و گفت- عليه السلام: به درستى كه آويخته اند به رگ دل اين مردم گوشت پاره(اى)، كه آن عجب تر است آنچه در او است و آن دل است و آن به درستى كه مر او را ماده ها است از حكمت و ضدها بر خلاف آن. پس اگر ظاهر شود مر او را اميد (و آرزوى نفس)، ذليل كند او را طمع، و اگر انگيزد او را طمع، هلاك كند او را حرص، و اگر مالك شود او را نوميدى بكشد او را اندوه، و اگر روى آورد مر او را خشم سخت شود به او خشم و چوشيدن دل. و اگر يارى كند او را خشنودى، فراموش كند نگاهداشتن (و خويشتن دارى) را، و اگر غلبه كند او را ترس، مشغول كند او را حذر، و اگر فراخ شود مر او را ايمنى، در ربايد او را فريفتگى، و اگر برسد او را مصيبتى، رسوا كند او را ناشكيبائى. و اگر فايده دهد او را مالى، بيداد (و) طاغى كند او را توانگرى و اگر به دندان گيرد او را درويشى، گرد فرو گيرد او را بلا، و اگر به كوشش درآورد او را گرسنگى، بنشاند او را سستى، و اگر از حد ببرد او را سيرى، پر كند و بشكند او را پرى شكم. و همه تقصير(ها و تفريطها) به او گزند رساننده (باشد)، و هر از حد برنده(اى) مر او را تباه كننده باشد.
حکمت 106
و گفت- عليه السلام: مائيم بالش بر نشستنى ميانه، به آن برسد پس روى كننده، (و) وا آن باز گردد غلو كننده.
حکمت 107
عمل نكند امر خدا را، مگر آن كس كه مدارا (و مداهنه) نكند و ذليل نكند (خود را)، و پس روى نكند جاى طمع را.
حکمت 108
و گفت- عليه السلام- و به درستى كه جان بستاندند سهل پسر حنيف انصارى را- (رحمه الله)- به كوفه، نزديك باز گشتن او با آن (حضرت) از صفين، و بود از دوست ترين مردمان به او- عليه السلام: اگر دوست فراگيرد مرا كوهى، هر آينه بيفتد. (و گفت سيد رضى- رحمه الله عليه): و معنى اين (سخن) آن است كه: به درستى كه محنت درشتى كند بر او، پس بشتابد مصائب با او، و نكنند آن (را) مگر به پرهيزگاران نيك مردان، و برگزيدگان بهترينان. و اين مانند گفتار او- عليه السلام- (است) كه هر كه دوست دارد ما را اهل بيت، بايد كه بسازد براى درويشى چادرى، و به درستى كه تاويل كردند اين (كلام) را بر معنى ديگر، كه نيست اين (جا) موضع ياد كردن آن.
لطفا منتظر باشید ...
