لطفا منتظر باشید ...
خطبه 206-نيايش
و از جمله دعاى آن حضرت- عليه السلام- است كه بسيار مى خواند آن را: شكر و سپاس مر خداى را آنك در صبح نياورد مرا (در حالى كه) مرده (باشم)، و نه رنجور، و نه بديد كرده بر عرقهاى من بدى و مرض و الم، و نه فراگرفته (شده) به بدترين عمل من، و نه بريده (شده است) اصل من، و نه برگشته(ام) از دين خود، و نه انكار كننده مر پروردگار خود، و نه وحشت و ناخوش گيرنده از ايمان خود، و نه وا پوشيده (شده است) عقل من، و نه عذاب كرده (شدم) به عذاب گروهانى كه پيش از من (بودند). گشتم من بنده(اى) مالك شده، ظلم كننده به نفس خود، تو راست حجت بر من، و نيست (هيچ) حجتى مرا (در تقصر كردن بندگى تو)، نتوانم كه فراگيرم مگر آنچه بدهى مرا، و نپرهيزم من مگر آنچه نگه دارى مرا. اى بار خدا به درستى كه پناه (مى)گيرم من به تو كه درويش شوم در توانگرى تو، يا گمراه شوم در راه نمودن تو، يا ظلم كنند (با من) در پادشاهى تو، يا قهر كنند با من، و فرمان تو راست. اى بار خداى گردان روح مرا اول چيزى نيكو كه باز گيرى آن را از نيكوئيهاى (ديگرى كه به) من (عطا كرده اى تو)، و اول امانت و وديعتى كه با پس گيرى آن را از وديعتهاى نعمت تو نزديك من. اى بار خدا به درستى كه ما پناه گيريم به تو كه فرار گيريم از قبول گفتار تو، يا در فتنه اندازند ما را از دين تو، يا دراندازد ما را مرادهاى ما به جز راه راست آنك آمد از نزديك تو.
