حکمت 347 - شرح نهج البلاغه نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

اصطلاحنامه مجموعه ها مرورالفبایی لغت نامه دهخدا

➟

جستجو در لغت نامه

بیشتر

کتابخانه شخصی پرسش از کتابدار ارسال منبع

شرح نهج البلاغه - نسخه متنی

قطب الدین کیدری

| ،

افزودن به کتابخانه شخصی

میخواهم بخوانم

درحال خواندن

خوانده شده

ارسال به دوستان

آدرس پست الکترونیک گیرنده :

آدرس پست الکترونیک فرستنده :

نام و نام خانوارگی فرستنده :

پیغام برای گیرنده ( حداکثر 250 حرف ) :

کد امنیتی را وارد نمایید

ارسال

جستجو در متن کتاب

بیشتر

تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب

➟

جستجو در لغت نامه

بیشتر

لیست موضوعات

شرح نهج البلاغه (قطب الدين کيذري) خطبه ها خطبه 001-آغاز آفرينش آسمان خطبه 002-پس از بازگشت از صفين خطبه 003-شقشقيه خطبه 004-اندرز به مردم خطبه 005-پس از رحلت رسول خدا خطبه 006-آماده نبرد خطبه 007-نكوهش دشمنان خطبه 008-درباره زبير و بيعت او خطبه 009-درباره پيمان شكنان خطبه 010-حزب شيطان خطبه 011-خطاب به محمد حنفيه خطبه 012-پس از پيروزى بر اصحاب جمل خطبه 013-سرزنش مردم بصره خطبه 014-در نكوهش مردم بصره خطبه 016-به هنگام بيعت در مدينه خطبه 017-داوران ناشايست خطبه 018-نكوهش اختلاف عالمان الشرح: قوله عليه السلام للاشعث حائك ابن حائك ع: يقال حاك يحيك حيكا و حيكانا و حياكه اى حرك منكبيه، و مجج بين رجليه فى المشى يقال منه، رجل حائك و امراه حائكه و حياكه اى متحيزه قال القمقام الاسدى: جاريه من شعب ذى رعين حياكه تمشى بعلطتين.كان الاشعث من ابناء ملوك كنده، و لم يكن ناسج الثوب، و انما نبه، اميرالمومنين عليه السلام بمشيه المخانيث و التخنيث، فعبر عن هذا الفعل الشنيع باستعاره داله عليه و يدل على حسبه و وجاهته فى قومه، قول اميرالمومنين.فما فداك فى واحده منهما مالك و لا حسبك.قيل: بل كان الاشعث و ابوه ينسبحان برود اليمن، و ان صح ذلك فاميرالمومنين عليه السلام انما عير باخلاق خسيسه تتبع هذه الحرفه التى جوزها الشرع، و من اخلاق الحوكه الكذب، فقال بعض المحققين: الحياكه حرفه خسيسه، و الحائك و الغزال، و القطان، و المعلم ضعفاء العقول، لان معاملتهم و مخالطتهم مع النساء و الصبيان، و عقول النساء ضعيفه، و الصبيان لا عقول لهم، و من كان اختلاطه مع ضعفاء العقول كان ضعيف العقل.قلت: و قد وجدت، خط بعض الثقات عن الصادق انه قال عقل اربعين معلما عقل حائك، و عقل حائك عقل امراه و المراه لا عقل لها، و عن موس ى بن جعفر: لا تستشيروا المعلمين، و لا الحاكه فان الله قد سلبهم عقولهم، و امحق عليهم مكاسبهم، و روى ان رسول الله صلى الله عليه و آله دفع غزلا الى حائك من بنى النجار ليسنج له صوفا، و كان عليه السلام يطلبه و ياتيه متقاضيا، و يقف على بابه و يقول: ردوا علينا ثوبنا حتى نتجمل به فى الناس، و الحائك يكذب، و يعده مواعيد عرقوبيه، حتى توفى رسول الله صلى الله عليه و آله و لم يتم له هذا النسج.قال الامام الوبرى: هذه اشاره الى دنائه حرفته و حرفه ابيه و انما يعير الانسان بدنائه الحرفه، و ذمامه الخلقه، و خسه الهمه، لكن هذه المذمه تبع لكفره و نفاقه، و اما المومن النقى فلايجوز تعييره بذلك، و على هذا قال تعالى: و لا تطع كل حلاف مهين- الى: عتل بعد ذلك، زنيم و قيل: الحائك، ماخوذ من حاك الشعر، فالحائك الشاعر الذى يكسب بالشعر مالا، و هو كسب خبيث، و على التاويلين الاخيرين فالحائك من حاك الثوب حوكا و حياكه.اما قوله عليه السلام: لقد اسرك الكفر مره و الاسلام اخرى.قد ذكر ان الاشعث بن قيس كان ملك حضرموت، و قد منع اهل حضرموت الصدقات فاتاهم مهاجرين ابى اميه، و حارب الاشعث و اظهر الاشعث الارتداد فطرد مهاجر الاشعث و بنى كنده من حضرموت، فال تجا الاشعث مع قومه الى حصن حصين فى الباديه، فقصد مهاجر بن ابى اميه و عكرمه بن ابى جهل، الاشعث، و قتلا من وجدا من قوم الاشعث، و طلب الاشعث الامان لنفر من قومه، و كتب اساميهم و ما كتب اسمه و امنه، المهاجر بن الوليد.فخرج الاشعث من الحصن و سلم قومه الى المهاجر حتى قتلهم جميعا، و ام ابقى منهم نافخ ضرام، و لا قائد زمام، و قال المهاجر للاشعث (هات كتاب الامان فعرض عليه)، كتاب الامان فقال المهاجر ليس فيه اسمك.و انك مقتول فتكلم فى حقه عكرمه بن ابى جهل حتى حمله المهاجر مقيدا الى المدينه فهذا معنى قوله.دل على قومه السيف: فانه سلم قومه الى المهاجر و ما طلب الامان الا لثلاثه من قومه: و قوله عليه السام و الاسلام اخرى: و ذلك ان الاشعث ارتد بعد الاسلام حتى اسره خالد بن الوليد و بعثه مقيدا الى المدينه فاطلق، فارتد مره اخرى، و نحر كل ابل منه راه (و سبب ذلك ان الاشعث تزوج بام فروه بنت ابى قحافه فخرج الاشعث من مجلس العقد، و دخل السوق و اخترط، السيف و نحر كل بعير راه)، و ذبح كل غنم استقبله و دخل دارا من دور الانصار فصاح الناس و قالوا ارتد الاشعث ثالثا فاشرف الاشعث على السطح و قال: يا اهل المدينه انى غريب ببلدكم و اولمت بما نحر ت و ذبحت، فلياكل انسان ما وجد، و ليغدوا الى من كان له على حق حتى ارضيه، و فعل ذلك فلم يبق دار من دور المدينه الا و اوقد فيها بسبب تلك اللحوم، فضرب اهل المدينه به المثل قالوا او لم من الاشعث، و قال فيه الشاعر: لقد او لم الكندى يوم ملاكه وليمه جمال لثقل العظائم و قال، و لم اقرا فى تاريخ ان الاشعث كان مع خالد فى محاربه مسيلمه، على ان السيد لم يخبر الا عن درايه و اتقان.عرف النار: قيل: هو من عرف الفرس لانه يستر العنق و الغادر يستر نار مكره، و قيل العرف.الرمل المرتفع، و هو يستر ما ورائه و الغادر يستر ما ورائه من نار المكر.اللعن: الطرد و الابعاد، و لعنه الله ابعاده عن رحمته و جنته وصفه عليه السلام بمجامع الرذائل اللعن، ودنائه الهمه، و ركاكه الراى، و خبث الكسب، و النفاق و الانتساب الى كافر، و ذلك يدل على ان الاصل موثر فى الخير و الشر بالعجز و الفشل حيث قال اسر مرتين ثم بالبخل و ترك الجزم، حيث قال: فما فداك مالك و لا حسبك: ثم بالغدرج: الحياكه عيب عند اهل الدنيا و الشرف فكانه عليه السلام قال: انت عندى معيب من حيث نفاقك، و عند اهل الشرف فى الدنيا معيب ايضا من حيث حرفتك، و الحسب، الشرف و المقت: البغض: خطبه 020-در منع از غفلت خطبه 021-در توجه به قيامت خطبه 022-در نكوهش بيعت شكنان خطبه 023-در باب بينوايان خطبه 024-برانگيختن مردم به پيكار خطبه 025-رنجش از ياران سست خطبه 026-اعراب پيش از بعثت خطبه 027-در فضيلت جهاد خطبه 028-اندرز و هشدار خطبه 029-در نكوهش اهل كوفه خطبه 030-درباره قتل عثمان خطبه 031-دستورى به ابن عباس خطبه 032-روزگار و مردمان خطبه 033-در راه جنگ اهل بصره خطبه 034-پيكار با مردم شام خطبه 035-بعد از حكميت خطبه 036-در بيم دادن نهروانيان خطبه 037-ذكر فضائل خود خطبه 038-معنى شبهه خطبه 039-نكوهش ياران خطبه 040-در پاسخ شعار خوارج خطبه 041-وفادارى و نهى از منكر خطبه 042-پرهيز از هوسرانى خطبه 043-علت درنگ در جنگ خطبه 044-سرزنش مصقله پسر هبيره خطبه 045-گذرگاه دنيا خطبه 046-در راه شام خطبه 047-درباره كوفه خطبه 048-هنگام لشكركشى به شام خطبه 049-صفات خداوندى خطبه 050-در بيان فتنه خطبه 051-ياران معاويه و غلبه بر فرات خطبه 052-در نكوهش دنيا خطبه 053-در مساله بيعت خطبه 054-درباره تاخير جنگ خطبه 055-در وصف اصحاب رسول خطبه 056-به ياران خود خطبه 057-با خوارج خطبه 058-درباره خوارج خطبه 059-خبر دادن از پايان كار خوارج خطبه 060-در باب خوارج خطبه 061-هشدار به كشته شدن خطبه 062-نكوهش دنيا خطبه 063-تشويق به عمل صالح خطبه 064-در علم الهى خطبه 065-در آداب جنگ خطبه 066-در معنى انصار خطبه 067-شهادت محمد بن ابى بكر خطبه 068-سرزنش ياران خطبه 069-پس از ضربت خوردن خطبه 070-در نكوهش مردم عراق خطبه 071-درود بر پيامبر خطبه 072-درباره مروان خطبه 073-هنگام بيعت شورا با عثمان خطبه 074-پاسخ به اتهامى ناروا خطبه 075-اندرز خطبه 076-نكوهش رفتار بنى اميه خطبه 077-نيايش خطبه 078-پاسخ اخترشناس خطبه 079-نكوهش زنان خطبه 081-در نكوهش دنيا خطبه 082-خطبه غراء خطبه 083-درباره عمرو بن عاص خطبه 084-در توحيد و موعظه خطبه 085-صفات پرهيزكارى خطبه 086-موعظه ياران خطبه 087-در بيان هلاكت مردم خطبه 088-مردم پيش از بعثت خطبه 089-در بيان صفات خداوندى خطبه 090-خطبه اشباح خطبه 091-پس از كشته شدن عثمان خطبه 092-خبر از فتنه خطبه 093-در فضل رسول اكرم خطبه 094-وصف پيامبر خطبه 095-وصف خدا و رسول خطبه 096-در باب اصحابش خطبه 097-در ستم بنى اميه خطبه 098-در گريز از دنيا خطبه 099-درباره پيامبر و خاندان او خطبه 100-خبر از حوادث ناگوار خطبه 101-در زمينه سختيها خطبه 102-در تشويق به زهد خطبه 103-پيامبر و فضيلت خويش خطبه 104-صفات پيامبر خطبه 105-وصف پيامبر و بيان دلاورى خطبه 106-در يكى از ايام صفين خطبه 107-حادثه هاى بزرگ خطبه 108-توانايى خداوند خطبه 109-اندرز به ياران خطبه 110-در نكوهش دنيا خطبه 111-درباره ملك الموت خطبه 112-در نكوهش دنيا خطبه 113-در اندرز به مردم خطبه 114-در طلب باران خطبه 115-در اندرز به ياران خطبه 117-ستودن ياران خود خطبه 118-تحريض مردم به جهاد خطبه 119-بيان فضيلتهاى خود خطبه 120-درحكميت خطبه 121-خطاب به خوارج خطبه 122-هنگام نبرد صفين خطبه 123-در سرزنش اصحاب خود خطبه 124-تعليم ياران در كار جنگ خطبه 125-در رابطه با خوارج خطبه 126-درباره تقسيم بيت المال خطبه 127-در خطاب به خوارج خطبه 128-فتنه هاى بصره خطبه 129-درباره پيمانه ها خطبه 130-سخنى با ابوذر خطبه 131-فلسفه قبول حكومت خطبه 132-در پارسايى در دنيا خطبه 133-ذكر عظمت پروردگار خطبه 134-راهنمائى عمر در جنگ خطبه 135-نكوهش مغيره خطبه 136-در مسئله بيعت خطبه 137-درباره طلحه و زبير خطبه 138-اشارت به حوادث بزرگ خطبه 139-به هنگام شورى خطبه 140-در نهى از غيبت مردم خطبه 141-درباره نهى از غيبت خطبه 142-درباره نيكى به نااهل خطبه 143-در طلب باران خطبه 144-فضيلت خاندان پيامبر خطبه 145-در فناى دنيا خطبه 146-راهنمائى عمر خطبه 147-در هدف از بعثت خطبه 148-درباره اهل بصره خطبه 149-پيش از وفاتش خطبه 150-اشارت به حوادث بزرگ خطبه 151-فتنه هاى آينده خطبه 152-ستايش خدا خطبه 153-در فضائل اهل بيت خطبه 154-در آفرينش خفاش خطبه 155-خطاب به مردم بصره خطبه 156-سفارش به پرهيزكارى خطبه 157-پيامبر و قرآن خطبه 159-در بيان عظمت پروردگار خطبه 160-در بيان صفات پيامبر خطبه 161-چرا خلافت را از او گرفتند؟ خطبه 162-در توحيد الهى خطبه 163-اندرز او به عثمان خطبه 164-آفرينش طاووس خطبه 165-تحريض به الفت با يكديگر خطبه 166-در ابتداى حكومتش خطبه 167-پس از بيعت با حضرت خطبه 168-هنگام حركت به بصره خطبه 169-چون به بصره نزديك شد خطبه 170-در آغاز نبرد صفين فرمود خطبه 171-درباره خلافت خود خطبه 172-شايسته خلافت خطبه 173-درباره طلحه خطبه 174-موعظه ياران خطبه 175-پند گرفتن از سخن خدا خطبه 176-درباره حكمين خطبه 177-در صفات خداوند خطبه 178-پاسخ به ذعلب يمانى خطبه 179-در نكوهش يارانش خطبه 180-پيوستگان به خوارج خطبه 181-توحيد الهى خطبه 182-آفريدگار توانا خطبه 183-خطاب به برج بن مسهر خطبه 184-به همام درباره پرهيزكاران خطبه 185-در وصف منافقان خطبه 186-در ستايش خدا و پيامبر خطبه 187-بعثت پيامبر و تحقير دنيا خطبه 188-در ذكر فضائل خويش خطبه 189-سفارش به تقوا خطبه 190-در سفارش به ياران خود خطبه 191-درباره معاويه خطبه 192-پيمودن راه راست خطبه 193-هنگام به خاكسپارى فاطمه خطبه 194-پرداختن به آخرت خطبه 195-اندرز به ياران خطبه 196-خطاب به طلحه و زبير خطبه 197-منع از دشنام شاميان خطبه 198-بازداشتن امام حسن از خطبه 199-درباره حكميت خطبه 200-در خانه علاء حارثى خطبه 201-در باب حديثهاى مجعول خطبه 202-در قدرت خداوند خطبه 203-در نكوهش اصحاب خطبه 204-آفريدگار بى همتا خطبه 205-در وصف پيامبر و عالمان خطبه 206-نيايش خطبه 207-خطبه اى در صفين خطبه 208-گله از قريش خطبه 209-عبور از كشته شدگان جمل خطبه 210-در وصف سالكان خطبه 211-در ترغيب يارانش به جهاد خطبه 212-تلاوت الهيكم التكاثر خطبه 213-تلاوت رجال لا تلهيهم خطبه 214-تلاوت يا ايها الانسان خطبه 215-پارسائى على خطبه 216-نيايش به خدا خطبه 217-نكوهش دنيا خطبه 218-دعائى از آن حضرت خطبه 219-درباره يكى از حاكمان خطبه 220-در توصيف بيعت مردم خطبه 221-درباره تقوا خطبه 222-خطبه اى در ذوقار خطبه 223-با عبدالله بن زمعه خطبه 224-در باب زيانهاى زبان خطبه 225-چرا مردم مختلفند؟ خطبه 226-غسل و كفن كردن رسول خدا خطبه 227-در ستايش پيامبر خطبه 228-در توحيد خطبه 229-در بيان پيشامدها خطبه 230-در سفارش به تقوا خطبه 231-ايمان خطبه 232-سفارش به ترس از خدا خطبه 233-در حمد خدا و لزوم تقوا خطبه 234-خطبه قاصعه خطبه 235-سخنى با عبدالله بن عباس خطبه 236-در حوادث بعد از هجرت خطبه 237-در كار خير شتاب كنيد خطبه 238-درباره حكمين نامه ها نامه 001-به مردم كوفه نامه 003-به شريح قاضى نامه 004-به يكى از فرماندهانش نامه 005-به اشعث بن قيس نامه 006-به معاويه نامه 007-به معاويه نامه 008-به جرير بن عبدالله البجلى نامه 009-به معاويه نامه 010-به معاويه نامه 011-به گروهى از سپاهيان نامه 012-به معقل بن قيس الرياحى نامه 013-به دو نفر از اميران لشگر نامه 014-به سپاهيانش نامه 015-راز و نياز با خدا نامه 016-به يارانش وقت جنگ نامه 017-در پاسخ نامه معاويه نامه 018-به عبدالله بن عباس نامه 019-به يكى از فرماندهان نامه 020-به زياد بن ابيه نامه 021-باز هم به زياد بن ابيه نامه 023-پس از آنكه ضربت خورد نامه 024-وصيت درباره دارايى خود نامه 025-به مامور جمع آورى ماليات نامه 026-به يكى از ماموران زكات نامه 027-به محمد بن ابوبكر نامه 028-در پاسخ معاويه نامه 029-به مردم بصره نامه 030-به معاويه نامه 031-به حضرت مجتبى نامه 033-به قثم بن عباس نامه 034-به محمد بن ابى بكر نامه 036-به عقيل نامه 037-به معاويه نامه 038-به مردم مصر نامه 041-به يكى از كارگزارانش نامه 042-به عمر بن ابى سلمه نامه 043-به مصقله بن هبيره نامه 044-به زياد بن ابيه نامه 045-به عثمان بن حنيف نامه 046-به يكى از فرماندهان خود نامه 047-وصيت به حسن و حسين نامه 048-به معاويه نامه 050-به اميران سپاه خود نامه 051-به ماموران ماليات نامه 052-به فرمانداران شهرها نامه 053-به مالك اشتر نخعى نامه 054-به طلحه و زبير نامه 055-به معاويه نامه 056-به شريح بن هانى نامه 057-به مردم كوفه نامه 058-درباره جنگ صفين نامه 059-به اسود بن قطبه نامه 060-به فرماندارانى كه ارتش نامه 061-به كميل بن زياد نامه 062-به مردم مصر نامه 063-به ابوموسى اشعرى نامه 064-به معاويه نامه 065-به معاويه نامه 066-به عبدالله بن عباس نامه 067-به قثم بن عباس نامه 068-به سلمان فارسى نامه 069-به حارث همدانى نامه 070-به سهل بن حنيف نامه 071-به منذر بن الجارود نامه 073-به معاويه نامه 074-پيمان ميان ربيعه و يمن نامه 076-به عبدالله بن عباس نامه 077-به عبدالله بن عباس نامه 078-به ابوموسى اشعرى حكمت ها حکمت 001 حکمت 002 حکمت 003 حکمت 004 حکمت 005 حکمت 006 حکمت 007 حکمت 008 حکمت 011 حکمت 013 حکمت 014 حکمت 015 حکمت 016 حکمت 017 حکمت 019 حکمت 020 حکمت 021 حکمت 022 حکمت 023 حکمت 024 حکمت 025 حکمت 026 حکمت 027 حکمت 029 حکمت 030 حکمت 032 حکمت 036 حکمت 037 حکمت 040 حکمت 041 حکمت 042 حکمت 043 حکمت 044 حکمت 046 حکمت 048 حکمت 050 حکمت 051 حکمت 055 حکمت 056 حکمت 057 حکمت 058 حکمت 066 حکمت 067 حکمت 068 حکمت 069 حکمت 070 حکمت 074 حکمت 075 حکمت 076 حکمت 077 حکمت 078 حکمت 079 حکمت 080 حکمت 081 حکمت 082 حکمت 083 حکمت 085 حکمت 088 حکمت 089 حکمت 091 حکمت 092 حکمت 093 حکمت 094 حکمت 098 حکمت 101 حکمت 102 حکمت 104 حکمت 105 حکمت 106 حکمت 107 حکمت 108 حکمت 109 حکمت 110 حکمت 111 حکمت 112 حکمت 113 حکمت 115 حکمت 116 حکمت 118 حکمت 119 حکمت 120 حکمت 121 حکمت 122 حکمت 123 حکمت 124 حکمت 125 حکمت 126 حکمت 127 حکمت 128 حکمت 131 حکمت 132 حکمت 133 حکمت 134 حکمت 135 حکمت 136 حکمت 137 حکمت 138 حکمت 139 حکمت 140 حکمت 141 حکمت 142 حکمت 144 حکمت 146 حکمت 147 حکمت 148 حکمت 152 حکمت 154 حکمت 158 حکمت 160 حکمت 161 حکمت 162 حکمت 164 حکمت 166 حکمت 167 حکمت 179 حکمت 181 حکمت 182 حکمت 184 حکمت 187 حکمت 190 حکمت 191 حکمت 192 حکمت 193 حکمت 195 حکمت 196 حکمت 198 حکمت 199 حکمت 200 حکمت 201 حکمت 202 حکمت 203 حکمت 204 حکمت 205 حکمت 206 حکمت 207 حکمت 208 حکمت 209 حکمت 210 حکمت 211 حکمت 213 حکمت 214 حکمت 215 حکمت 216 حکمت 217 حکمت 218 حکمت 219 حکمت 223 حکمت 226 حکمت 228 حکمت 229 حکمت 231 حکمت 232 حکمت 235 حکمت 237 حکمت 238 حکمت 241 حکمت 242 حکمت 244 حکمت 249 حکمت 251 حکمت 253 حکمت 254 حکمت 255 حکمت 256 حکمت 257 حکمت 260 حکمت 261 حکمت 263 حکمت 265 حکمت 266 حکمت 267 حکمت 268 حکمت 269 حکمت 271 حکمت 273 حکمت 275 حکمت 276 حکمت 278 حکمت 279 حکمت 280 حکمت 281 حکمت 282 حکمت 283 حکمت 284 حکمت 285 حکمت 286 حکمت 293 حکمت 296 حکمت 297 حکمت 299 حکمت 303 حکمت 304 حکمت 305 حکمت 306 حکمت 307 حکمت 308 حکمت 309 حکمت 310 حکمت 311 حکمت 312 حکمت 313 حکمت 314 حکمت 315 حکمت 317 حکمت 318 حکمت 319 حکمت 324 حکمت 325 حکمت 331 حکمت 335 حکمت 336 حکمت 341 حکمت 346 حکمت 347 حکمت 350 حکمت 351 حکمت 353 حکمت 355 حکمت 358 حکمت 359 حکمت 360 حکمت 362 حکمت 363 حکمت 364 حکمت 365 حکمت 372 حکمت 373 حکمت 382 حکمت 388 حکمت 390 حکمت 393 حکمت 395 حکمت 396 حکمت 401 حکمت 403 حکمت 405 حکمت 406 حکمت 407 حکمت 409 حکمت 410 حکمت 411 حکمت 412 حکمت 413 حکمت 414 حکمت 420 حکمت 422 حکمت 424 حکمت 426 حکمت 432 حکمت 433 حکمت 437 حکمت 438 حکمت 442 حکمت 445 حکمت 446 حکمت 447 حکمت 448 حکمت 450 حکمت 454 حکمت 455 حکمت 456 حکمت 457 حکمت 458 حکمت 459 حکمت 460 حکمت 461 حکمت 462 حکمت 463 حکمت 467 حکمت 469 كلمات غريب کلمه غريب 001 کلمه غريب 002 کلمه غريب 003 کلمه غريب 004 کلمه غريب 005 کلمه غريب 006 کلمه غريب 007 کلمه غريب 008 کلمه غريب 009

توضیحات

افزودن یادداشت جدید

حکمت 347

استعاره مليحه عن اظهار الغنى.

حکمت 350

ذات يده: اى حاله من الغنى، و الفقر.

و الاستدراج: الاخذ على الغره.

حکمت 351

المعرج على الدنيا: العاطف عليها المائل اليها.

لا يروعه: لا يخوفه.

صريف الانياب: صوت الاسنان، و ذلك استعاره لصعوبه نوائب الدهر من صريف ناب البعير الهايج.

قوله عليه السلام: (عرضت آيه عاداتها): و الروايه الصحيحه ضراوه، و ضرى بالشى ء: تعوذ.