حکمت 129 - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

حکمت 129

و گفت او- عليه السلام: نباشد دوست دوستى (كامل)، تا كه نگهدارد برادر خود را در سه چيز: در بگرديدن حال او، و (در) غيبت او، و (در) حال وفات او.

حکمت 130

و گفت- عليه السلام: هر كه را دادند چهار چيز محروم نكردند از چهار چيز: هر كه را دادند دعا محروم نكردند اجابت را، و هر كه را دادند تو(به) محروم نكردند قبول را، و هر كه را دادند شكر محروم نكردند زيادت كردن آن را، و هر كه را دادند استغفار محروم نكردند آمرزيدن را. (گفت سيد- رحمه الله عليه): و باور داشتن اين (سخن) در كتاب خدا است (سبحانه)، گفت- عزوجل- در دعا: كه بخوانيد مرا تا اجابت كنم شما را. و گفت خداى تعالى در استغفا(ر): و هر كه عمل كند بدى (را)، يا ظلم كند بر نفس خود پس آمرزش خواهد از خدا، يابد خدا را آمرزگار مهربان. و گفت در شكر: اگر شكر كنيد شما هر آينه زيادت كنم شما را. و گفت در توبه: به درستى كه توبه كردن بر خدا مر آن گروهان (را است) كه ايشان عمل بدى كنند به نادانى، پس توبه كنند در زمان قريب، پس آن گروهان را توبه قبول كند خدا بر ايشان، و بود خدا دانا و حكيم (و) درست كار.

حکمت 131

و گفت- عليه السلام: نماز نزديكى جستن هر پرهيزگار است، و حج جهاد هر ضعيف است، و مر هر چيزى را زكوه است و زكوه تن روزه است، و جهاد زن خوب زندگانى كردن است با شوهر.