و گفت- عليه السلام: بدانيد (با) علمى يقين، به درستى كه خداى تعالى نكرد براى بنده- و اگر چه بزرگ باشد حيلت او (و) سخت باشد دويدن او، قوى باشد كيد او- بيشتر از آنچه نام ببرد براى او در لوح محفوظ. و حلول نكند ميان بنده- در ضعف او (و) كمى حيلت او- و ميان آنك برسد (به او)، در آنچه نام نهاد براى او در لوح محفوظ. و عارف بر اين (سر) كه ذكر كردم (و) عمل كننده به آن، بزرگترين مردمان باشد به راحت رسيدن در منفعت، و تارك مر آن را (و) شك كننده در او، بزرگترين مردمان باشد به مشغول شدن در مضرنى. و بسا نعمت داده (اى كه) بر او فرا گرفته (شده باشد) به درجه درجه به (سبب) نعمتها، و بسا مبتلا شده(اى) كه نعمت داده (شده) باشد (به) او بدان بلا. پس زيادت كن اى برخوردارى گيرنده در شكر خود، و تقصير كن از شتاب خود، و بايست نزديك نهايت روزى خود.
حکمت 266
نگردانيد علم خود را به (آخرت) جهل، و يقين شما (را) شكى، چون بدانيد پس عمل كنيد، و چون يقين شود شما را (پس) فرا پيش شويد.
حکمت 267
به درستى كه طمع وارد آرنده(اى) است (به مورد خوارى)، جز باز گرداننده (از آن)، و ضامن شونده(اى است)، نه تمام دهنده، و بسا كه در گلو گيرد آشامنده آب را پيش از سير آبى او. و هرگاه كه بزرگ باشد قدر چيزى (كه) رغبت كرده (شده است) در وى، بزرگ باشد مصيبت براى نايافتن آن. و آرزوها كور كند چشمهاى بينائيها را، و بهره و قسمت آيد به كسى كه نيايد آن كس بر حظ.
حکمت 268
اى بار خدا! من پناه مى گير(م) به تو كه خوب شود در چشمهاى روشن (مردم) ظاهر من، و زشت شود در آنچه كه پوشيده دارم مر تو را پنهانى خود را، (در حالى كه) نگهدارنده(ام) بر ديدن مردمان نفس خود را به همه آنچه تو مطلعى بر آن از من. پس آشكارا كنم براى مردمان خوبى ظاهر خود را، و باز گردانم و برسانم به تو بدى عمل خود را (براى) نزديكى جستن با بندگان تو، و دورى كردن از خشنودى تو.
لطفا منتظر باشید ...
