرالمومنين اذن خواسته ام و به من اجازه داد. زياد از اين موضوع شاد شد و همگى بيرون آمديم تا به جايى رسيديم كه آنان بودند. سراغ ايشان را گرفتيم. گفتند: به سوى مدائن رفته اند و در حالى كه آنان در مدائن فرود آمده بودند به ايشان رسيديم. آنان يك شبانه روز بود كه به مداين رسيده و استراحت كرده بودند و اسبهاى خود را تيمار نموده و آسوده و راحت شده بودند. ما در حالى پيش آنان رسيديم كه خسته و فرسوده بوديم. آنان همين كه ما را ديدند بر پشت اسبهاى خود پريدند و راست نشستند و در يك خط مستقيم صف آرايى كردند. و چون مقابل آنان رسيديم خريت بن راشد بانگ برداشت و خطاب به ما گفت: اى كسانى كه دلها و چشمهايتان كور است آيا با خداوند و كتاب اوييد، يا با قوم ستمگر همراهيد؟ زياد بن خصفه گفت: ما با خدا و كتاب خدا و سنت رسول خداييم و همراه كسى هستيم كه خدا و رسول خدا و كتاب و پاداش او نزدش ارزنده تر از دنياست و اگر تمام نعمتهاى اين جهانى از روزى كه جهان آفريده شده تا روزى كه فانى مى شود بر او عرضه شود او در قبال آن، خدا را خواهد گزيد، اى كوران و اى كران!
خريت گفت: اينك بگوييد چه مى خواهيد؟ زياد، كه مردى آزموده و نرمخو بود، گفت: تو مى بينى كه ما خسته و فرسوده ايم و چيزى كه براى آن آمده ايم شايسته نيست آشكارا مورد گفتگو قرار گيرد و در حضور همه يارانت بررسى شود، بهتر آن است كه شما فرود آييد و ما هم فرود آييم سپس با يكديگر خلوت و مذاكره كنيم و بر آن بنگريم. اگر در آنچه كه ما پيشنهاد مى كنيم براى خود خير و بهره يى ديدى آن را خواهى پذيرفت. من هم اگر از تو سخنى بشنوم كه در آن براى خودم و تو اميد عافيت داشته باشم هرگز آن را رد نخواهم كرد. خريت گفت: فرود آى و زياد بن خصفه فرود آمد و سپس روى به ما كرد و گفت: كنار اين آب فرود آييد. ما خود را كنار آب رسانديم و پياده شديم و همين كه پياده شديم پراكنده گشتيم و به صورت گروههاى ده نفرى و نه و هشت و هفت نفرى حلقه وار گرد هم نشستيم و هر گروه خوراك خود را برابر خويش نهادند كه بخورند و سپس برخيزند و آب بياشامند.
زياد به ما گفت: تو بره ها را بر گردن اسبهاى خود بياويزيد و چنان كرديم. در اين هنگام زياد بن خصفه همراه پنج تن سوار كه يكى از ايشان عبدالله بن وال بود ميان ما و آن قوم ايستاده بودند و چون آن قوم رفتند و اندكى از ما دور شدند و پياده گرديدند، زياد نزد ما آمد و همين كه ديد ما پراكنده شده و حلقه وار نشسته ايم، گفت: سبحان الله! شما جنگجوييد! به خدا سوگند اگر اين قوم اكنون به سوى شما بيايند، غفلتى بيش از آنچه اينك بدان دچار هستيد از شما نمى خواهند. بشتابيد، برخيزيد و كنار اسبهاى خود باشيد. ما شتاب كرديم برخى از ما وضو مى گرفتند و برخى از ما آب مى آشاميدند و برخى اسب خود را آب مى دادند و چون از اين كارها آسوده شديم همگى نزد زياد جمع شديم و او استخوانى كه بر آن گوشت بود در دست داشت. دو سه بار آن را گاز زد و سپس كوزه آبى آوردند كه آب آشاميد. آنگاه استخوان را از دست انداخت و خطاب به ما گفت: اى قوم، همانا كه ما با دشمن روياروييم، آنان هم به شمار شمايند و من شمار ايشان را تخمين زدم، خيال نمى كنم هيچ يك از دو گروه پيش از پنج نفر با گروه ديگر اختلاف داشته باشد و من چنين مى بينم كه كار شما و ايشان سرانجام به جنگ كشيده مى شود و اگر چنين شد مبادا كه شما گروه ناتوان باشيد.
سپس گفت: هر يك از شما لگام اسب خود را در دست بگيرد و چون من به ايشان نزديك شدم و با سالارشان سخن گفتم اگر آن چنان كه مى خواهم از من پيروى كرد چه بهتر وگرنه چون شما را فراخواندم بر اسبهاى خود سوار شويد و همگى با هم و بدون اينكه پراكنده باشيد پيش من آييد. در اين هنگام زياد بن خصفه در حالى كه من همراهش بودم پيشاپيش ما حركت كرد. من شنيدم مردى از خوارج مى گفت: اين قوم در حالى پيش شما رسيدند كه خسته و فرسوده بودند و شما آسوده و راحت بوديد، آنان را رها كرديد تا پياده شدند خوردند و آشاميدند و اسبهاى خود را از خستگى بيرون آوردند، به خدا سوگند چه بد فكرى بود!
گويد: در اين هنگام زياد سالار ايشان- خريت- را فراخواند و گفت: بيا كنارى برويم و در كار خود بنگريم و خريت همراه پنج تن پيش او آمد. من به زياد گفتم: مناسب است سه تن ديگر از ياران خود را فراخوانم كه شمار ما هم با آنان برابر باشد. گفت: آرى هر كه را مى خواهى فراخوان و من سه مرد ديگر فراخواندم و ما پنج تن بوديم و ايشان هم پنج تن بودند.
زياد بن خصفه به خريت گفت: بر اميرالمومنين و بر ما چه اعتراضى داشتى كه از ما جدا شدى؟ گفت من سالار شما را به امامت نمى پسندم و به سيره و روش شما هم راضى نيستم و چنين مصلحت ديدم كه كناره گيرى كنم و همراه كسانى باشم كه مى گويند امامت را بايد شورايى از مردم تعيين كند و هرگاه مردم بر امامت كسى اتفاق كردند كه مورد رضايت همه امت باشد من هم همراه مردم خواهم بود.
زياد گفت: اى واى بر تو، ممكن است مردم بر حكومت كسى اجتماع كنند كه بتواند با على از لحاظ علم او به خداوند و كتاب و سنت رسول خدا برابر باشد؟ و افزون بر اين، نزديكى خويشاوندى او به پيامبر (ص) و سابقه او در اسلام هم هست. خريت گفت: سخن همين است كه به تو گفتم. زياد گفت: به چه مناسبت و با چه جرمى آن مرد مسلمان را كشتيد؟ خريت گفت: من او را نكشته ام. كه گروهى از ياران من او را كشته اند. گفت: آنان را به ما تسليم كن. گفت: آن راهى ندارد (و ممكن نيست). زياد گفت: تو چنين مى كنى؟ گفت: همين كه مى شنوى.
گويد: ما ياران خود را فراخوانديم و خريت هم ياران خود را فراخواند و جنگ كرديم. به خدا سوگند از هنگامى كه خداوند مرا آفريده است چنين جنگى نديده بودم. نخست چندان با نيزه به يكديگر حمله كرديم تا جايى كه هيچ نيزه يى در دست ما باقى نماند و سپس با شمشير بر يكديگر نواختيم و چندان شمشير زديم كه خميده شد و بيشتر اسبهاى ايشان پى شدند و از هر دو گروه بسيارى زخم برداشتند، از ما دو مرد كشته شد، برده يى آزاد كرده از بردگان زياد كه رايت بر دوش او و نامش سويد بود و مردى ديگر از انباء (ايرانيان) كه نامش واقد بن بكر بود و از ايشان هم پنج تن كشته شد و به خاك درافتادند.
در اين هنگام شب فرارسيد، به خدا سوگند هم ما از آنان كراهت داشتيم و هم ايشان از ما و هر دو گروه از يكديگر ملول شده بوديم. زياد و من هم زخمى شده بوديم. آن گاه ما شب را كنارى به سر آورديم و آنان هم از ما فاصله گرفتند و ساعتى از شب را درنگ كردند و سپس حركت نمودند و رفتند و ما چون شب را به صبح آورديم ديديم آنان رفته اند. به خدا سوگند كه از اين موضوع كراهت نداشتيم. پس ما حركت كرديم و به بصره رسيديم و به ما خبر رسيد كه ايشان به سوى اهواز رفته و بر كناره ى آن فرود آمده اند و حدود دويست مرد ديگر هم از ياران ايشان كه در كوفه بوده اند و هنگام بيرون آمدن ايشان امكان حركت كردن را نداشته اند، اينك پس از رسيدن آنان به اهواز به ايشان پيوسته اند و همراه آنان شده اند.
گويد: زياد بن خصفه براى على عليه السلام چنين نوشت:
«اما بعد، ما با اين مرد بنى ناجيه- كه دشمن خداوند است- و با ياران او در مداين روياروى شديم. آنان را به حق و هدايت و كلمه ى برابرى فراخوانديم ليكن از پذيرش حق سر برتافتند و قدرت و شوكت ايشان را به گناه دچار كرد و شيطان هم كردارشان را در نظرشان بياراست و آنان را از راه راست بازداشت. آنان آهنگ ما كردند، ما هم آهنگ ايشان كرديم و جنگى سخت از نزديك ظهر تا غروب آفتاب ميان ما درگرفت. دو مرد صالح از ما به شهادت رسيدند و از آنان پنج تن كشته شدند و آوردگاه را به نفع ما رها كردند و حال آنكه ما و ايشان خسته و زخمى بوديم و چون آن قوم شب كردند، زير پوشش شب، ناشناخته به سوى اهواز گريختند و اينك به من خبر رسيده است كه آنان بر كناره ى اهواز فرود آمده اند. ما در بصره ايم و زخميان خويش را معالجه مى كنيم و منتظر فرمان تو هستيم، خدايت رحمت كناد. و السلام.»
چون اين نامه به على عليه السلام رسيد آن را براى مردم خواند. در اين هنگام معقل بن قيس رياحى برخاست و گفت: اى اميرالمومنين خداوند همواره كارت را به صلاح دارد، همانا شايسته بود كه به جاى هر يك از اين گروه كه به تعقيب آنان فرستادى ده تن از مسلمانان را روانه مى كردى، كه چون به آنان برسند درمانده شان كنند و ريشه آنان را از بن بركنند ولى اينكه با شمار آنان با آنان روياروى شوى، به جان خودم سوگند كه پايدارى مى كنند كه ايشان قومى عربند و شمارهاى مساوى در قبال يكديگر ايستادگى نموده و به سختى جنگ مى كنند.
گويد: على (ع) به او فرمود: اى معقل، خودت مجهز و آماده شو كه به سوى آنان بروى و دو هزار مرد از مردم كوفه را كه يزيد بن معقل هم ميان ايشان بود همراهش روانه كرد و براى ابن عباس، كه خدايش رحمت كناد، به بصره چنين مرقوم داشت.
اما بعد، مردى شجاع و پايدار و معروف به صلاح را همراه دو هزار مرد از مردم بصره از جانب خود گسيل دار كه از پى معقل بن قيس برود، چون آن مرد از بصره بيرون رفت امير ياران خود خواهد بود تا هنگامى كه به معقل برسد و چون به معقل رسيد، معقل فرمانده ى هر دو گروه خواهد بود و بايد آن مرد از معقل سخن بشنود و اطاعت كند و با او مخالفت نورزد و به زياد بن خصفه فرمان بده پيش ما بيايد. زياد چه نيكو مردى است و قبيله اش چه نيكو قبيله يى هستند. و السلام.»
گويد: على عليه السلام براى زياد بن خصفه نيز چنين نوشت:
«اما بعد نامه ات به من رسيد و آنچه را كه به آن مرد ناجى و يارانش گفته بودى دانستم. (او و يارانش) كسانى هستند كه خداى بر دل ايشان مهر (زنگار) نهاده است، شيطان اعمال ايشان را براى آنان آراست و ايشان كوران سرگشته اند. «چنين مى پندارند كه پسنديده رفتار مى كنند» [سوره ى كهف آيه ى 104. آنچه را هم كه بر سر تو و ايشان آمده بود وصف كرده بودى. اما تو ويارانت (بدانيد كه) كوشش و سعى شما براى خدا و پاداشتان بر عهده ى اوست و كمترين پاداش خداوند براى مومن بهتر از دنيايى است كه جاهلان به آن روى مى آورند، كه «آنچه نزد شماست نابود مى شود و آنچه نزد خداوند است باقى مى ماند و همانا به كسانى كه پايدارى كنند پاداش و جزايى بهتر از آنچه عمل كرده اند خواهيم پرداخت». ][سوره ى نحل آيه 96. اما براى دشمنانى كه با آنان روبه رو شده ايد همين بس كه از هدايت بيرون شده اند و در گمراهى فراهم آمده اند و حق را رد كرده اند و در گمراهى سركش شده اند. آنان را به دروغهايى كه مى گويند واگذار و رهايشان كن تا در سركشى خود سرگردان بمانند. خواهى ديد و خواهى شنيد كه پس از مدتى گروهى از ايشان كشته و گروهى اسير خواهند شد. تو و يارانت پيش من آييد، پاداش داده شده. به درستى كه شنيديد و فرمانبردارى كرديد و نيكو پايدارى ورزيديد. و السلام.»
]گويد: خريت بن راشد ناجى بر كناره ى اهواز فرود آمد. گروه كثيرى از صحرانشينان منطقه كه گبر بودند و مى خواستند خراج نپردازند و گروهى از راهزنان و گروهى ديگر از اعرابى كه با او هم عقيده بودند گرد او جمع شدند و به او پيوستند.
ابراهيم بن هلال ثقفى مى گويد: محمد بن عبدالله، از ابن ابى سيف، از حارث بن كعب، از عبدالله بن قعين نقل مى كرد كه مى گفته است: من و برادرم كعب بن قعين در زمره افراد لشكر و همراه معقل بن قيس بوديم. معقل چون مى خواست از كوفه بيرون آيد براى توديع به حضور اميرالمومنين رسيد و على (ع) به او فرمود: اى معقل تا آنجا كه مى توانى از خداى بترس و تقوى اختيار كن كه آن سفارش خداوند براى مومنان است. بر اهل قبله هرگز ستم مكن و بر مردم اهل ذمه ظلم مكن و تكبر مكن كه همانا خداوند متكبران را دوست نمى دارد. معقل گفت: از خداوند بايد يارى خواست. على فرمود: آرى بهترين است.
آنگاه معقل برخاست و از كوفه بيرون آمد و ما هم همراهش آمديم. او چون به اهواز رسيد، فرود آمد. همانجا منتظر رسيدن لشكر اعزامى از بصره شديم و چون رسيدن آنان به تاخير افتاد، معقل بپا خاست و گفت: اى مردم همانا ما منتظر آمدن مردم بصره مانديم و حال آنكه تاخير كرده اند و خداى را سپاس كه شمار ما اندك نيست و از مردم بيمى نداريم، اينك با ما به سوى اين دشمن اندك و زبون حركت كنيد كه من اميدوارم خدايتان يارى دهد و آنان را هلاك نمايد. برادرم كعب بن قعين برخاست و گفت: به خواست خداوند راى صواب ديده اى و راى ما نيز راى توست من هم اميدوارم كه خداوند ما را بر ايشان نصرت دهد و اگر كار به گونه ى ديگر هم باشد همانا در مرگ در راه حق، بهترين شكيبايى بر امور دنياست. معقل گفت: در پناه بركت خداوند حركت كنيد و حركت كرديم. به خدا سوگند معقل بن قيس چنان من و برادرم را گرامى مى داشت و اظهار مودت مى كرد كه نسبت به هيچيك از افراد لشكر همچون ما نبود و همواره به برادرم مى گفت: چگونه آن سخن را گفتى، كه در مرگ بر حق، شكيبايى از دنياست. به خدا سوگند راست گفتى و نيكو كردى و موفق بودى و خدايت توفيق دهاد. گويد: به خدا سوگند هنوز به اندازه يك روز راه نپيموده بوديم كه پيكى در حالى كه نامه يى را در دست خود به شدت تكان مى داد فرارسيد و متن نامه چنين بود:
از عبدالله بن عباس به معقل بن قيس. اما بعد، اگر اين فرستاده ى من در جايى كه مقيمى به تو رسيد و يا ميان راه و در حالى كه بيرون آمده اى به تو رسيد از جاى خويش حركت مكن تا آنكه گروهى را كه ما براى تو فرستاده ايم به تو برسند. من خالد بن معدان طايى را كه اهل دين و صلاح و شجاعت است نزد تو روانه كرده ام، از او سخن شنوى داشته باش و به خواست خداوند قدر او را خواهى شناخت. و السلام.
گويد: معقل بن قيس اين نامه را بر ياران خود خواند. همگى شاد شدند و سپاس خدا را بجا آوردند، كه اين سفر و راه، آنان را به بيم انداخته بود. ما همانجا مانديم تا خالد بن معدان طايى رسيد و پيش ما آمد و به حضور سالار ما رسيد و بر او به اميرى سلام داد و همگى در يك پايگاه جمع شديم و سپس به سوى خريت ناجى و يارانش حركت كرديم. آنان به سمت بلنديهاى كوهستان رامهرمز رفتند و قصد داشتند دژ استوارى را كه آنجاست تصرف كنند. مردم شهر، پيش ما آمدند و اين خبر را آوردند و ما از پى ايشان حركت كرديم و هنگامى به آنان رسيديم كه به كوهستان نزديك شده بودند. ما در برابر آنان صف بستيم و به سوى ايشان پيشروى كرديم. معقل، يزيد بن معقل ازدى را بر ميمنه سپاه خود و منجاب بن راشد ضبى را بر ميسره گماشت.
خريت بن راشد هم با همراهان عرب خود بر جانب ميمنه لشكر خويش ايستاد و مردم شهر و گبرها و كسانى را كه مى خواستند خراج نپردازند و گروهى از كردها را بر ميسره گماشت. گويد: در اين هنگام معقل ميان ما شروع به حركت كرد و مى گفت: اى بندگان خدا! شما جنگ را با اين قوم آغاز مكنيد، چشمها را فروبنديد و سخن كم گوييد و خويشتن را براى نيزه و شمشير زدن آماده سازيد و در جنگ با آنان شما را به پاداش بزرگ مژده باد. همانا شما با گروهى كه از دين بيرون شده اند و با گروهى از گبركان كه از پرداخت خراج خوددارى كرده اند و با گروهى از دزدان و كردها جنگ مى كنيد، بنابراين چه انتظارى داريد و چون من حمله كردم شما هم همگى همچون حمله ى يك مرد حمله كنيد.
گويد: معقل ضمن عبور از برابر صف، اين سخنان را تكرار مى كرد تا آنكه از برابر همه ى مردم گذشت. آن گاه آمد و ميان صف و در دل لشكر ايستاد و ما به او مى نگريستيم كه چه مى كند. او نخست دوبار سر خود را تكان داد و با رسوم حمله كرد و ما هم همگى حمله كرديم. به خدا سوگند آنان يك ساعت ايستادگى نكردند پشت به جنگ دادند و گريختند و ما هفتاد تن از اعراب بنى ناجيه را كشتيم كه برخى از ايشان اعراب ديگرى بودند كه از او پيروى كرده بودند و حدود سيصد تن از گبركان و كردان را كشتيم.
كعب مى گويد: در اين حال نگريستم و ديدم دوست من مدرك بن ريان كشته شده است. خريت هم گريزان از معركه بيرون شد و خود را به يكى از سواحل دريا رساند كه آنجا گروه بسيارى از قوم او جمع شده بودند و او همواره ميان ايشان حركت مى كرد و آنان را به مخالفت با على (ع) فرامى خواند و جدا شدن از او را در نظر ايشان مى آراست و به آنان مى گفت: هدايت، در جنگ با او و در مخالفت با اوست و بدينگونه گروهى بسيار از او پيروى كردند. معقل بن قيس در سرزمين- اهواز باقى ماند و براى اميرالمومنين خبر پيروزى را نوشت و من كسى بودم كه آن نامه را براى على (ع) بردم و در آن چنين آمده بود:
از معقل بن قيس، براى بنده خدا على اميرمومنان. سلام بر تو، نخست با تو خداوندى را كه خدايى جز او نيست مى ستايم. اما بعد، ما در حالى با مارقان روياروى شديم كه از مشركان هم براى جنگ با ما يارى گرفته بودند. پس گروهى بسيار از ايشان را كشتيم و از سيره و روش تو تجاوز نكرديم، چرا كه از ايشان هيچ گريخته و اسير و زخمى را نكشتيم. و همانا كه خداوند تو و مسلمانان را نصرت داد و سپاس خداوندى را كه پروردگار جهانيان است.
گويد: چون آن نامه را پيش على (ع) بردم، آن را براى ياران خود خواند و از ايشان رايزنى خواست. همگان بر اين راى توافق كردند كه ما چنين مصلحت مى بينيم كه براى معقل بن قيس بنويسى كه ايشان را تعقيب كند و همواره در جستجوى آنان باشد تا آنان را بكشد يا از سرزمين اسلام تبعيد كند، زيرا در امان نيستيم كه مردم را بر تو تباه نسازند. گويد: اميرالمومنين مرا نزد معقل بازفرستاد و همراه من براى او چنين نوشت:
«اما بعد، سپاس خدا را بر تاييدش نسبت به دوستان خود و بر زبون ساختن دشمنانش، خداوند به تو و مسلمانان پاداش خير عنايت فرمايد كه نيك پايدارى كرديد و آنچه را بر عهده داشتيد انجام داديد. اينك درباره آن مرد بنى ناجيه بپرس اگر به تو خبر رسيد كه او در شهرى از شهرها مستقر شده است به سوى او برو تا او را بكشى يا از آن شهر تبعيد كنى كه او همواره دشمن مسلمانان و دوست تبهكاران است. و السلام.»
گويد: معقل از مسير و جايى كه خريت بن راشد آنجا رسيده است پرسيد و به او خبر داده شد در فارس و كرانه درياست و قوم خود را از فرمانبردارى از على (ع) بازداشته و افراد قبيله عبدالقيس و ديگر وابستگان ايشان از اعراب را به تباهى كشانده است، قوم او هم در سال جنگ صفين و هم در اين سال زكات خود را نپرداخته بودند. معقل بن قيس همراه لشكر خود كه از مردم كوفه و بصره بودند به سوى ايشان حركت كرد و وارد سرزمين فارس شدند و خود را كنار دريا رساندند. همين كه خريت بن راشد شنيد كه معقل به سوى او حركت كرده است با همه ياران خود به گفتگو پرداخت. او با كسانى كه عقيده ى خوارج را داشتند مى گفت: من هم با شما موافقم و على حق نداشته است كه مردان را در دين خدا حكم قرار دهد و نيز به طرفداران عثمان و يارانش مى گفت: من با شما موافقم و عثمان مظلوم و به ناحق كشته شده است و نيز به كسانى كه زكات نپرداخته بودند مى گفت: زكات و صدقات خود را در دست خويش نگهداريد و نخست با آن به ارحام و خويشاوندان خويش كمك كنيد و اگر خواستيد به مستمندان خودتان بدهيد. و بدينگونه هر گروهى را با گفتارى مطابق ميل ايشان راضى مى كرد. گروه بسيارى نيز مسيحى ميان ايشان بود كه مسلمان شده بودند ولى چون اين اختلاف را ديدند گفتند: به خدا سوگند دين و آيين خودمان كه از آن بيرون آمديم بهتر از دين اين گروه است كه دين ايشان آنان را از خونريزى و ناامن ساختن راهها بازنمى دارد و به آيين مسيحى خود برگشتند. خريت بن راشد با اين مسيحيان ملاقات كرد و به آنان گفت: اى واى بر شما! كه چيزى جز صبر و پايدارى در جنگ با اين قوم شما را از كشته شدن محفوظ نمى دارد. آيا مى دانيد حكم و فرمان على بن ابى طالب در مورد مسيحيانى كه مسلمان شده و سپس به مسيحيت برگشته اند چيست؟ به خدا سوگند كه هيچ سخن و عذرى را از آنان نمى شنود و نمى پذيرد و توبه ى آنان را هم قبول نمى كند و آنان را به توبه نيز فرانمى خواند و حكم او در اين مورد چنين است كه در همان ساعت كه بر آنان پيروز شوند گردنشان را بزنند و همواره از اين گونه سخنان با آنان مى گفت تا ايشان را فريب داد و خلاصه آنكه تمام افراد بنى ناجيه كه در آن ناحيه بودند و ديگران بر گرد او جمع شدند و مردمى بسيار بودند و خريت بن راشد مردى بسيار زيرك و گربز بود. گويد: و چون معقل آنجا باز آمد نامه يى از على عليه السلام را بر ياران خريت خواند كه در آن چنين آمده بود:
«از بنده ى خدا على اميرمومنان، براى هر كس از مسلمانان و مومنان و خوارج و مسيحيان و از دين برگشتگان كه اين نامه برايشان خوانده شود. سلام بر هر كس كه از هدايت پيروى كند و به خدا و رسول و كتابش و برانگيخته شدن پس از مرگ معتقد باشد و به پيمان خدا وفا كند و از خيانت پيشگان نباشد. اما بعد، من شما را به كتاب خدا و سنت رسول خدا فرامى خوانم و به اينكه ميان شما به حق و به آنچه خداوند متعال در كتاب خود فرمان داده است عمل كنم هر كس از شما كه به جايگاه خويش برگردد و از جنگ دست بدارد و از اين شخص محارب از دين بيرون شده كناره بگيرد كه در حال جنگ با ما و نابود كننده است و با خدا و رسول او و مسلمانان جنگ كرده و در زمين فساد و تباهى بار آورده است، در امان و بر مال و جان خويش در زينهار است و هر كس در جنگ با ما از او پيروى كند و از فرمانبردارى ما بيرون رود، ما در جنگ با او از خداوند يارى مى جوييم و خداوند را ميان خود و او قرار مى دهيم و خداوند بسنده تر دوست است. و السلام.»
گويد: معقل، رايت امانى بيرون آورد و نصب كرد و گفت هر كس از مردم كنار اين رايت آيد در امان است، غير از خريت بن راشد و ياران او كه نخست جنگ را برپا كرده اند. همه ى كسانى كه از قوم خريت بن راشد نبودند از گرد او پراكنده شدند و در اين هنگام معقل بن قيس ياران خود را آرايش جنگى داد و به سوى خريت پيشروى كرد. با خريت همه افراد قوم او چه مسلمان و چه مسيحى و چه افرادى كه از پرداخت زكات خوددارى كرده بودند همراه بودند. خريت، مسلمانان ايشان را بر ميمنه لشكر خويش قرار داد و به قوم خود چنين مى گفت: امروز از حريم خود دفاع كنيد و براى حفظ زن و فرزند خويش جنگ كنيد و به خدا سوگند اگر ايشان بر شما پيروز شوند شما را خواهند كشت و همه چيز شما را فروخواهند گرفت.
مردى از قوم او به خريت گفت: به خدا سوگند اين بلايى است كه دست و زبان تو بر سر ما آورد. خريت گفت: به هر حال جنگ كنيد كه اينك شمشير بر هر عذر و بهانه اى پيشى گرفته است.
گويد: معقل بن قيس هم ميان ميسره و ميمنه لشكر خويش حركت مى كرد و آنان را به جنگ تشويق مى نمود و مى گفت: اى مردم نمى دانيد براى اين جنگ و آوردگاه براى شما چه پاداش بزرگى منظور شده است. خداوند شما را به جنگ قومى آورده است كه از پرداخت زكات خوددارى كرده و از اسلام برگشته اند و بيعت خود را با ظلم و ستم گسسته اند و من گواهى مى دهم هر كس از شما كشته شود به بهشت مى رود و هر كس زنده بماند خداوند چشمش را با فتح و غنيمت روشن خواهد كرد. و اين سخن را همچنين تكرار مى كرد تا از مقابل همگان عبور كرد. آنگاه برگشت و با رايت خويش در قلب لشكر ايستاد و به يزيد بن معقل ازدى كه بر ميمنه بود پيام فرستاد: بر ايشان حمله كن. او حمله كرد، آنان نيز در برابر او پايدارى كردند و يزيد مدتى طولانى جنگيد و آنان هم با او جنگ كردند. يزيد برگشت و بر جايگاه خود در ميمنه ايستاد. معقل سپس به منجاب بن راشد ضبى كه در ميسره بود پيام داد: حمله كن. او حمله كرد، خوارج پايدارى كردند او هم مدتى طولانى جنگ كرد و آنان هم جنگ كردند و منجاب بازگشت و در جايگاه خويش كه ميسره لشكر بود ايستاد. آن گاه معقل به ميمنه و ميسره لشكر پيام داد كه چون من حمله كردم همگى با هم حمله كنيد. آن گاه اسب خويش را شتابان به حركت آورد و تازيانه اش زد و يارانش حمله كردند و خوارج نخست ساعتى پايدارى كردند.
در اين هنگام نعمان بن صهبان راسبى، خريت را ديد و بر او حمله برد و او را از اسب در افكند و خود پياده شد كه او را زخمى كرده بود آن دو به يكديگر ضربتى زدند و نعمان، خريت را كشت و همراه او در آوردگاه يكصد و هفتاد تن كشته شدند و بقيه از چپ و راست گريختند. معقل سواران را به جايگاه ايشان گسيل داشت و آنان هر مرد و زن و كودكى كه يافتند به اسيرى گرفتند. سپس معقل آنان را مورد بررسى قرار داد، هر كس را كه مسلمان بود آزاد ساخت و از او بيعت گرفت و زن و فرزندشان را هم آزاد كرد. هر كه را از اسلام برگشته بود، بازگشت به اسلام را بر او عرضه مى كرد وگرنه كشته مى شد و آنان هم كه مسلمان شدند آزادشان ساخت و زن و فرزندشان را هم آزاد كرد، غير از پيرمردى مسيحى كه نامش الرملخس بن منصور بود، او گفت: به خدا سوگند از هنگامى كه عقل پيدا كردم همواره كار درست و صواب انجام داده ام جز اين موضوع كه از دين خودم كه دين راستى بود به دين شما كه بد آيينى است درآمدم و اينك به خدا سوگند دين خود را رها نمى كنم و تا زنده باشم به دين شما نزديك نمى شوم.
معقل او را پيش آورد و گردنش را زد و سپس مردم را جمع كرد و گفت: زكات اين دو ساله ى خود را بپردازيد و از مسلمين دو زكات گرفت و سپس مسيحيان و زن و فرزند ايشان را با خود برد. مسلمانانى كه با آنان همراه بودند براى بدرقه ايشان جمع شدند. معقل فرمان داد ايشان را برگردانند و چون خواستند برگردند فرياد برآوردند و زنان و مردان يكديگر را فرامى خواندند و صدا مى زدند. گويد: مرا بر ايشان رحمتى آمد كه بر هيچ كس پيش و بعد از ايشان چنان رحمت نياورده ام. و معقل براى على (ع) چنين نوشت:
اما بعد، من به اميرالمومنين از لشكرش و دشمنش چنين گزارش مى دهم: ما خود را به دشمن خويش كه بر كناره ى دريا بود رسانديم آنجا قبائلى را ديديم كه داراى نيرو و شمار بوده و براى جنگ با ما فراهم آمده بودند. آنان را به اطاعت و پيوستن به جماعت و حكم قرآن و سنت دعوت كرديم. نامه اميرالمومنين را هم براى آنان خوانديم و رايت امان براى ايشان برافراشتيم. گروهى از ايشان به ما گرايش پيدا كردند و گروهى ديگر پايدارى نمودند. ما به آنچه پيش آمد تن داديم و آهنگ جنگ كرديم و خداوند بر چهره ى آنان فروكوفت و ما را بر ايشان نصرت بخشيد. اما كسانى را كه مسلمان بودند بر ايشان منت نهاديم و پس از بيعت گرفتن از ايشان براى اميرالمومنين آزادشان ساختيم و زكاتى را كه بر عهده ايشان بود از ايشان گرفتيم. به آنان كه از دين برگشته بودند پيشنهاد بازگشت به اسلام داديم و گفتيم در غير آن صورت ايشان را خواهيم كشت. آنان همگى جز يك مرد به اسلام برگشتند و آن مرد را كشتيم. اما مسيحيان را به اسيرى گرفتيم و با خود آورده ايم تا مايه ى عبرت ديگران از اهل ذمه قرار گيرند و از پرداخت جزيه خوددارى و بر جنگ با اهل قبله گستاخى نكنند و آنان سزاوار كوچكى و زبونى هستند. اى اميرالمومنين! خدايت رحمت كناد و درود و سلام بر تو باد و بهشت و نعمتهايش بر تو واجب باد. و السلام.
گويد: معقل اسيران را با خود آورد تا آنكه بر مصقله بن هبيره شيبانى گذشت. او كارگزار على عليه السلام بر اردشير خره [اردشير خره: به فتح اول و سكون دوم و فتح دال و كسرشين و يا وراء ساكن و خاء مضموم از نواحى فارس است. بود. شمار اسيران پانصد تن بود، زنان و كودكان گريستند و مردان خطاب به مصقله بانگ برداشتند كه اى اباالفضل اى بر دوش كشنده ى سختيها و بارها، اى پناه ضعيفان و اى آزاد كننده ى (بردگان) سركش، بر ما منت بگذار ما را خريدارى و از بردگى آزاد كن. مصقله گفت: به خدا سوگند كه بر آنان صدقه مى دهم كه خداوند صدقه دهندگان را پاداش مى دهد. چون اين سخن مصقله به اطلاع معقل رسيد گفت: به خدا سوگند اگر بدانم كه اين سخن را از روى دردمندى براى آنان و خوار كردن من گفته باشد گردنش را خواهم زد هر چند در اين كار نيستى و نابودى قبايل بنى تيم و بكر بن وائل باشد.
]سپس مصقله، ذهل بن حارث ذهلى را پيش معقل فرستاد و گفت اين مسيحيان بنى ناجيه را به من بفروش. معقل گفت: آنان را به يك ميليون درهم به تو مى فروشم. او نپذيرفت و همچنان پيام مى فرستاد تا سرانجام به پانصد هزار درهم خريد. معقل اسيران را به او سپرد و به مصقله گفت: اين مال را با عجله براى اميرالمومنين بفرست.
مصقله گفت: من هم اكنون بخشى از آن را مى فرستم، سپس بخش ديگرى از پى تو خواهم فرستاد و همچنين پرداخت خواهم كرد تا چيزى از آن باقى نماند.
معقل به حضور اميرالمومنين رسيد و او را از آنچه صورت گرفته بود آگاه كرد. على (ع) فرمود: خوب و پسنديده رفتار كرده اى و موفق بوده اى.
على (ع) مدتى منتظر ماند كه مصقله مال را بفرستد ولى او در اين كار تاخير كرد و به على (ع) خبر رسيد كه مصقله همه اسيران را آزاد كرده است بدون اينكه از ايشان بخواهد كه در آن باره به او كمكى كنند. فرمود: جز اين نمى بينم كه مصقله بار سنگينى بر دوش كشيده و خواهيد ديد كه بزودى بر زمين خواهد افتاد و سپس براى مصقله چنين نوشت:
«اما بعد، از بزرگترين خيانتها، خيانت به امت و از بزرگترين دغلها بر مردم شهر، دغل ورزيدن با امام است. پانصد هزار درهم از حق مسلمانان پيش تو است. همينكه اين فرستاده من نزد تو رسيد آن را بفرست وگرنه همين كه نامه مرا ديدى خودت پيش من بيا. من به فرستاده ى خود گفته ام كه يك ساعت هم پس از رسيدن نزد تو، به تو مهلت ندهد مگر اينكه مال را بفرستى. و السلام.»
فرستاده ى على (ع) ابوحره حنفى بود كه به مصقله گفت: اين مال را بفرست وگرنه همراه من به حضور اميرالمومنين بيا. مصقله چون نامه را خواند حركت كرد و به بصره آمد و كارگزاران معمولا اموال را از همه جا به بصره و نزد ابن عباس مى آوردند و او اموال را به حضور على (ع) مى فرستاد. مصقله سپس از بصره به كوفه و حضور على آمد. اميرالمومنين چند روزى چيزى به او نگفت و سپس مال را از او مطالب كرد و مصقله دويست هزار درهم پرداخت و از (پرداخت) بقيه آن فروماند.
گويد: ابن ابى سيف از ابوالصلت از ذهل بن حارث نقل مى كند كه مى گفته است مصقله مرا به جايگاه خويش دعوت كرد. نخست شام آوردند و پس از اينكه خورديم گفت: به خدا سوگند اميرالمومنين عليه السلام اين مال را از من مطالبه مى كند. به خدا سوگند قادر به پرداخت آن نيستم. گفتم: اگر دلت بخواهد يك هفته بر تو نخواهد گذشت مگر اينكه اين مال را جمع خواهى كرد. گفت: پرداخت آن را بر قوم خويش تحميل نخواهم كرد و از هيچ كس در اين مورد چيزى مطالبه نمى كنم. سپس مصقله گفت: به خدا سوگند اگر پسر عفان يا پسر هند (عثمان و معاويه) اين مال را از من طلب مى داشتند آن را به من واگذار مى كردند. آيا نديده بودى كه عثمان چگونه همه سال يكصد هزار درهم از خراج آذربايجان را به اشعث مى بخشيد؟ گفتم: على عقيده اش اين چنين نيست و او چيزى را بر تو رها نمى كند. من ساعتى سكوت كردم او هم در اين مورد سكوت كرد و پس از اين گفتگو يك شب هم درنگ نكرد و به معاويه پيوست.
چون اين خبر به على عليه السلام رسيد فرمود:«او را چه مى شود خدايش اندوهگين بداراد كه همچون سروران عمل كرد و همچون بردگان گريخت و چنين خيانت بزرگى انجام داد اگر او مى ماند و از پرداخت وام خود ناتوان بود ما كارى بيشتر از حبس كردنش انجام نمى داديم اگر براى او اموالى مى يافتيم مى گرفتيم وگرنه رها و آزادش مى ساختيم». [با كمى اختلاف، در خطبه ى 44 نهج البلاغه نيز آمده است. م. آن گاه على (ع) كنار خانه مصقله آمد و آن را ويران كرد.
]برادر مصقله، يعنى نعيم بن هبيره شيبانى، از شيعيان خيرخواه على (ع) بود. مصقله از شام همراه مردى از مسيحيان قبيله تغلب كه نامش حلوان بود براى نعيم نامه يى نوشت كه در آن چنين آمده بود:
«اما بعد، من درباره ى تو با معاويه سخن گفتم او در مورد تو وعده ى گراميداشت و امارت مى دهد همان ساعت كه فرستاده مرا ديدار كردى اينجا بيا. و السلام».
مالك بن كعب ارحبى او (آن مرد مسيحى) را گرفت و به حضور على (ع) فرستاد، نامه او را گرفت و خواند و دست او را بريد و او از آن زخم مرد. نعيم براى مصقله اشعارى سرود و نوشت كه مصقله پاسخى به او نداد (مضمون برخى از ابيات او چنين بود):
«خدايت هدايت كناد، چرا از گمان باطل خويش به كارهايى دست مى زنى، آخر مرا با حلوان چه كار است؟... تو كه در بهترين منطقه و چمنزار بودى، از عراق حمايت مى كردى و بهترين فرد خاندان شيبان خوانده مى شدى، اگر با شكيبايى مال خدا را پرداخت كرده بودى در حال مرگ و زندگى منزه و بر حق بودى...»
چون اين نامه به مصقله رسيد دانست كه آن مرد مسيحى تغلبى نابود شده است و اندكى نگذشت كه تغلبيها پيش او آمدند و از مرگ يار خود آگاه شده بودند. به مصقله گفتند: تو دوست ما را به كشتن دادى، اينك يا او را براى ما بياور يا آنكه خونبهاى او را بپرداز. گفت: اينكه بخواهم او را بياورم از آن عاجزم اما اينكه خونبهايش را بپردازم صحيح است. و خونبهاى او را پرداخت.
ابراهيم ثقفى مى گويد: ابن ابى سيف، از عبدالرحمان بن جندب، از قول پدرش برايم نقل كرد كه پس از گريختن مصقله، به على (ع) گفته شد: آن اسيران را كه ديه آنان براى آزادى از بردگى پرداخت نشده و آن را كامل دريافت نكرده اى به اسيرى برگردان. فرمود: در قضاى حق راهى براى اين كار نيست. آنان همان هنگام كه مصقله ايشان را خريد و آزاد كرد آزاد شدند و طلب مال من به صورت وام بر عهده آن كسى است كه ايشان را خريده است.
همچنين ابراهيم ثقفى از ابراهيم بن ميمون از عمرو بن قاسم بن حبيب تمار از عمار دهنى نقل مى كند كه مى گفته است هنگامى كه مصقله گريخت ياران على (ع) گفتند اى اميرالمومنين تكليف غنايم ما چه مى شود؟ فرمود بر عهده وامدارى از وامداران است، در جستجوى او برآييد.
ظبيان بن عماره كه يكى از افراد قبيله سعد بن زيد منات است درباره بنى ناجيه ابياتى سروده است:
«پروردگار مردم بر شما خوارى و زبونى ريخت و شما را پس از عزت، بردگان قرار داد. شما پس از قدرت و شمار فراوان چنان درمانده شديد كه ياراى دفاع از فرزندان را نداريد».
ابراهيم بن هلال ثقفى مى گويد: عبدالرحمان بن حبيب، از پدرش نقل مى كند كه مى گفته است چون خبر كشته شدن بنى ناجيه و كشته شدن سالارشان به اطلاع على (ع) رسيد، فرمود: مادرش خوار و زبون باد! اين مرد چه كم عقل و گستاخ بود! يك بار پيش من آمد و گفت: ميان ياران تو كسانى هستند كه بيم دارم از تو جدا شوند عقيده ات درباره ايشان چيست؟ گفتم: من هيچ كس را به تهمت نمى گيرم و بر گمان، كسى را عقوبت نمى كنم و با كسى جنگ نمى كنم مگر اينكه مخالفت و ستيز كند و دشمنى خود را اظهار نمايد، وانگهى با چنين كسى هم جنگ را شروع نمى كنم تا او را به حق فراخوانم و حجت بر او تمام كنم و اگر توبه كند و به حق برگردد از او مى پذيرم و اگر چيزى جز جنگ با ما را نپذيرد، از خداوند بر عليه او يارى مى جوييم و آن گاه با او جنگ مى كنيم. اين مرد مدتى دست از من بداشت آن گاه بار ديگر پيش من آمد و گفت: بيم دارم كه عبدالله بن وهب و زيد بن حصين طائى كار را بر تو تباه كنند. من شنيدم درباره ى تو مطالبى مى گفتند كه اگر خودت مى شنيدى از آنان جدا نمى شدى تا آنكه هر دو را بكشى يا در بند كشى و همواره در زندان تو باشند. من به او گفتم: در مورد آن دو با خودت مشورت مى كنم چه فرمان مى دهى؟ گفت: دستور مى دهم آن دو را فراخوانى و گردنشان را بزنى. من دانستم كه او را نه عقل است و نه پارسايى. به او گفتم: به خدا سوگند، گمان نمى كنم كه پارسايى و خردى داشته باشى. براى تو سزاوار بود اين موضوع را مى فهميدى كه من هرگز كسى را كه با من جنگ و دشمنى خويش را اظهار نكند نخواهم كشت، زيرا بار نخست كه پيش من آمده بودى اين راى خود را براى تو گفته بودم و شايسته بود بر فرض كه من اراده كشتن ايشان را مى داشتم تو به من بگويى: از خدا بترس، به چه جرمى كشتن آنان را روا مى دارى و حال آنكه كسى را نكشته اند و عهد و پيمان تو را نگسسته اند و از طاعت تو بيرون نرفته اند. [براى اطلاع بيشتر از موضوع بنى ناجيه در كتابهاى كهن، به بحث مفصل ثقفى در كتاب الغارات، صفحات 329 -372، چاپ استاد فقيد سيد جلال الدين محدث ارموى، تهران 1355 ش، انجمن آثار ملى و صفحات 141 -165 ترجمه ى آن به قلم استاد محمد باقر كمره اى چاپ تهران، 1356 ش، مراجعه فرماييد. م.
](ابن ابى الحديد پس از اين بحث تاريخى، بحثى درباره اقوال فقها در مورد اسيران و حالات مختلف آن آورده و اقوال شافعى و ابوحنيفه و ديگران را نقل كرده است كه خارج از موضوع تاريخ است) [كسانى كه مايل باشند مى توانند به شرح نهج البلاغه (ابن ابى الحديد)، ج 3، صفحات 149 -151 چاپ محمد ابوالفضل ابراهيم، مصر مراجعه فرمايند. م.
]
